Mar joke zoekt het
hogerop
'Je voelt je net een vogel in de lucht. Het is gewoon adembenemend, zo'n stilte. Je beleeft alles heel
intens.' De stem klinkt opgetogen, de ogen glinsteren. Nog niet eens zestien jaar was Marjoke Zijm
toen ze in 1974 in aanraking kwam met de zweefvliegerij. Het werd liefde op het eerste gezicht. Na al
die jaren heeft haar enthousiasme absoluut nog niets geleden, ofschoon het de club zeker niet meer
zo voor de wind gaat. Het ledental, ooit ongeveer 50, is inmiddels teruggelopen tot 14 man en een
vrouw. Waar komt zoiets door? Heeft het te maken met angst voor de enige vorm van vliegen die
toch nog wat aan fladderen doet denken? Marjoke: 'Veel jongeren zegt het niet veel. Saai, hoe be
staat het? Als je er niets van snapt ja, dan is het misschien niet spectaculair wanneer zo'n kist een
maal 'hangt', honderden meters hoog in het luchtruim. Mij gaat het om de hele sfeer er rondom
heen. Natuurlijk is het heerlijk als er weer een prestatie geleverd is. Maar net zo goed hoort het koffie
zetten erbij of het onderhoud. Daar is het mee begonnen, als kind al. Je zette een toestel in de was en
wie geholpen had mocht naderhand als beloning vaak wel even instappen ook.'
Bewolkt gezicht
Collega's bij de Rabobank in Den Burg
kijken allang niet meer verbaasd wan
neer Marjoke Zijm onder het werken een
moment lijkt weg te dromen en van tijd
tot tijd even uit het raam moet staren.
De vraag 'Zou er iets zijn?' kan hier ach
terwege blijven. Marjoke inspecteert ge
woon de lucht, een zuivere routinekwes
tie. Een bewolkt gezicht betekent in haar
geval zoveel als geen wolkje aan de he
mel te zien. Zij: 'Of een wolk trekt, of ze
groeit, dat heb je gauw genoeg in de ga
ten. Het is een teken voor lekker ther
misch weer. Het beste kun je wolken
hebben met van die platte onderkanten.'
En na een snelle blik hemelwaarts: 'Nee,
zo'n rotwolkje doet helemaal niks. We
zitten hier op een eiland als Texel over
het algemeen tamelijk slecht. Er is min
der thermiekontwikkeling, door de in
vloed van de zee.
Prijzige sport
Dat er zo weinig eilanders verknocht zijn
aan de sport waar ze zelf 'helemaal ka
pot' van is, blijft voor Marjoke Zijm een
moeilijk te accepteren zaak. De kosten
aspecten zouden een hoop mensen af
schrikken. Het wil er bij haar niet in.
'Vooral jongeren,' is haar ervaring, 'gaan
liever naar de kroeg om daar wat rond te
hangen. Of ze roken al hun centen op.'
Zelf is ze jaarlijks aan het clublidmaat-
