X
Verantwoordelijk
Gerard wi
In onze organisatie komen we bekant niks
meer tegen, of er is wel iemand verantwoor
delijk voor. Als ge ergens iets kunt vinden,
Dat had ge gedachtEr is geen drukinkt. De
leverancier, een inktvisser uit de Verenigde
Staten is kort geleden bij zijn bank wegge-
waar niemand voor verantwoordelijk is,
op papier noch in feite, wilt ge het dan eens
aanwijzen. Dan laten we op slag via de cen
trale bank een circulaire hierover versturen
onder rubriek 0 of 1al naar gelang waar ge
de zwarte geranium ontdekt hebt.
Alleen zal het wel efkes een hele puzzel zijn
om er achter te komen, wie nou op de cen
trale bank verantwoordelijk is voor het ver
sturen van een circulaire, 't Is hendig zat ge
zegd: Een circulaire versturen. Maar wat daar
allemaal bij kijken komt, daar verschiet ge
van.
Laten we eens trachten om enigszins weg
wijs te geraken in deze doolhof van verant
woordelijkheden, opdat we zelf onze verant
woordelijkheden beter zullen kennen en niet
meteen aan de telefoon hangen te sakkeren,
ook al wordt d'r 'n fatsoenlijke fout gemaakt
op de centrale bank.
Om te beginnen: een circulaire bestaat voor
namelijk uit papier. Nogal wiedes, zult ge
zeggen. Toch zal er iemand moeten zijn, die
ervoor waakt, dat er geen houten circulaires
uitgaan. Want stel nu eens, dat degene die
het papier moet inkopen 's avonds tevoren
toen zijn oudste zuster 50 jaar werd, Jager
meister heeft gedronken uit een steelpanne-
ke. Nu zit hij aan de telefoon en spreekt het
woord 'papier' zó zat uit, dat de sjacheraar-
in-alles, die aan de andere kant van de lijn de
bestelling opneemt, 'fineer' verstaat.
Voila: de kiem is gelegd voor de houten cir
culaire. Zeker als degene, die verantwoorde
lijk is voor de controle op de verrichtingen
van deze zuiplap toevallig ook nog ziek is.
Want te verwachten is: van alle andere, ter
centrale bank aanwezige personeelsleden
kan niemand de opengevallen controlefunc
tie waarnemen, leder heeft daar zijn eigen
taak, waar hij voor verantwoordelijk is. Ook
de interne reparateur, die nu thuis bij zijn
vrouw aan een tas koffie zit, omdat er almaar
niks kapot wil gaan waar hij verstand van
heeft.
Vervolgens moet de circulaire gedrukt wor
den. Edoch: de tekst is er nog niet. Die blijkt
te zijn blijven steken bij de Neerlandicus. Se
dert een medewerker ter centrale bank eens
in een circulaire heeft geschreven, dat de
aangesloten banken ten stelligste wordt ont
raden over de inhoud tegen wildvreemden te
'klassineren' heeft men het dienstig geoor
deeld, elke tekst te laten uitrafelen door een
Neerlandicus. Tot Neerlandicus is toentertijd
benoemd de man van de postkamer, die tot
dan de postzakken vervoerde met zijn steek-
wagentje. Hij adviseerde namelijk, in derge
lijke gevallen voortaan links bovenaan het
woord 'vertrouwelijk' op te nemen, zodat we
dan overal van af waren. Weet ge 't nog, wat
voor een slimmigheid dat toen was? Dat was
dan ook vóór de fusie. Toen hadden beide af
zonderlijke centrale banken natuurlijk niet zo
veel verstand als de nu gefusioneerde. Jam
mer: de Neerlandicus is nu overspannen.
Dan maar iemand anders van de postkamer
de inhoud laten ontdoen van dialectische,
taal-, spel- en stijlfouten. Nu kan de circulaire
gedrukt worden. We zijn dus bekant verrig.
stuurd toen hij geld wou lenen voor het ver
vangen van zijn tijdens een storm vergane
kotter. Rabomerica is zich daar op het mo
ment mee aan 't bemoeien. Deze is aan het
proberen, via Middelenbeheer de onfortuin
lijke visser weer de oceaan op te helpen. Tot
zo lang moeten de inktvissen gevangen wor
den met een visroei door iemand van afde
ling Reizen die een studie-cruise in de Var
kensbaai aan het maken is. Het gevolg is, dat
de inkt maar zeer mondjesmaat binnenkomt.
Allemaal de schuld van Jan de Wind, die niet
tot de centrale bank in enigerlei relatie staat
en dus voor zijn verrichtingen niet verant
woordelijk gesteld kan worden.
Trouwens: we zijn het hoogst verantwoorde
lijke orgaan nog vergeten. Het Presidium der
Hoofddirectie. De mensen, die hierin zitten,
die zijn heel geleerd. Te geleerd om zich te
bemoeien met een deel van de informatie
stroom, circulaires geheten. Deze bemoeie
nis hebben ze gedelegeerd. Bovendien heb
ben ze het vrijwel altijd erg druk. Momenteel
onder meer met de volgende uitgave van
'Bank in Beeld' waarin één hunner een toe
spraak zal houden. Daarom hebben ze de
controle over het gedelegeerde ook gedele
geerd. En geen tijd om de laatstgenoemde
delegeertaak te controleren.
Dus vandaag wordt de tekst beoordeeld na
mens de hoofddirectie. Na lezing wordt de
telefoon genomen en aan de ondertekenaar
van het concept gevraagd, waar de zwarte
geranium staat te bloeien. Het blijkt te zijn bij
de Rabobank in Achterlijkenland. Daar zit
momenteel een invasie van de Vervangings-
dienst haar verantwoordelijkheid waar te
maken. Het regiokantoor moet er dus van
weten. En wellicht ook wel de Accountants
dienst. Maar zou de Psychologische Dienst
er ook van weten? Want voor die mensen
ligt daar in Achterlijkenland voor minstens
een halfjaar werk.
Nadat ook de laatste Dienst is ingeschakeld,
houdt de verantwoordelijkheid van de signa
lerende medewerker op en kan de circulaire
met een nota van toelichting naar zijn chef,
die bevoegd is hem te controleren. Alleen de
nota van toelichting kan voorlopig niet uitge
typt worden. De typiste heeft namelijk haar
pols gebroken toen ze d'r moeder hielp met
de opkamer witten. Ze is derhalve arbeidson
geschikt. Als dat niet geweest was, had de
circulaire heel zeker nog deze week naar de
drukkerij gekund. En met enige weemoed,
doch ook met voldoening over de door hem
zo nauwgezet uitgeoefende verantwoorde
lijkheid gaat de man werken aan een ander
stuk. Een concept-discussiestuk over de ver
antwoordelijkheden van de diverse leiding
gevende disciplines binnen de totale organi
satie. Een ontieglijk interessant stuk, dat
allerlei interpretatiemogelijkheden open laat.
Daarom zal het gedoemd zijn alleen maar te
worden afgedrukt. Om hierna linea recta te
verdwijnen naar de papiervernietiger wegens
het achterhaald zijn van de meeste onderde
len ervan...
De Knipbeurs
We hebben het zo vaak over doorstro
ming en over de risico's die een veran
dering van baan met zich meebrengt.
Zo nu en dan ook hoor je van mensen
die 'zomaar' van de ene dag op de an
dere het werk waar ze mee vertrouwd
zijn vaarwel zeggen, om vol frisse
moed met iets geheel anders te begin
nen. Wat bezielt ze, wat zijn hun drijf
veren? Onder personeel van de Rabo-
banken tref je het verschijnsel natuur
lijk net zo goed aan. Gerard Pieterman
(25) uit Beverwijk is er een voorbeeld
van. Na een dienstverband van vier
jaar verliet hij onlangs zijn post aan de
balie, om zich te gaan bekwamen als
groepsleider in een gezinsvervangend
tehuis voor geestelijk gehandicapten.
Die banen lijken in de verste verte niet
op elkaar en dat vraagt om opheldering,
vandaar dat de Rabobandredactie de Be-
verwijkse collega op de valreep vroeg
eens wat op papier te zetten ter verkla
ring van die stap. Als (ex)-correspondent
voor Raboband kon hij natuurlijk zulk
een verzoek niet naast zich neerleggen.
Dit is zijn relaas: 'Na gestrand te zijn op
een hogere beroepsopleiding heb ik een
poosje kennis gemaakt met de werk
loosheid. Aanvankelijk volgde daarna
een baantje als hulppostbode bij de PTT.
Na een paar maanden kon ik als maga
zijnbediende bij een Opel-dealer terecht.
Zééér interessant! Ik weet nu wat een
koppakking, bougie, oliefilter etc. is.
Daar heb ik o.a. ook kennisgemaakt met
de zogenaamde automatische voorraad-
controle; voor alle onderdelen kent men
een specifiek codenummer. Ik sloeg wel
eens iets fout aan, wat dan prompt leid
de tot de vraag: 'Wat moet u met acht
honderd motorkappen?'
Toen viel op een goede dag mijn oog op
een Rabobankadvertentie in een lokale
krant. 'Niets voor mij,' dacht ik in eerste
instantie. Immers, 'een bank is een kapi
talistische instelling die over lijken gaat.'
Zo sluimeren er nog wel een paar voor
oordelen: 'Al gaat het met de economie
nog zo slecht, de banken verdienen geld
als water. Kijk maar eens naar al die
kantoren met hun grote marmeren trap
pen. Allemaal van ons geld.'
Dergelijke leuzen in het achterhoofd
houdend, schreef ik toch een brief. En
zie, ik kreeg zowaar een aanstelling in de
