KORT
Gerrit kreeg zijn zin: drie rooien
ue nerennnaie ging, evenais oe vorige
toernooien tussen Apeldoorn I en de ti
telverdedigers van Deventer I.
Na 2 sets was de stand 1 -1 zodat een
beslissende set noodzakelijk werd. Hier
in was het beste spel voor de Devente-
naren zodat de beker weer naar de
Koekstad retour ging.
Bij de foto: Felicitaties van Rabobankdi-
recteur Beun voor de Deventer aanvoer
der.
vering ervan trok onlangs 10 dames
teams en een gelijk aantal herenploe-
gen, afkomstig van negen deelnemende
banken. Vanuit de 4 poules waarin op
tijd (1 5 minuten) werd gespeeld drongen
de beste 2 ploegen door tot de kruisfina
les. Die gaven de volgende uitslagen te
zien.
Bij de dames: Apeldoorn-Ermelo-Har-
derwijk (poulewinnaar) 2-0; Twello I
(poulewinnaar)-Loenen-Hoenderloo 2-0.
De resultaten bij de heren: Apeldoorn I
(poulewinnaar)-Deventer II 2-0; Deven
ter l-Ermelo-Harderwijk (poulewinnaar)
2-0.
I n de strijd om de 3e en 4e plaats kwa
men zowel de dames als de heren van
Ermelo-Harderwijk als overwinnaars uit
de bus, ten koste van respectievelijk
Loenen en Deventer II.
In de finales (om 2 gewonnen sets) ston
den bij de dames de teams van Apel
doorn en Twello I tegenover elkaar. De
Apeldoorners moesten de wisselbeker
verdedigen maar konden het niet bol
werken tegen Twello. Dolblij namen de
Twentenaren de wisselbeker over na de
2-0-uitslag.
Nog meer sportief nieuws, ditmaal uit de
IJsselstreek. Ook daar werd aan volley
bal gedaan, voor het zevende jaar in suc
cessie zelfs, schrijft collega Van
Leeuwen namens de initiatiefnemers uit
Almen-Harfsen. De Rabobandcorres-
pondent ter plekke noteerde:
Omdat we met niet al te grote banken te
maken hebben, wordt er volgens het
mixprincipe (3 dames, 3 heren) ge
speeld. De eerste zes jaar werd er ge
speeld in Al men en Harfsen, maar nu is
die traditie doorbroken. Aangezien de
personeelsvereniging van de bank Vor-
den tekende voor de toernooi-organisa-
tie werd ook in die plaats gespeeld. In de
strijd om de eerste en tweede plaats ver
sloeg de combinatie Almen-Harfsen de
ploeg uit Laren en zo kwam na zes jaar
de beker voor de tweede keer bij ons te
recht.
De einduitslag was: 1Almen-Harfsen;
2. Laren G.;3. Gorssel; 4. Zutphen; 5.
Bathmen; 6. Vorden; 7. Twello: 8. Ruur-
lo.
Volgend jaar berust de organisatie bij de
bank uit Ruurlo.
Een collega bij een plaatselijke Rabo
bank stapt in de huwelijksboot. Normaal
gesproken is het geen bericht dat verder
aandacht krijgt. Het wordt,alleen even
wat anders wanneer die mededeling
vergezeld gaat van de toelichting dat
naar oud gebruik de betrokkene nog een
bruidsschat mee zal krijgen. Daarvoor
zorgden de ouders van de aantrekkelijke
Diana Nijhuis uit Hengelo (0.), tot voor
kort werkzaam op de plaatselijke Rabo
bank.
Toen Diana, 22 jaren jong, haar plan
kenbaar maakte om te gaan trouwen
met de 29-jarige boerenzoon Gerrit Lam-
mertink uit Zenderen, herinnerden vader
en moeder Nijhuis zich hoe hun aan
staande schoonzoon herhaaldelijk be
weerde 'graag drie rooien te willen heb
ben'. Kort voor de trouwerij van hun
roodharige dochter Diana besloten ze de
aanstaande bruidegom op diens wenken
te bedienen door hem een roodbonte
koe en een enkele dagen oud kalfje ca
deau te doen. Bij wijze van traditioneel
bruidsgeschenk. De ceremonie ging zo
als bij dit soort evenementen te doen
gebruikelijk met heel wat feestgedruis
gepaard. Buurtgenoten van Gerrit Lam-
mertink ontfermden zich op de boerderij
van Diana's ouders over de waardige
roodbonte en het parmantige kalfje. Al
weer geheel overeenkomstig de tradities
mochten onderweg vrienden en beken
den hun keurend oog over de feestelijk
versierde bruidsschat laten gaan. Iedere
positief uitvallende keuring werd met
een heildronk op het aanstaande bruids
paar beklonken, zodat het al met al en
kele uren duurde alvorens de stoet in
Zenderen arriveerde. Daar werd de
bruidsschat met alle bijpassende egards
overgedragen. Het ontbrak de dieren
aan niets. Zelfs was er voor een feeste
lijk versierde stal gezorgd. Een stralende
Gerrit Lammertink: 'Ze zullen vast wel
wennen, ook al omvat onze veestapel
voor de rest alleen maar zwartbonte die
ren.'
En Diana Nijhuis op haar beurt: 'Waarom
zou dat bij de dieren niet lukken? Voor
mij is het toch ook wennen zeker.
Tussen het werk van een boerin en een
baan bij de Rabobank zit ook wel hier en
daar wat verschil.'
'Het wil nog maar niet zomeren...'
'Het wil nog maar niet zomeren,' zei de
accountant tegen zijn collega en hij
sloeg het laatste nummer van de
'Raboband' dicht.
De ander keek hem vragend aan na deze
raadselachtige opmerking en ontweek
intussen behendig een paar bieten, die
tussen een sliert modder op de weg la
gen. Door de slingerende beweging van
de wagen hoorde je de controledossiers
in de kofferruimte heen en weer schui
ven. De accountant achter het stuur
bracht de vreemde opmerking van de
ander in verband met het vroege uur.
'Staat er iets in?' vroeg hij, doelend op
de dichtgeslagen 'Raboband'.
'Er staat een artikel in over accountants.'
'Over accountants Lees eens voor,
we hebben toch nog een half uur voor
we bij de bank zijn.'
Tijdens het voorlezen keek de ander zo
nu en dan naar zijn collega achter het
stuur; van diens gezicht was echter wei
nig af te lezen. Na het voorlezen scheen
geen van beiden veel behoefte te heb
ben om iets te zeggen.
'En, wat vind je ervan?' vroeg de voorle
zer, daarmee de lange stilte verbrekend.
Door de radio somde wachtmeester Van
Rees van de Verkeerscentrale van de
Rijkspolitie te Driebergen monter een
lange reeks files op.
'Kijk eens in je knipbeurs of er nog een
gulden in zit voor de toltunnel,' vroeg de
ander grinnikend. Nog nagenietend van
deze inval ging hij nu filosofisch verder:
'Van anderen een menselijke benadering
verwachten is toch eigenlijk typisch
menselijk, maar een tip geven om een
menselijke benadering te proberen
Hij maakte zijn zin niet af, want de bank
kwam in zicht en samen keken zij nu
waar zij het beste konden parkeren. Niet
óp een plaats die voor klanten bestemd
was, maar toch ook niet te ver weg,
want het was sjouwen, zo'n eerste dag.
De directeur deed breedlachend de
voordeur van de bank open en begroette
de twee medewerkers van de Accoun
tantsdienst. 'Het wil nog maar niet zo
meren,' zei hij, terwijl de twee collega's
op zijn uitnodiging in het sobere, doch
smaakvol ingerichte kantoor van de di
recteur plaats namen.
'Hebt u een goede reis gehad?' vroeg de
directeur belangstellend. 'Ja, ja,' zei één
van de collega's aarzelend, terwijl hij
wat in z'n grote zwarte tas zat te rom
melen. Hij moest plotseling denken aan
het gesprek met de bedrijfsarts, die bij
gelegenheid van een p.m.o.-onderzoek
gezegd had dat veelvuldig file rijden
tot stress zou kunnen leiden.
De directeur bood de heren een sigaar
aan. 'Merk Grijp 5,' grapte hij. Zelf rookte
hij niet meer. Ook bij hem had de p.m.o.-
