Jenny zegt dat statistisch is bewezen
dat één op de vier marinehuwelijken
stuk loopt. Maar de huwelijken die stand
houden, zijn dan wel stevig. 'Als je man
na weken weer thuiskomt, lijkt alles
weer nieuw, ben je weer opnieuw ver
liefd, vooral de eerste dagen. Daarna is
het wel weer gewoon, maar je hebt dan
wel een hechtere band met elkaar.'
Toen ik eenmaal besloten had om mee
te gaan naar Curacao, dacht ik even: wat
heb ik gedaan? Maar nu leef ik er hele
maal naar toe en vind ik het helemaal
niet erg meer om zoveel dingen achter
te laten. Ik vind het heel aanlokkelijk en
een uitdaging. Ik fantaseer er veel over.
Ik zie me al lekker in bikini in de zon zit
ten. Maar zal het echt wel zo wezen? Je
leest er veel over, maar je moet het zelf
ervaren, dan pas kan je er over oordelen.
Hier ben ik dan, moet je denken. Nou
gaat het gebeuren, dan moet je je er
maar doorheen slaan.'
Na acht jaar op de bank te hebben ge
werkt, geeft ze er de brui aan. Ze is haar
carrière begonnen op de postafdeling.
Later verhuisde ze naar de telefooncen
trale, waar ze tussen de telefoontjes
door, haar laatste dagen slijt met het op
schonen van de cliëntenbestanden. Een
vervelende, maar noodzakelijke klus.
'Acht jaar is best een lange tijd. Ik heb
gezien hoe alles steeds meer is gemo
derniseerd, hoe de computers veel din
gen hebben overgenomen. Jenny heeft
het best naar haar zin gehad. Eén ding is
haar erg opgevallen: het grote perso
neelsverloop. 'Ik heb zoveel mensen zien
komen en gaan. Ik ben de tel kwijtge
raakt. Dat is wel jammer, want op een
gegeven moment heb je een hele goede
sfeer, dan vallen er weer mensen weg en
moet je weer opnieuw beginnen.' Van
dit soort problemen is Jenny binnenkort
verlost.
Je moet nuchter blijven
De witte stranden van Curacao lokken.
Jenny proeft avontuur. Toch probeert ze
alles nuchter te bekijken. Ze is zich ervan
bewust, dat het leven op Curacao, met
zijn bonte uitgaansleven, de casino's en
de nachtclubs aanlokkelijk en vooral ge
vaarlijk is. 'Als je niet oppast, zit je bin
nen twee maanden diep in de schulden,'
weet ze te vertellen. Daarom gaat ze er
niet naar toe met het idee om lekker ne
gen maanden vakantie te houden. 'Je
moet gewoon leven zoals je nu doet. Je
bent verplicht om elke dag je huis goed
schoon te maken, anders heb je zo on
gedierte. Ook moet je zeker één keer per
dag onder de douche, anders heb je zo
een of ander eczeem.' Jenny heeft zich
goed voorbereid op haar verblijf op Cura
cao. Een voorlichtingsavond, georgani
seerd door de marine en de aanschaf
van veel literatuur over het eiland heb
ben haar een stuk wijzer gemaakt. Als
echte Hollandse blijft ze met beide be
nen op de grond staan. Maar haar ogen
beginnen toch te glimmen, wanneer ze
uitgebreid vertelt wat ze van plan is alle
maal te gaan doen op het grootste
eiland van de Nederlandse Antillen. 'Ik
wil daar zoveel mogelijk gaan zien: Ve
nezuela, Aruba, Bonaire en Curacao zelf.'
Voor de meesten van ons zijn het lan
den, waar we waarschijnlijk nooit zullen
komen. Jenny spreekt de namen achte
loos uit, alsof ze er al vele malen is ge
weest en alle geheimen heeft door
grond. 'Ik stel me er veel van voor. Mijn
man is daarentegen veel nuchterder, die
zegt: dat eiland is zo groot als Texel, je
bent er binnen een maand op uitgeke
ken.'
Jenny gelooft dat niet. 'Ik ben van plan
de taal een beetje te gaan leren. Papia
mento. Da's een hele leuke taal, een
ratje-toe van Spaans, Engels, Neder
lands. Dat waarderen die mensen heel
erg, als je er moeite voor doet.' Verder is
ze van plan om veel aan watersport te
gaan doen en zich te gaan bekwamen in
de inlandse kookkunst. Ze wil het land,
de taal en de bewoners leren kennen.
Tropentempo accepteren
'Waar ze wel voor gewaarschuwd heb
ben is het tropentempo. Die mensen zijn
daar echt heel sloom en langzaam. Daar
moet je je vooral niet aan ergeren, want
dan moeten ze je niet meer. Als je hier in
Nederland ergens heen moet, dan ga je
door weer en wind. Daar is het zo: gaat
het vandaag niet, dan morgen misschien
en anders overmorgen wel. Dat moet je
accepteren. Ik vind het wel een leuke ka
raktertrek. Maar je wordt het zelf ook.
De eerste vier weken ben je lusteloos en
lamlendig. Dan heb je, zonder dat je er
zelf erg in hebt, ook dat trage tempo
overgenomen.' Maar dat is voor Jenny
geen enkel probleem. Plooibaar als ze is,
zegt ze: 'Het is leuk net zo te leven als de
mensen daar.'
Toch is ze ervan overtuigd dat ze Neder
land, haar familie en kennissen en haar
bank zal missen: 'Ik ben er zeker van dat
ik op Curacao best wel zal denken: ik zou
willen dat ik weer eens een dagje op die
bank was om lekker op die typemachine
te rammen.'
