Wanneer we om ons heen zien, dan
moeten we helaas rap constateren, dat
de mensen steeds onverdraagzamer
worden. De onverdraagzaamheid, door
de hedendaagse samenleving heen ge
woekerd als boterbloemen door een ga
zon, is te herkennen in velerlei minder
prettige gedaanten. Vernielingen, licha
melijk geweld, diefstallen, overvallen,
noem maar op. En ga bijvoorbeeld eens
na het inhoudelijke van de streken, die
door sommig jong volk tegenwoordig
worden uitgehaald. Niet dat zulks vroe
ger niet gebeurde. Integendeel. Want
hebben we de oudere garde nooit eens
horen vertellen op lange winteravonden
wat er zoal werd uitgehaald in hun jonge
tijd? Onschuldige diefstallen bij voor
beeld in de vorm van appel- of kersen
dieverij bij een pinnige dorpsbewoner.
Of met de kermis 's avonds laat op weg
naar huis (uiteraard altijd met de fiets of
te voet) eens kijken, waar het kelder
raam nog open stond. Was op hetzelfde
adres ook nog de schuurdeur los, dan
werd doodgemoedereerd de gaffel te
voorschijn gehaald en met behulp van
dit hooiwerktuig eigende men zich de
vlaaien toe, die in de kelder symbolen
van gastvrijheid stonden te zijn. Als dank
voor de heimelijk gekaapte vlaaien
kwam ten slotte meestal iemand op 't
idee zijn visitekaartje achter te laten op
de stoep van het inmiddels vlaailoze
huisgezin. En wei op dezelfde wijze als
een postduif haar visitekaartje depo
neert op de geglazuurde pannen van een
luxe bungalow. (Jammer voor de men
sen, die totaal geen kennis hebben van
de verrichtingen van een postduif, maar
wij wensen ons in geen andere termen
uit te drukken om andere mensen hun
verdraagzaamheid niet op de proef te
stellen.)
Op gevaar af, dat we eentonig worden,
maar ook over de lagere schooltijd valt
nog wel wat te verhalen in het bestek
van dit stukske. Bijvoorbeeld over wat
de hanige meester van de derde klas
eens meemaakte. Die meester, zeer lang
van stuk, hield met haviksoogjes de gan
se dag een totaaloverzicht over zijn pu
pillen. Deed één der pupillen iets wat
hem niet zo krek gaaide, dan schoot hij
als een kwaaie haan er op af, viet tussen
duim en wijsvinger een frot vel van de
delinkwent zijn linkerwang en draaide de
frot circa 90 graden om. Om nu te berei
ken, dat niet alleen het linkse oog van de
leerling vol tranen schoot maar ook het
rechtse oog, volgde een peer met
's meesters nog vrije hand tegen de
rechterwang, zo ongenadig hard, dat bij
wijze van spreken de Russen hun vuil
niszakken aan de weg gingen zetten.
En zo verwierf de zeer onverdraagzame
en handtastelijke meester zich vijanden,
waarvan sommigen op een onzalige dag
een snood complot smeedden, 't Idee
was van Lowieke Teulemans, het leven
de requisiet werd bezorgd door Pietie
Wervers, terwijl de uitvoering in de im
mense kolenschophanden werd gelegd
van Grard Sijmens, de oudste, grootste,
dikste en meest onverschrokken klasse
leerling met zeker niet de hoogste pun
ten.
Op zekere namiddag, krek toen de hele
school luidruchtig huiswaarts stoof, ging
Grard nog efkes naar een zekere gele
genheid in donkere hallen, waar geen
vogel zingt. Weldra voegde zich Pietje
Wervers bij hem, die even in de hennen-
ren was geweest, welke grensde achter
de speelplaats. Hij overhandigde de dol
drieste Grard een krijsende jonge haan.
Maar Grard hield het beest met het
grootste gemak zijn snavel toe en toog
er mee naar de verlaten klas van zijn ge
hate meester.
's Anderendaags opende de meester na
het morgengebed gewoontegetrouw de
klep van zijn lessenaar. Dan stond een
paar seconden zijn hart stil. Zijn mond
zakte open in opperste verbijstering en
zijn handen vlogen bezwerend hemel
waarts. Even leek het alsof de wereld
verging, toen de haan na een hele nacht
gedwongen logies in zijn benepen ca
chot luid schreeuwend de vrijheid nam.
Een benauwde sprong tegen de meester
zijn schone stropdas, een gefladder met
vleugels, donsveren die in de rondte pof
ten en weg was de vogel. Na te zijn be
komen van de schrik ontfermde de
meester zich allereerst over zijn punten-
lijst, waarop met deftige woorden het
opschrift 'klasseregister' prijkte. Dit klas-
seregister was gemakshalve in openlig
gende toestand in zijn lessenaar opge
borgen. Doch ook bij een haan bestaat
de lichaamsuitscheiding niet alleen uit
zweten. Het gevolg was, dat sommige
punten in de cijferlijst onherkenbaar ge
worden waren. Zowel de enen, tweeën
en drieën van Grard Sijmens alsook de
veelal hogere punten van de overige
leerlingen waren door de benauwde ver
richtingen van het opgesloten dier on
herkenbaar geworden. En zo waarde le
zer, zoudt gij nog vergast kunnen wor
den op menig verhaal uit het reeds licht
grijzende verleden. Maar zo zult gij u nu
ongetwijfeld afvragen, wat heeft dit alles
in vredesnaam te maken met ons leven
tje op de bank? Wij zullen zulke streken
toch zeker niet uithalen! Zo zijn wij niet!
Welnu, jaren geleden, toen de maat
schappelijke verdraagzaamheid hoger
scoorde dan hedentendage, toen wer
den op de toenmalige Raiffeisenbanken
en Boerenleenbanken ook wel eens stre
ken uitgehaald. Bijvoorbeeld een spin in
de laai zetten bij Mieke, die bij het aan
treffen van dit insekt zeer wit om de
neus wegtrok. Of de chef, die na her
haalde sommatie hiertoe het roken van
shag met toffeegeur niet naliet en op ze
kere middag na terugkeer van de lunch
pauze in zijn zoveelste gedraaide peuk
een melange proefde van caramelshag
en hooi in de geniepige verhouding van
15:1.
Maar haalt ge zo iets hedentendag uit,
dan solliciteert ge naar de meest vrese
lijke onheilen. Omdat de verdraagzaam
heid sterk verminderd is. Bovendien zo
als reeds gezegd: wij doen zoiets niet!
Sommigen van ons hebben wel wat an
ders aan hun kop. Zoals daar is het om
hoogkruipen over andermans rug. Of het
breed uitspannen van de onvolkomen
heden van collega's om te verbergen,
dat ook de uitspanner lè-la funktioneert.
Of... Of...
Nu ja, zie eens om u heen. Haal eens wat
voorbeelden aan van dergelijke streken
in moderne versie en stuur ze in aan de
redactie van dit blad. Uiteraard zonder
namen of met gefingeerde namen van
de bedrijvers. Dan komen ze in dit blad
onder het kopje 'Wie komt er in mijn sja-
grijnige (of onwellevende) hokje.' Wat
zegt gij, waarde redactie? Kan dat niet
doorgaan? 0 zo, ja natuurlijk. Dit is ook
een vorm van onverdraagzaamheid,
waar we ons wereldje niet mee zullen
verbeteren. Wij bieden daarom ten slot
te onze excuses aan voor het doen van
zulk een boosaardig voorstel en wachten
met belangstelling af. Tot het verleden
zal gaan herleven. Tot wij dus weer ple
zierig vlegelachtig samen kunnen wer
ken en leven. Tot heel Nederland, dus
ook 't Rabovolkje, zal beseffen, dat alle
IKKEN alleen belangrijk, nuttig en goed
kunnen zijn bij de gratie van en dank
zij de ANDER.
De Knipbeurs
