Vaktaal
s
Op de cursussen bij de centrale bank le
ren ze ons, commercieel volk: Pas op
voor vaktaal tegenover een klantl Want
de klant, ook al is hij Koning, zal u niet
verstaan. Dat kunt ge dan zien aan zijn
wazig in de verte starende blik. Zo 'ne
kijk van een boer, die trots als een hond
met zeven staarten over zijn akkers en
weilanden struinend, plotseling een slag
patrijzen stoort in hun gedroom op het
veld. Luidruchtig fladderend kiest de
groep vogels het luchtruim; de landbou
wer staat perplex. Om vervolgens het
gevogelte na te staren met een kijk, die
het midden houdt tussen verwondering
en verontwaardiging. Verwondering,
omdat dat gevleugelde gedierte toch
zo n heidens kabaal maakt om zijnent
wil. Verontwaardiging, omdat ze het
luchtruim verkiezen boven een lekker
warm plaatske in zijn braadoven temid
den van diverse klonten malse Croma.
Krek zo kijkt een klant, die zojuist weer
een stortvloed aan vaktechnische uit
drukkingen over zijn niet-begrijpende
hoofd gegoten kreeg.
Van oudsher werd ons voorgehouden te
trachten door al de zeven zintuigen van
Koning Klant de wereld rontelom waar
te nemen. Het werd, en wordt nog
steeds, als een dogmatische waarheid
verkondigd, dat de medewerker, die
graag hoog op de commerciële ladder
wil eindigen, ten minste de voornoemde
eigenschap in de vingers zal moeten
hebben. En voorzeker, niet zonder reden.
Want we zien in onze verbeelding al het
volgende gebeuren.
Vader, die na negen moeizame lagere-
schooljaren niet meer naar de weten
schap dorstte, komt op een avond, stram
als een weipaal, thuis. Samen met een
collega-gleuvenspaaier vandaag weer
een kilometer centrale antennekabel on
zichtbaar aan Moeder Aarde toever
trouwd. Zoals gewoonlijk wacht de
soep. Want al heeft zijn eega zich al
evenmin bekommerd om allerlei chagrij
nige geleerdheid: soep en erpels koken
kan ze I Dat moet gezegd worden. En het
zijn deze gerechten, geflankeerd door
een zeer vette bui saus en een even zo
vette gebraaien worst, die 's mans be
kommernissen van die dag verdrijven.
Maar vandaag staat het anders zo opge
wekte gezicht van Moeder de Vrouw
wat motregenachtig. Doch de dreigende
vraag van vader, welke van de telgen het
nu weer begaaid heeft, wordt ontken
nend beantwoord. Integendeel, het
kroost was lief en volgzaam maar moe
der is overdag naar de Rabobank ge
weest. Ze is daar wezen zeggen, dat de
bank er per abuis de contributie van de
visclub twee keer afgehouwen heeft.
Kijk maar, hier staat 't. Twee keer acht
entwintig gulden met 'n D d'r achter. De
D van 'D'r-af'. Terwijl haren Toon toch
altijd maar met één visroei vist. Trou
wens, met twee roeien vissen, dat mag
nog eens niet van de politie. Dat heeft ze
d'r nog bij gezegd ook. Maar dat jonk
vrouwke aan de balie, dat getrouwd is
met die meester van de ambachtschool
heeft geen acht geslagen op haar op
merking over dat vissen met twee roei
en. Dat spreekt ook eigenlijk vanzelf,
omdat hare mens, die meester, nooit vist
maar tennist. Ze heeft alleen maar een
groene kaart uit een bak gehaald en daar
op gekeken. Maar die groene kaart heeft
toch niks te maken met het betalen van
de visclub. Een groene kaart, dat is, in
tegenstelling tot een rooie kaart, alleen
maar een kaart waar uw naam op staat
als ge altijd op tijd bijstort op de bank.
De buurman, zo weet moeder Drien zich
nog te herinneren als ze de slaai-met-
juin-en-eikes met de vingers door me
kaar hutselt, de buurman die lieten ze
laatst op de bank ook zo'n groene kaart
kijken. En hij zegt zelf, dat hij op 't ge
bied van centen goed uit de weg kan.
Het getrouwde vrouwke rommelde ech
ter nog wat in de zogenaamde kaarten
bak van de gegoede clientèle en daarna
nog in 'ne map met papieren. Na wat ge-
smiespel met 'ne mens op de achter
grond kwam ze terug naar de balie. Om
ten slotte er moeder Drien beleefd, doch
vastberaden op te wijzen, dat het haar
eigenste schuld was. Dat van die dubbe
le betaling aan de visclub. De enigszins
verbouwereerde huisvrouw bestreed dit
en eiste dat de bank er voor zou zorgen,
dat het bedrag terug kwam op de reke
ning. Waarna de baliemedewerkster let
terlijk argumenteerde: 'Maar mevrouw!
Dit is een apo met herkomstcode HG.
Die kunnen wij niet storneren. U moet
begrijpen, dat u als contribuant er in dit
geval zelf voor moet zorgen, dat de on
verschuldigde betaling gerestitueerd
wordt.'
Had de bankmedewerkster deze brave,
doch ongeletterde huismoeder maar wat
anders verteld! Bijvoorbeeld, dat de
Franse ex-president Valery Giscard d'Es-
taing al jaren in de Aa viste zonder ver
gunning en nog wel met twee roeien!
Gewis, dan zou zij beter begrepen zijn
dan nu. Want het ongeletterde, doch
overigens vreedzame huisvrouwke vat
met een blik, waaruit schrikachtige ver
wondering blijkt, haar paperassen bijeen
en zoekt ijlings een goed heenkomen
tussen de gewone, alledaagse mensen,
die het dorpse straatbeeld verleven
digen.
Maar Toon, hij kaffert tussen enkele hete
erpels en een sliert slaai door. Hij kaffert
op die Rabobank, waar ze denken, dat ze
met een helen hoop geleerde woorden
een gewone mens klein kunnen krijgen!
Hij zal, potvergevleugeld-woord vrijdag
avond wel 'ns naar d'n directeur stap
pen; 'ns kijken, of die voor die flauwe kul
geen stokske kan steken!
En op vrijdagavond leidt het welwillend
oor van de meest gezaghebbende figuur
op deze bank tot het behoud van een in
aanvang kokende en tissende particulie
re relatie. Voor storno van de onver
schuldigde betaling komt hij na het ge
sprek met de minzame man evenzeer
niet in aanmerking. Wel voor een goei
sigaar en voor een tas koffie. Die tas kof
fie smaakt een klein beetje naar roest-
water, daar die uit een masjien komt.
Maar dat is niet erg, omdat de tas koffie
gegeven wordt door de Rabobank, die er
toch ook werkelijk is voor IEDEREEN. Dat
was vroeger immers al zo.
Maar belangrijker is: de directeur heeft,
waar Toon bij zat, opgebeld naar de pen
ningmeester van 'De Gekleurde Dobber'.
En laat nou die secure penningmeester
al gezien hebben, dat er twee keer be
taald was door de heer A. Mouwens. Hij
was 't echter vergeten terug te storten.
Nou ja, fouten kunnen overal gemaakt
worden. Dus waarom niet ook bij de vis
club en bij de Rabobank? Maar goed, dat
de directeur van de Rabobank hem er
aan herinnerd had. En zo kan Toon weer
gerust het hele seizoen door gaan vissen
conform de voorschriften: met één roei.
En kan er op aanraden van de directeur
door het afdelingshoofd maandagmor
gen, nog voordat het kantoor wordt
opengesteld voor publiek, nog eens
doorgenomen worden met de mensen
van de balie, dat gewone taal, gepaard
aan gevoel voor dienstbetoon, oneindig
veel sierlijker staat dan hoogdravend
vakjargon met alle gelijk aan uw deskun
dige zijde.
De Knipbeurs
