We brengen deze keer een echte primeur!
Voor de eerste keer wordt er tussentijds een
behoorlijke tip van de sluier opgelicht die er
gewoonlijk hangt voor het beraad van een
studiecommissie, die binnen onze Rabobank-
organisatie werkt. Een primeur vooral, omdat
de lezers van ons blad er het eerst van kunnen
kennis nemen!
Ik doel hiermee op het artikel, waarin de heer
Mertens openhartig opening van de huidige
stand van zaken geeft betreffende allerlei as
pecten die erbij komen kijken, wanneer je je
zoals de Commissie Arbeidsverhoudingen se
rieus bezighoudt met zaken als medezeggen
schap, ondernemingsraden en een centrale
ondernemingsraad. Wij begrijpen, dat Mer
tens zich niet op een bepaalde visie kon en
wilde vastleggen. Maar dat hij de gedachten-
richting en ook de knelpunten aanstipte, geeft
ons een mooie gelegenheid even mee te den
ken. Door publikatie in ons blad horen wij le
zers-werknemers het uit de eerste hand. En
dat lijkt mij in dit geval terecht. Die studie
commissie is immers min of meer bedoeld als
een 'werkgevers-commissie', afkomstig uit
de lokale banken en Rabobank Nederland als
zodanig. Haar rapport gaat straks naar de
Centrale Kringvergadering en misschien
hoort men er daar of op de kringen al iets eer
der over. Tot de oren van de grote massa van
ons personeel zal vermoedelijk weinig door
dringen vóórdat het rapport is aanvaard. Juist
daarom zijn we blij, dat de heer Mertens ons
als eerste alvast iets heeft willen vertellen.
Als je bedenkt, dat er nu pas circa 16 onder
nemingsraden zijn, dat het aantal vermoede
lijk zal groeien tot meer dan 300 en dat een
eventueel COR wel alle banken moet omvat
ten, dan blijkt, dat het om geen kleine dingen
gaat! Eerlijk, ik ben niet bang of het zal ons
wel lukken een samenwerkings-, zo men wil
medezeggenschapsstructuur te vinden, die bij
onze banken en de hele Rabobankorganisatie
past. We hebben ten slotte met de aanpak
van zulk genre problemen de nodige ervaring.
Maar in belangrijke mate gaat het nu ook om
iets geheel nieuws, voor ons en voor de Ne
derlandse samenleving. In zekere zin kunnen
we op dit punt zelfs een goed voorbeeld voor
anderen worden! Alle denkbeelden en de wet
telijke voorschriften komen met de praktische
moeilijkheden daarbij als het ware in onze
grote organisatie samen. Zorgvuldig beraad is
nodig. Mertens zegt het al: oppassen dat we
niet in een bureaucratisch netwerk van in
spraakorganisaties verzanden. En als ik hem
goed heb aangevoeld, komen we er ook niet
als iedere betrokkene star aan eigen positie
zou willen vasthouden. Er zal over en weer
bereidheid tot een beetje 'geven en nemen'
moeten zijn, om aan die oude, beproefde, Ra
bobankorganisatie straks ook een goed pas
sende eigentijdse behuizing te bieden, waarin
de 'inspraak-kant' zich op de voor allen juiste
manier kan ontplooien.
Dat is de uitdaging, waar die commissie mee
bezig is. Het is goed ons daar mentaal op
voor te bereiden door er nu ook zelf af en toe
al eens over na te denken. Worden we die uit
daging de baas, bijvoorbeeld doordat het rap
port met zijn aanbevelingen de goede weg
blijkt te wijzen, dan kunnen we met één klap
jéren vooruit!
I Harde acties. Dat wilden de in opstand
1 gekomen bewoners van het duizendkop-
I pige dorp Escharen. Waarom? De Rabo-
1 bank van Grave wilde haar bijkantoor in
I Escharen sluiten per 1 februari. Gelukkig
Iis het geen volksoproer geworden. Een
handtekeningenactie en enkele gesprek-
1 ken konden de stoom van de ketel halen.
Er kwam een compromis uit de bus. Het
bijkantoor blijft open.
Ten minste op de dinsdagochtend en de
vrijdagavond.
In december kregen de bewoners van
Escharen een brief in de bus, waarin
kond werd gedaan van het feit dat het
bijkantoor zou worden opgeheven. Uit
veiligheidsoverwegingen was het niet
langer verantwoord het kantoortje, ge
vestigd in het oude raadhuisje van
Escharen, open te houden.
De bevolking werd ziedend. Hoe te leven
zonder Rabobank? EZV (Escharen Ziet
Vooruit), een soort dorpsraad, zon op ac
tie. Er werd een handtekeningenactie op
touw gezet om het bestuur van de Rabo
bank te Grave duidelijk te maken dat zijn
besluit in het geheel niet in goede aarde
viel. Met 313 handtekeningen op zak
vertrok een afvaardiging uit Escharen
naar Grave. De onderhandelingen be
gonnen en resulteerden uiteindelijk in
een compromis: het bijkantoor opent
twee keer per week z'n poorten om de
dorpelingen hun geldtransacties te laten
verrichten.
De heer Croonen, directeur van de Rabo
bank Grave had een dergelijke reactie
nooit van zijn leven verwacht. 'Anders
hadden we de zaak ook nooit zo aange
pakt,' aldus de heer Croonen, die toch ei
genlijk ook wel een beetje trots is. 'Het is
toch prachtig dat de Rabobank zo leeft
onder de bevolking?'
In Escharen is weer eens duidelijk ge
maakt hoe de Rabobank in de gemeen
schap is ingeburgerd, maar ook hoe
machtig de publieke opinie kan zijn.
JRH
