30
Singles?
Al enige tijd ben ik op zoek naar een
100-tal singles.
Hieronder volgen er enkele:
Lynn Anderson (Rose Garden), Eric Bur-
don (Ring of Fire), Cats (Let's dance),
Chubby Checker (Limbo rock), Egbert
Douwe (Kom uit de bedstee m'n liefste),
Rocco Granata (Marina), Grapefruit
(Deep water), Het (Ik heb geen zin om
op te staan), Manfred Mann (Mighty
Quinn), Chris Montez (Let's dance), Imca
Marina (Harlekino).
Voor genoemde singles, mits nog in
goede staat, betaal ik afhankelijk van
kwaliteit tussen 5 en 10 gulden per stuk.
Telefonisch informaties: (0495132806
of Rabobank Kelpen-Oler, tel. (04954)
1253.
H. Cuijpers, Rabobank Ell-Kelpen-Oler
Ideeën?
Begin september organiseert de plaatse
lijke middenstand in Strijen een jaar
markt. De winkelstraten zijn dan bezet
met zo'n 175 kramen, waarbij een ieder
tracht z'n beste beentje voor te zetten.
Ook onze bank was van het begin af aan
actief. Daar men op een kraam met uit
sluitend foldermateriaal snel is uitgeke
ken, werd daarnaast steeds naar een
attractie gezocht. Tijdens één van deze
markten, toen het accent op sparen
werd gelegd, werd door een relatie voor
een zeug met jonge biggetjes gezorgd.
Door middel van een stencil, diende men
het totale gewicht van de varkens te ra
den. Tegelijkertijd werd een plastic
spaarvarken aangeboden waarbij er zo'n
duizend werden uitgereikt. Deze actie
was een enorm succes. Het jaar daarop
werd aandacht besteed aan de verzeke
ringsafdeling. Bij de plaatselijke garage
houder werd een flink beschadigde auto
gevraagd en voor de kraam geplaatst.
De bezoekers werden gevraagd de scha
de te schatten. De juiste antwoorden
werden met een prijs beloond. Ook een
ballonwedstrijd voor de jeugd had grote
belangstelling. Vorig jaar was een cen
tenactie (f 1,50 voor 100 centen) een da
verend succes. Vijftigduizend centen
waren het resultaat. Het probleem is
echter dat het steeds moeilijker wordt
een leuke attractie te brengen.
Wij zouden het daarom bijzonder op
prijs stellen om van gedachten te wisse
len met collega-banken, welke eveneens
al eens op markten, beurzen, hebben ge-
staan, om op deze wijze weer wat nieu-
we ideeën op te doen.
W. E. Noorlander en Ch. Vielvoye,
Rabobank Strijen
Merkwaardig toch hoe snel sommige
ziekten zich verspreiden als een olievlek
op het wateroppervlak. Zoiets is op zich
natuurlijk niet zo verwonderlijk als het
gaat om een besmettelijke ziekte, maar
de verklaring ligt heel wat moeilijker als
het om een ziekte gaat waarvan men
mag veronderstellen dat die beslist niet
besmettelijk is.
Overspannenheid of stress is mijns in
ziens zo'n ziekte. Kwam vroeger hoogst
zelden voor; tegenwoordig lijkt het wel
volksvijand nr. 1 te zijn. Dat het om een
ziekte gaat, leid ik maar af uit het feit dat
zodra iemand de symptomen van deze
ziekte gaat vertonen, de medische we
reld zich op de patiënt stort om deze
met een scala van pilletjes en poeders
van z'n 'pijnen' te verlossen. Merkwaar
dig in dat verband is echter dat over het
algemeen slechts de symptomen bestre
den worden en waar mogelijk ook nog
wel aandacht besteed wordt aan de indi
viduele oorzaken, maar dat nog maar
zelden in het openbaar gesproken wordt
over het wegnemen van de meer struc
turele oorzaken die overspannenheid tot
i j j
Vereniging Personeel van Rabobanken
Postbus 336, 3900 AH Veenendaal
gevolg kunnen hebben. Als het nl. juist is
dat deze ziekte vroeger veel minder
voorkwam dan tegenwoordig, dan moet
er ook een reden voor dit toenemend
aantal gevallen aan te voeren zijn.
Nu is het niet zo moeilijk om heel in het
algemeen een oorzaak ten tonele te voe
ren. Velen van ons vinden kennelijk dat
ze niet prettig hard kunnen werken,
maar dat ze opgejaagd worden. De ene
tijdpenactie is nog niet achter de rug of
de volgende Telebingo staat al weer
voor de deur. De ene machine is nog
maar net in bedrijf of de volgende auto
matiseringsfase staat al weer te trappe
len. Wat vandaag modern heet, is mor
gen al weer verouderd. En naarmate het
aantal theoretische specialisten stijgt,
neemt het aantal gefrustreerde praktijk
uitvoerders toe. Er is voor hen nauwe
lijks tijd om de voorthollende ontwikke
lingsmachine bij te houden. Wee degene
die dan ook tijdens die somtijds dolle rit
tracht af te stappen om even op verhaal
te komen. Tegen de tijd dat hij zich weer
voldoende fit voelt om verder te reizen,
komt hij tot de ontdekking dat de ont-
wikkelingstrein intussen al om de vol
gende bocht verdwenen is. Er rest hem
dan meestal niet veel anders dan achter
blijven. Een enkeling die de euvele moed
heeft toch achter die trein te gaan aan
hollen, komt al ras tot de ontdekking dat
zijn benen hem maar heel kort wensen
te gehoorzamen en binnen de kortste
keren vindt hij zichzelf in het ziekenhuis
terug.
Als commentaar zou ik nu mijn onder
werp kunnen beëindigen met de kreet:
Doe er nu eens iets aanDe eerlijkheid
gebiedt me echter te erkennen dat ik
niet verwacht dat er iemand in een on
derneming als de onze te vinden is, die
dan onmiddellijk op de locomotief van
de ontwikkelingstrein springt om uit alle
macht aan de rem te gaan hangen. Nog
daargelaten of de door mij genoemde
reden voor het toenemen van de stress
wel de juiste is.
We zullen dus met z'n allen moeten
trachten de zaak de baas te blijven. En
juist in die woordjes 'met z'n allen' ligt
de kern van de oplossing. Die uitspraak
moge op zich lijken op het opentrappen
van een reeds geopende deur, de prak
tijk leert dat die deur helemaal nog niet
zo open staat (althans nog niet overal).
Er zijn in de loop der jaren allerlei plat
forms ontwikkeld, die er op wijzen dat
men wel degelijk begrijpt dat alleen een
gezamenlijke aanpak de oplossing biedt.
Het veelomvattende woord inspraak is
vertaald in werkoverleg, stafvergadering,
afdelingsvergadering, ondernemings
raad enz. Wel rijst af en toe de vraag of
deze colleges wel door alle betrokkenen
worden gebruikt voor het doel dat ieder
van de deelnemers aan dat overleg voor
ogen staat. Wanneer deze bijeenkom
sten slechts tot doel hebben een enke
ling de gelegenheid te bieden eens flink
stoom af te blazen, dan heeft zo'n moti
veringsinstrument geen enkel nut.
Ik werd op die gedachte gebracht toen
een collega mij onlangs vroeg of er een
reglement of statuut voor de stafverga
dering bestaat. Voor mij was dat een
rare vraag. Als alle deelnemers aan een
stafvergadering de intentie hebben om
alle bedrijfsproblemen - en dan ieder
vanuit zijn eigen discipline - gezamenlijk
in te brengen en te bespreken, dan zal er
nauwelijks behoefte zijn aan een statuut.
Pas als de directeur de stafvergadering
gaat gebruiken als niet meer dan zijn
spreekbuis, is er inderdaad behoefte aan
een reglement. Zo'n stafvergadering zal
nl. ongetwijfeld tot gevolg hebben dat
na afloop de stafleden zullen denken:
'Ziezo, dat zit er weer op; en nu weer
over tot de orde van de dag. En als die
orde van de dag kennelijk een andere
orde van de dag is dan die van de direc
teur, dan ziet het er voor hem in de toe
komst nog niet zo rooskleurig uit.
Al die, op zich mooie, instellingen moe
ten derhalve niet een overlegcollege zijn
met eenrichtingsverkeer, slechts be
doeld als een fraaie facade; ze moeten
een werkelijk overlegorgaan zijn met
aandacht voor een inbreng van beneden
naar boven en omgekeerd.
In zo'n samenwerkingsverband zal ieder
een graag zijn steentje bijdragen en een
deel van de lasten op zijn schouders wil
len nemen. Wanneer één man die hele
last alleen probeert te torsen, is over
spannenheid meestal het eerste rust
punt.
Hans Koet, vice-voorzitter VPR
