Rabobank
Q
Ziek
sas
mensen van Bankpresentatie dagelijks
gebogen zitten over hun decoratieve
puzzels en problemen, staan her en der
verspreid als interieurverfraaiing wat
losse elementen, afkomstig uit het een
of andere wisselpakket. Maar pal naast
de deur hangt ook een indrukwekkend
planbord, bestrooid met termijnstroken
die in steeds dwingender kleuren zijn
uitgevoerd. Op de voorgrond staat een in
helle kleuren uitgevoerde ligstoel in een
sneeuwlandschap van karton. Hun ge
voel voor humor hebben de werkers in
Eindhoven dus kennelijk goed kunnen
bewaren, ondanks de voortdurende tijd
nood waarin ze lijken te verkeren. Wat
hun werk betreft bevinden ze zich nogal
eens in een keurslijf. Ze hebben ermee
leren te leven, hetgeen allerminst in
houdt dat men er niet weet wat improvi
seren is. Dat laatste gebeurt vaak ge
noeg. Het brengt bovendien extra leven
in de brouwerij.
Er zijn genoeg van zulke incidentele kar
weien waarbij de een of andere plaatse
lijke bank vriendelijk doch dringend om
assistentie vraagt. Een bank gaat deel
nemen aan een braderie, of men moet
ergens anders acte de presence geven.
In de wandeling, zo zegt men dan bij
Bankpresentatie, betekent iets dergelijks
dat er werk aan de winkel is voor de sec
tor 'toeters en bellen'. Waar het ook
maar enigszins kan, wordt medewerking
verleend in het besef dat ieder optreden
naar buiten weer een mogelijkheid is
een bijdrage te leveren aan de herken
baarheid van de Rabobankorganisatie.
Sinds kort heeft Bankpresentatie zelfs
nog een nieuwe troef ter bevordering
van de herkenbaarheid in handen gekre
gen. Men beschikt over een tweetal ca
ravans die ingericht kunnen worden als
rijdende tentoonstelling of als jurywa
gen. De caravans die 3,40 meter lang
zijn bij een breedte van 2,40 meter, zijn
voorzien van een hoogwaardige geluids
installatie. Voor bepaalde evenementen
in hun werkgebied kunnen Rabobanken
zo n caravan reserveren. De beide rijden
de tentoonstellingen draaien voorlopig
nog op proef. Een is er gestationeerd in
Groningen en Drenthe, terwijl de tweede
Limburg en oostelijk Brabant als opera
tiegebied kreeg toegewezen.
Personeelsleden dienen plezier te
hebben in hun werk. Zij dienen
gemotiveerd te zijn. Met 'n glim
lach op de lippen zal de waarlijk
gemotiveerde medewerker loze
klachten van cliënten oplossen.
Zo hoort het. Het siert ons, indien
we zelfs vreugde beleven aan no
deloos geren voor collega's en
meerderen. Wat zegt u? Stuit
zoiets u tegen de borst? Volgens
de huidige opvattingen moet ge
dat dan rechtuit zeggen. Conform
het geleerde op een cursus asser
tiviteit niet afstotend natuurlijk,
opdat de ander geen nodeloos
hartzeer berokkend wordt. Maar
wel rechtuit.
Nooit zeggen: 'Feit, dat jullie hier
nooit iets weten en alles maar ten
halve geregeld hebben, daarom
kan ik mijn eigen te barsten lo
pen.' Dat is fout. Veel beter klinkt:
'Zou het wellicht niet aan te beve
len zijn dat jullie in goede samen
spraak eens bezien, overleggen
en akkoord bevinden een onder
zoek in te stellen naar de efficien-
cyaspecten van allerlei organisa
torisch nodige handelingen? Het
is hierbij natuurlijk mogelijk, dat
diverse aanloopmoeilijkheden rij
zen, maar dan ben ik d'r altijd nog.'
Een inleider op een assertiviteits-
cursus zal inderdaad voor de
laatstgenoemde opstelling kiezen.
Ofschoon deze is gedompeld in
arrogante saus. Een leidinggeven
de daarentegen, die op zekere
dag al met allerlei terechte en
onterechte zever is gekweld, zal,
netjes of niet, op de hartzeerbe-
rokkenende toer gaan. Om daarna
te besluiten, toch weer gauw
eens een dag vrij te nemen.
Waarom? Dan is het plezier dat
hij steeds beweert in zijn werk te
hebben, toch ook zo groot niet.
Hoe kan dat nou? Ondoorgronde
lijk zijn wij, grote mensen. We lie
gen er vaak beheerst, verstande
lijk redenerend, volwassen en
evenwichtig op los. Wat waren
we dan toch eigenlijk goed af,
toen we nog niet volwassen wa
ren. Vroeg men ons toen: Gaat ge
gêre naar de school? Dan luidde
het antwoord steevast en zonder
verbloeming: Bènde-gek! Dit met
in gedachten de meester, die met
bekalkte borstels smeet naar zijn
discipelen. Of tierde tegen ene,
dat hij wel alzeleven Professor
Doctorandus in de Lofnpigheids-
kunde zou blijven. Of met de me-
terlat delinquenten op hun kop
klatste. 'Ik heb veul liever fekan-
sie,' luidde uw eindoordeel.
Dat laatste werd door een enkele
stouterik wel eens gerealiseerd
langs illegale wegen. Zoals Piet
Rechtemans. Zo lomp als een
bussel touw, luisde hij er toch
maar twee jaar op 'n rij de mees
ter in. Hoe? Wel, de derde klas,
waar deze grove lummel al twee
jaar in zat te zitten, werd toen
toevallig voorgezeten door mees
ter Lepelaars. Deze meester had
geen verstand van, maar wel
enige verachting voor het platte
landsleven. Dat kwam, omdat hij
van stadse komaf was. En zo lap
te 't 'm Piet Rechtemans om eind
mei-begin juni naar de meester
toe te klossen. 'Jij wenst?' 'Erpel-
verlof,' loog de ander. 'En wan
neer en hoe lang?' 'Merregemid-
dag.' 'Toegestaan!' knalde de bio
logisch slecht onderlegde mees
ter. Wist hij veel, dat in geheel
Nederland geen vore aardappelen
gerooid kan worden vóór de eer
ste helft van juli! Totdat in zekere
lente's meesters patatten zeer
vroegtijdige ontbindingsverschijn
selen vertoonden. (Wee de leve
rancier, die hem zulke waterknol
len verpatst hadl) In 't besef, dat
ze bij Rechtemans toch nieuwe
aardappelen hadden, toog hij
daar henen, jute zakske onder de
snelbinder van zijn fiets. Laat ons
nu, om het verhaal niet te lang te
maken, zwijgen over de verbazing
en ontsteltenis van de opvoeders,
toen het schandalige bedrog ont
dekt werd. Niet uitweiden even
min over de apotheose: diverse
vormen van lijfstraffen, opgelegd
aan de frauduleuze verzuimer.
Laten we dan liever eens een pa
rallel trekken met de gedragingen
der grote mensen, ook in Rabo-
bankverband. Ziekteverzuim we
gens overspannenheid. Ziektever
zuim, omdat men 't werken, zoals
voorgeschreven, niet langer ziet
zitten. En omdat alle gekanker er
over toch niks uithaalt. Ziektever
zuim als afweerreactie op allerlei
onbevredigende, doch onopgelos
te situaties. Ziekteverzuim, omdat
hij of zij ook dik zat ziek is en een
vrije dag om redenen van dienst
belang geweigerd wordt. Toch
wordt er in allerlei toonaarden ge
praat over de gemotiveerdheid
van ons personeel. Wel zeker, het
geldt. Althans voor de grootsten
hoop. Maar wat te doen met dat
andere, veel kleinere hoopke? Lijf
straffen a la meester Lepelaars en
consorten zijn uit de mode, bij de
Wet verboden en worden door de
massa afgekeurd. Verwijdering
van gedemotiveerde mensen is
meestal strijdig met de arbeids
wetgeving.
Hoe lossen we dat immense pro
bleem dan toch op? Niet te lang
over pratenAnders wordt over
efkes alleman d'r nog ziek van.
De Knipbeurs
