Scheepsbel
verving
startschot
Fietsen voor een beker van wereldformaat
Arie Versluis was een gelukkig man.
Eerst al op het ereschavotje die onberis
pelijke huldiging door een dito Rabo-
bank-miss. En dan vervolgens nog een
bokaal die als beloning werkelijk een
winnaar van de wereldtitel niet zou mis
staan. In plaats daarvan bemachtigde
onze renner uit Ameide op de Scheve-
ningse boulevard moeizaam de overwin
ning in een vakantiewielercriterium voor
amateurs. Het kwam neer op een slo
pende rit van 120 kilometer, dapper in
gang gezet door de Scheveningse Rabo-
bankdirecteur. Hij deed het met een in
deze omgeving heel toepasselijke ruk
aan een scheepsbel ter vervanging van
het obligate startpistool. Voor circa 80
wielrenners vormde dat het beginsignaal
voor een afmattingsslag van enkele
uren. Hitte, een straffe bries uit zee en
een venijnige klim naar de plaatselijke
vuurtoren - het waren kwellingen die tot
de laatste van de 32 ronden hun tol eis-
afgezet worden, de plaatsing van vlag-
gemasten vroeg aandacht, de spandoe
ken en het finishdoek van de Rabobank
vooral.
Zo vielen er honderden zaken te regelen.
Waar stationeerde men de ambulance
'voor eventualiteiten'? Rugnummers
voor de deelnemende renners moesten
er komen. Maar ook klapstoeltjes voor
de jurywagen, krijtjes voor het aanbren
gen van de finishlijn, een verse witte an
jer voor elk van de KNWU-officials
en het bandje met Rabobank-reclame-
boodschappen voor de geluidswagen
niet te vergeten. Dat de Rabobank - in
dit geval de gezamenlijke Rabobanken
die hun werkterrein vinden in Den Haag
- in het financiële gedeelte van het eve
nement een behoorlijk aandeel had, zal
bij geen der aanwezigen onopgemerkt
zijn gebleven. Aan schallende reclame
boodschappen via de geluidsinstallatie
geen gebrek. Zelfs het slot van het wie-
Ierfestijn speelde zich af onder Rabo-
bankvlag. Namens het regiokantoor Rot
terdam van de Centrale Rabobank ont
popte regiodirecteur Oosterwaal zich als
betaalmeester voor de moegestreden
coureurs. Bescheiden premie-envelop-
pen, maar ook een hele familie bekers
met de voor Arie Versluis bestemde kan
jer als oogverblindend middelpunt.
ten. Van de gestarte renners doken er
slechts 18 op in het eindklassement. De
rest staakte voortijdig de strijd: afgemat,
of 'gelapt' en door de wedstrijdleiding
uit de koers genomen wegens het oplo
pen van een ronde achterstand of
meer Een bejaarde liefhebber langs
het parkoers schudde misprijzend het
hoofd na de zoveelste onheilsboodschap
van de microfonist. 'Schandelijk.' Hoe
moest hij anders zijn teleurstelling ver
woorden over zoveel 'gebrek aan mo
raal'? Nee meneer, geef me dan de ge
neratie renners van voor de oorlog maar;
die waren toch tot heel wat meer in
staat, en dat ondanks slechter materiaal
en erbarmelijke wegen
Intussen volgde deze insider met ge
spannen aandacht het wedstrijdverloop.
Tot in tienden van seconden nauwkeurig
registreerde hij elke ronde hoe de beide
koplopers Arie Versluis en de Australiër
Garry Sutton de voorsprong van meer
dan een minuut die ze bijeen trapten
weer moesten prijsgeven aan de dappe
re achtervolger Bas van Lamoen uit Ros
malen. Briesend, snuivend, stampend op
de pedalen verkreeg de eenzame strijder
ten slotte onder luid applaus de verdien
de aansluiting. Maar in de eindspurt
kwam hij er uitgeblust niet meer aan te
pas. In zijn eentje zorgde hij er intussen
wel voor dat aan de Scheveningse bou
levard niet alleen de kenners hun hart
konden ophalen. Het enthousiaste wed
strijdcommentaar via de geluidsinstalla
tie lokte zelfs bikinimeisjes weg van het
strand, al keerden ook boulevardgangers
de pedaalridders resoluut hun rug toe.
Zij hadden geen oog voor 'changerende
renners', of het spektakel bij 'de arrivee',
noch voorde 'rappe Unionman' in zijn
aërodynamische pak. Wat interesseer
den hen de kladbriefjes vol koersbijzon-
derheden die telkens nabij de jurywagen
uit het raam van een volgwagen met of
ficials werden gegooid? Dan kon je maar
beter blijven turen over zee, waar de gol
ven een schouwspel garandeerden dat
toch immers door niets te evenaren viel
Bestuur en leden van de plaatselijke
toer- en wielerclub 'De Kampioen' (voor
wielernullen moet even aangehaald
worden dat het hier gaat om de vereni
ging die toch maar een crack als Bertje
Pronk voorbracht) waren zo vrij er al
thans tijdelijk een ander standpunt op na
te houden. Reeds in alle vroegte moest
het wedstrijdparkoers met dranghekken
