PERS-O-WEETJES
Reizen. Hem trof enige tijd geleden het
ongeluk door de redactie aangewezen te
worden als 'verplichte vrijwilliger' om de
rubriek 'de ketting' te verzorgen. Zijn
verhaal, dat de titel 'Luchtige vakantie-
tips' heeft meegekregen, begint als
volgt: 'Opeens stond zij weer voor me,
bruingebrand door de vakantiezon. Heel
goed herinner ik me nog de dag, het was
in april, dat ze binnen kwam lopen en
zei: 'Dag meneer Rabo, ik wil naar de
zon. 'Na enkele uren en tientallen reis
gidsen kwam ze tot het besluit om naar
de Canarische eilanden te gaan, dan wist
je ten minste zeker dat je altijd zon had.
Toen ze weer voor me stond, wist ik dat
het haar daar niet aan had ontbroken. 'O,
meneer, zo'n zalige vakantie, ik moet het
u vertellen, heeft u even tijd?... Nu, tijd
had Marcel niet, maar de spreuk 'de
klant is koning' indachtig, sprak hij met
de dame af dat hij die avond even langs
zou komen, om haar verhaal aan te ho
ren...
De Rabobank: niet alleen voor geld en
goede raad, ook voor aangename borrel
praat.
Een aardige rubriek hebben ze sinds
enige tijd in De Onderzoeker (Voorscho
ten). 'Vers van de pers' heet het. In een
van de afleveringen kunnen we lezen dat
de baliemedewerk(st)ers het beslist niet
altijd zo gemakkelijk hebben. Iets wat
we natuurlijk al lang wisten. Zo schijnt er
in Voorschoten met de regelmaat van de
klok een ietwat vreemdsoortig individu
aan de balie te komen, ene heer W.
Van redactiewege wordt ernstig voor dit
manspersoon gewaarschuwd. Hij
scheldt Mirjam uit voor een vies vuil el
lendebeest en verwijt Karin dat zij veel
te strakke broeken draagt. Het schijnt
dat hij het de laatste tijd op Ria heeft
voorzien.
Dat het niet altijd kommer en kwel is
aan de balie, lezen we in 't Bankloaper-
tje uit Middelharnis. Hieruit blijkt dat er
ook wel aardige mensen tot de clientèle
van de Rabobank gerekend kunnen wor
den, getuige het volgende verhaal: Op
zekere maandagochtend kwam een me
vrouw geld halen. Zij noemde haar naam
en bankrekeningnummer, maar zei ver
der niet hoeveel geld zij wilde opnemen.
De baliemedewerkster die op dat mo
ment dienst had zei - voor de lol zullen
we maar aannemen - 'zing het maar'.
'En wat denk je,' zo gaat het verhaal ver
der, 'ze zong dat ze honderd gulden wil
de hebben. Nou ja, zingen, m 'n oorvlie
zen klapten bijna.
Zo zie je maar weer: elk vogeltje zingt,
zoals het gebekt is.
In Pers-O-weetjes, het personeelsor
gaan van de Rabobank Zuivelbank Alk
maar is een vaste plaats ingeruimd voor
de bijdragen van Gerard Berkhout. De
redactie in Alkmaar mag zich hierdoor-
waarschijnlijk als enige binnen onze
organisatie - verheugen in het bezit van
een correspondent in het buitenland.
Gerard maakt namelijk een wereldreis.
Op zich is dat natuurlijk nog geen opval
lend nieuws. Velen doen dat tegenwoor
dig. Maar Gerard trekt per fiets de we
reld rond. Regelmatig doet hij de redac
tie in Alkmaar kond van zijn spannende
belevenissen. Het laatste verslag dat-in
Pers-O-weetjes is verschenen gaat over
India, waar Gerard een kleine drie maan-
/teHoneeibciijfaan van de
Zftaêcêan/ ja fvt'/f a n
udlZcmaa t
den heeft vertoefd. Eigenlijk veel te lang
naar zijn zin. De eerste de beste dag
werd hij echter in Bombay besloten. Al
zijn cheques verdwenen. Een weekje
wachten, vertelden ze hem op de bank
aldaar. Het liep wat uit. Na anderhalve
maand mocht hij zich weer rijk noemen.
Dat pikken is volgens Gerard zo'n beetje
de nationale sport in India. Vele malen is
hij daar beroofd. Leuk is dat niet, merkte
hij laconiek op. 'Mijn uitrusting is name
lijk zo samengesteld dat je alles nodig
hebt. Zodra je wat kwijt bent, mis je het
direct, en je kan meestal niet hetzelfde
terugkopen. Het steeds weer bezoeken
van de met bureaucratie overladen poli
tiebureaus ben je snel zat. Dat laatje
gauw genoeg uit je hoofd. Het kost je
dagen, je wordt van de ene persoon naar
de andere gestuurd, niemand durft een
beslissing te nemen. Na een dag politie
bureau ben je vaak niets wijzer gewor
den.'
Maar Gerard maakt daar natuurlijk ook
'leuke' dingen mee. Zo wilde iemand zijn
13-jarige dochter wel aan hem uithuwe
lijken. Gerard is en blijft een echte Rabo-
bankman, ook in het verre India. Altijd
berekenend. Hij vond de bruidsschat te
laag.
Deze bestond slechts uit één os.
Over dieren gesproken: in Rabolarie, het
orgaan uit Texel, stond enige tijd gele
den de volgende advertentie: Bij de af
deling verzekering een wit, jong dwerg
konijntje van nog niet gedefinieerde kun
ne gratis en voor niets af te halen.
Hebben ze het konijn nu maar tot nader
order een man/vrouw polis aangeraden
