N
14
een konijn voor hem. Van wat anderen
aan vakantiereizen uitgeven, daar kan ik
mijn paarden voor houden en daar heb ik
dan het hele jaar door plezier aan. Hoe
vaak niet gebeurt het dat we 's avonds
nog gauw even inspannen? De kaarskes
in de koetslantaarns ontsteken en dan
een rit bij volle maan over de bospaden.
Geloof me, niks mooiers bestaat er als
dat.'
Dan gaat het huiswaarts. Koetsiers ge
ven hun paarden tijdens die slotetappe
nog een laatste keer de vrije teugel. Het
heimwee voor mijn part naar een vervlo
gen tijd,' bekent een passagier spontaan.
Een onstuitbare lofzang op het onvolpre
zen tijdperk van voor-de-auto begint.
Karavaanleider Tijssen na een poos
waarschuwend: 'We gaan gereed ma
ken.' Hij wil onderweg nog ergens uit
spannen. Het wordt een pleisterplaats
net voorbij de Belgische grens. Daar
wachten de boterhammen met zult, de
koffie en de dansvloer. Het machtige
mechanische orgel van de Antwerpse
gebroeders De Cap davert en dreunt.
Een orgie van geluid en licht. Rood, geel
blauw, rose. Piet Tijssen, de stuwende
kracht achter dit uitstapje en zelf ver
woed paardenliefhebber, ploft ook even
aan één van de tafeltjes neer en infor
meert bezorgd of we denken dat ieder
een zich een weinig amuseert. 'De
meesten zal het toch meegevallen zijn;
'nen schonen dag, niet dan?' De schaar
se thuisblijvers hadden ongelijk, stellen
we tevreden vast. Jan Abrahams be
aamt het volmondig. 'Jazeker. Zo'n
tochtje is onvergetelijk en ik verwacht
dat het de meesten nog lang zal heu
gen.' Tijssen glundert trots. Had hij het
de bestuursleden al niet voorspeld? 'Ge
moedelijkheid da's iets wat je hier nog
wel aantreft onder de mensen. Het leven
is toch vaak al zo weinig. Een beetje ple
zier, dat is tóch zeker het enige wat een
arm mens tekort komt? Het zijn dikwijls
maar kleine dingen. De veearts houdt
mijn paarden bij. Daar hoor ik nooit wat
van. Omgekeerd komt hij op z'n tijd bij
■yuMAAfa
ï- -u
gaat hard. Passeermanoeuvres op volle
snelheid. 'Zonder stukken' dokkert bij
het vallen van de avond onze karavaan
dan weer over Hapertse straatkeien.
Moe maar voldaan, zoals dat heet, scha
ren de leden van het reisgezelschap zich
alvast voor een glaasje rond de borrelta
fel. De eerste heldhaftige verhalen laten
niet lang op zich wachten. Piet Tijssen
ontbreekt. 'Eerst even het perd uitspan
nen en verzorgen.' Een echte paarden
liefhebber, inderdaad.
