QJfeteeheun nmeeMheïien óèppens
Notities bij een boek vol foto's die elkaar nodig hebben
21
Het veelzeggende incident moet zich afgespeeld hebben in het buitenland, op reportagereis in ge
zelschap van een journalist. Volgens gangbare opvattingen vormde de fotograaf zo'n beetje het
gevolg van een verslaggever. Zo niet Martien Coppens, gewend in z'n eentje erop uit te trekken en
geheel eigen wegen te bewandelen. Het was een ongehoorde brutaliteit. Botsingen konden haast
niet uitblijven. Coppens nu over het ongenoegen dat hij zich inderdaad op de hals haalde: 'Ik kwam
toch zeker ook niet telkens vragen wat die journalist opschreef
De opmerking tekent zijn persoon van
top tot teen, hoe misleidend eerdere in
drukken ook geweest mochten zijn. Een
grijzende gestalte op pantoffels ver
scheen in de deuropening. Schriel, ta
melijk klein van postuur, smalle schou
ders. De nieuwsgierige ogen keken af
wachtend omhoog. Als dat geen gere
serveerdheid was
De man wiens talenten op fotografisch
gebied boven elke twijfel staan, drentel
de aanvankelijk, toen eenmaal 'Het land
van Bosch, Bruegel en Van Gogh' ter
sprake kwam, ook nog wat ongemakke
lijk rond. Toch bevestigde hij voor de zo
veelste keer zijn reputatie als fotogra
fisch geweldenaar met deze uitgave,
door de Noordbrabantse Christelijke
Boerenbond bedoeld als feestelijke her
innering aan het feit dat dit jaar in Boxtel
het vleesverwerkend bedrijf van de NCB
het gouden bestaansfeest vierde. In
plaats van opdracht te geven tot een his
torisch verantwoord gedenkboek of een
andere obligate gelegenheidsuitgave,
kreeg Martien Coppens de kans tot het
componeren van een uniek document in
foto's.
De reputatie van de samensteller spoor
de menige Brabantse Rabobank aan tot
activiteit bij de distributie van het boek
werk onder NCB-leden en andere be
langstellenden. In minder dan geen tijd
was de totale oplage van 5500 exempla
ren aan de man gebracht.
Op dat moment in het gesprek breekt
voor de eerste keer vaag een echte glim
lach door op het Eindhovense gezicht.
Coppens: 'De belangstelling groeit, dat
wel. Vroeger raakte ik mijn eieren nooit
kwijt. Als ik alleen had mogen doen in
mijn leven wat ik wilde, dan was er vast
en zeker nu nog meer geweest. Je hebt
je leven lang ideeën gehad. Steeds ging
het mij om waarden die er altijd zijn ge
weest, maar die men nu zo langzamer-
