12
;s
i'
geven de mensen te eten. Ik noem het
hier maar surrogaat.' Zo, daar kunnen
die nijvere Rotterdammers het mee
doen.
Bewondering hebben de zuiderlingen
wel voor dat machtige havencomplex.
'Genoeg te zien hier,'zegt een oude rol-
stoelganger laconiek. Hij was al eens
eerder in Rotterdam geweest. 'Maar dat
is al weer zo lang geleden. Ik ben het al
lemaal vergeten,' zegt hij, plotseling wij
zend op een groot zeewaardig passa
gierschip. 'Die boot lijkt me toch te groot
om mee te gaan vissen, zal best wel een
paar tientjes hebben gekost.' Vrolijke on
gedwongen prietpraat. Niet zeuren en
^Vanwege hun lichamelijke handicap
J»zitten ze aan huis en rolstoel gekluis
terd. Het dagje Rotterdam werd de Bra
banders aangeboden door de gezamen
lijke Rabobanken uit de kringen Maas
land, de Kempen, Peelland, de Meijerij
en Tilburg. Ruim duizend gehandicapten
uit het Brabantse land hebben zo een
onvergetelijk dagje beleefd. Vijf dagen
lang hadden de banken de PieterCaland
afgehuurd, zodat elke kring één dag zijn
gehandicapten kon verwennen.
De tochten zijn georganiseerd op initia
tief van de publiciteitscommissies van
de vijf kringen en verder uitgewerkt door
de publiciteitsadviseurs van de regio
Eindhoven Coen Franses en Charles
Stroek. Deze laatste zegt: 'Vorig jaar
hebben we gehandicapten uit onze
streek de gelegenheid geboden om de
Para-Olympics bij te wonen. Daar heb
ben we enorm positieve reacties op ge
had. We zijn naar aanleiding daarvan én
omdat 1981 ook tot het jaar van de ge
handicapten is uitgeroepen, met de vijf
publiciteitscommissies rond de tafel
gaan zitten om te kijken of we weer iets
konden doen voor de gehandicapten.'
Dat 'iets' is ten slotte de rondvaart door
de haven van Rotterdam geworden.
Geen schenking aan een tehuis in de
vorm van een kleuren-tv, biljart of aan
gepast toilet. 'Die tehuizen krijgen in het
algemeen wel genoeg,' zegt Charles
Stroek. 'Waar het ons om te doen is ge
weest, was om vooral de zelfstandig wo
nende gehandicapten te bereiken, en
dan nog met name die mensen, waarvan
min of meer bekend is dat zij eenzaam
zijn en zeer geïsoleerd leven.'
De banken zijn op grond van rekening
nummers en afschrijvingen natuurlijk
niet in staat om uit te maken wie een
zaam is. Daarom werd het selecteren
overgelaten aan bevoegde instanties,
zoals het Rode Kruis. Een vertegenwoor
diger van dat Rode Kruis uit Sint Mi
chielsgestel, die als begeleider één van
de tochten meemaakte, zegt een heel
kaartsysteem te hebben aangelegd in
samenwerking met de wijkverpleging en
de maatschappelijke dienst met namen
van mensen die er nodig eens uit zouden
moeten. 'Dat is niet gemakkelijk,' zegt
hij, 'zoals je stille armen hebt, heb je ook
stille gehandicapten. Die vertellen niets.
Het is heel moeilijk om er achter te ko
men wat er in die mensen omgaat.' Net
zo moeilijk is het om deze mensen ver
volgens een reisje aan te bieden. Voor
een trip met het vlaggeschip van het
Rode Kruis, de Henry Dunant, bestaat
(K REIZEN
een lange wachtlijst en hetzelfde geldt
voor de reizen en uitstapjes die andere
instellingen voor gehandicapten organi
seren. Daarom is deze Rode-Kruisman
ook dolgelukkig met het initiatief van de
Brabantse Rabobanken. Maar niet alleen
hij. Ook de gehandicapten.
Lepelend uit een glaasje gevuld met ad
vocaat kijkt een oude invalide dame ver
genoegd naar buiten. Het is voor het
eerst in haar leven dat ze in Rotterdam
is. Dat geldt voor de meeste passagiers.
'Wat een water, hè. Dat hebben we bij
ons niet. Maar wij hebben bouwland en
niet zielig doen over je isolement of han
dicap. Dat is de sfeer die vijf dagen lang
op de Pieter Caland heeft geheerst.
'Het is iets fantastisch,' zegt Charles
Stroek, 'al deze mensen hebben tijden
van te voren naar deze dag uitgekeken.
Nu beleven ze het allemaal heel intens
en hebben straks iets waar ze nog heel
lang op kunnen teren. Je geeft ze eigen
lijk veel méér dan deze ene dag.' Ook het
besef dat de Rabobank een bank is die
midden in de gemeenschap staat en
steeds wat wil doen voor die gemeen
schap, waarvan ook zij, als gehandicap
ten, deel uitmaken.
