Speurneus
verricht gaaf spitwerk
Gebladerte
Bank gesloten
wegens geboorte
Bankman verliest
weddenschap
met parochieherder
'Toen we ons in 1931 verloofden,
gaven we elkaar een ring met
onze namen erin. In 1933 trouw
den we: de ringen gingen van
links naar rechts en wij naar ons
leuke huisje in Anna Paulowna.
We waren nog maar twee dagen
getrouwd, toen mijn man, na
allerlei tuinkarweitjes, zijn ring
miste. Op de grote consternatie
volgden weken zoeken - maar
zonder resultaat. Na de dood van
mijn man verhuisde ik met ons
zoontje naar Den Helder, naar
Warmenhuizen, naar Breezand en
weer naar Den Helder. Het was
daar dat ik begin dit jaar een tele
foontje kreeg:
- Met mevrouw Van der Vlies?
We hebben wél naar u moeten
zoeken in allerlei gemeentehui
zen, maar nu hébben we u dan
toch gevonden Wij wonen in
het huis, waarin u vlak na uw
trouwen woonde. Tussen de
aardbeien in de tuin hebben we
de trouwring van uw man gevon
den. Is het goed dat we hem even
komen brengen? - Twee uur later
had ik hem terug.'
Dit curieuze verhaaltje door me
vrouw Van der Vlies uit Den Hel
der opgestuurd naar de redactie
van het vrouwenblad Margriet
zou niet tot stand zijn gekomen
zonder het hardnekkig speurwerk
van Lia Muntjewerf, tot voor kort
werkzaam op de afdeling kasgiro
bij de Rabobank Anna Paulowna.
Tussen de aardbeien in de tuin op
het adres Molenvaart 327 lag in
de vorm van een trouwring inder
daad het letterlijke begin van
deze vreemde geschiedenis. 'Een
ordinaire gordijnring,' dacht Lia's
man Piet in eerste aanleg toen hij
het ding aantrof tijdens spitwerk-
zaamheden. Bij nader onderzoek
kwam hij tot de ontdekking dat er
initialen in de ring gegraveerd
waren en de datum 30-6-31Bij
echtgenote Lia ontwaakte een
aangeboren speurdersinstinct. In
eerste instantie echter leverden
haar nasporingen op het gemeen
tehuis geen resultaat op. De in
scriptie E. C. M. v. d. V.-A. H. en
de daaropvolgende datum 30-6-31
kon met behulp van het huwe-
lijksregister niet thuisgebracht
worden. Wel stelden de behulp
zame ambtenaren op het ge
meentehuis vast dat er op het be-
wuste adres in 1933 een zekere
Arie Harder kwam wonen, nader
hand uit de polder weggetrokken
naar Wieringerwaard. 'Dat heb
ben we dan alvast,' stelde Lia
Muntjewerf tevreden vast en
monter belde zij het gemeente
huis in Wieringerwaard. Om daar
te vernemen dat de familie Har-
der-Van der Vlies verhuisd was
richting Warmenhuizen. Lia
Muntjewerf besloot stug vol te
houden en dat bracht haar via
Warmenhuizen waar ze wederom
nul op het rekest kreeg ten slotte
in Den Helder. Daar woonde me
vrouw Van der Vlies na het over
lijden van haar man 'nog steeds'.
Bij het vele belwerk wist ama
teur-detective Muntjewerf zich
verzekerd van de morele steun
van heel het kantoor, ledereen
leefde mee. Het leidde tot heel
belangstellende vragen als 'Hoe
ver ben je nou?' en 'Schiet het on
derzoek al op?' Zelf had ze nau
welijks durven hopen dat ze de
rechtmatige eigenaar van de ring
ooit nog op het spoor zou komen.
'Het was inderdaad een reuze
mazzeltje,' geeft ze achteraf toe.
'Toen die mevrouw het nieuws
hoorde kon ze haar oren ook niet
geloven. Volkomen van de kaart
was ze. Ga maar na. Hoe vaak per
jaar wordt zo'n tuin overhoop ge
haald, en dan diep je ineens zo'n
ding vol herinneringswaarde op.
We hebben hem zorgvuldig opge
poetst en in een doosje opgebor
gen alvorens de ring in Den Hel
der af te leveren. Er viel heel wat
te bepraten, want mevrouw Van
der Vlies wilde tot in de puntjes
weten hoe haar vroegere huis er
tegenwoordig uitziet. We waren
zo goed niet, of we moesten foto
materiaal aandragen. En het leuk
ste van alles: toen ik korte tijd la
ter stopte met werken in verband
met de geboorte van onze zoon,
kwam de bakker aanzetten met
een enorme taart. Uit Den Hel
der.'
Maandag 5 maart kwamen diverse
cliënten bij de Rabobank op Vlieland
voor een gesloten deur. De ongewone
toestand deed zich voor omdat bij het
echtpaar Daan en Riekje Rispens-West-
hoff een zoon geboren was. Beiden zijn
werkzaam op de plaatselijke Rabobank.
Aangezien bankdirecteur P. J. de Nijs
naar de wintersport was en een vierde
medewerkster mej. S. Soolsma rijexa
men deed in Leeuwarden, moest de
bank wegens de geboorte van Rogier
Daniël Alexander noodgedwongen ge
sloten blijven. Een reden overigens die
door de eilanders met een glimlach werd
geaccepteerd.
Net als overal elders is de Rabobank van
Someren in tien tot vijftien jaar sterk ge
ilr
lantenkring nam toe, het
dienstenpakket werd uitgebreid, het
aantal personeelsleden werd aanzienlijk
vergroot. Als gevolg daarvan kampte de
bank voortdurend met ruimtegebrek.
Dus moest er steeds worden verbouwd.
De eerste keer gebeurde dat in 1971
Het kantoor (dat pas in 1964 was ge
bouwd) werd toen aan de achterzijde
met een vleugel uitgebreid. Drie jaar la
ter werd de werkruimte, ten koste van
de woning van directeur Corstjens, op
nieuw vergroot. Maar het duurde nau
welijks drie jaar of de bank kwam op
nieuw krap in de jas te zitten. Dus moest
er voor de derde maal in acht jaar wor
den verbouwd. Dat is nu radikaal ge
daan: de achtervleugel heeft een verdie
ping gekregen. Directeur Corstjens: 'Ik
dacht in 1974 dat we toen al wel de laat
ste verbouwing zouden hebben gehad.
Ik wist het eigenlijk wel zeker! Want ik
heb toen met de pastoor gewed dat ik
nooit meer zou verbouwen.'
Waar ging de weddenschap om?
'Dat zal ik maar niet zeggen. Want de
pastoor is het vast al wel vergeten. Afijn:
het ging om honderd gulden
Dat in het archief bij een bank niet alleen
oud papier wordt bewaard, bleek on
langs bij de Rabobank in Sneek. De in
tern controleur bladerde nog eens de
oude kasboeken door en ontdekte in een
daarvan een beukeblad. Dit was door
een inspecteur daar blijkbaar opzettelijk
achtergelaten, want er stond op ge
schreven: Herfst 1947, nov. 12-13 In
spectie Centrale Bank. Dat zulke kasboe
ken droge stof zijn blijkt wel hieruit, dat
het blad nog puntgaaf was.
