Als dit nu eens
^Jónd werd—
Mensen
blijven
gelukkig
toch
mensen
Nederlandse directeur van
Foster Parents Plan ziet groeikansen
asiif-
Bel:
020-767676
P rSe" Nederland
FosterParents g b 9 5000 Am6terdam.
Een pand in de Amsterdamse museum-
buurt. Johannes Vermeerstraat 24. Opzij
van de voordeur een strak naambord.
Stichting Foster Parents Plan Nederland.
De woorden hebben een vertrouwde
klank. Ze betekenen hulp in noodsitua
ties, bij armoede en ellende. Een Engelse
oorlogscorrespondent tijdens de Spaan
se burgeroorlog kwam in 1937 op het
idee. Als het ware via een systeem van
individuele patronage probeerde deze
John Langton-Davies geldelijke steun te
bemachtigen om in het levensonder
houd van oorlogswezen te voorzien.
i~~ tpi
Daaruit groeiden met de jaren allerlei al
gemene hulpverleningsprogramma's.
Om precies te zijn, de internationale
organisatie Foster Parents Plan is mo
menteel in 17 landen bezig met hulp aan
gezinnen door middel van financiële
adoptie. Men werkt op het ogenblik in
Bolivia, Brazilië, Columbia, Ecuador, El
Salvador, Haiti, Honduras, Indonesië,
Korea, Mali, Nepal, Nicaragua, Peru,
Filippijnen, Siërra Leone, Soedan en Op
per Volta. Deze programma's omvatten
in totaal hulp aan een 650 000 ouders en
kinderen. Voor kinderen uit noodlijdende
gezinnen zoekt Foster Parents Plan
pleegouders met de bereidheid om via
maandelijkse bijdragen financiële hulp te
bieden. De hulpverleningsprogramma's
(niet enkel voeding of medische verzor
ging maar vooral opleiding) zijn net als
de begeleiding zodanig opgezet dat na
verloop van tijd de hulpverleners overbo
dig zijn geworden. Het verklaart de na
druk die hulpverlening aan kinderen
krijgt: door hen mentaal en fysiek voor te
bereiden op de toekomst, leren op eigen
benen staan en zich zelfstandig te hand
haven. Kenmerkend voor de werkwijze
van de organisatie is bovendien het
doelbewuste streven om via briefwisse/étoew»*^
lingen het persoonlijke contact met de
pleegouders te bewaren. Voortdurend
worden zij geïnformeerd over de gang
van zaken.
Sinds betrekkelijk korte tijd beschikt de
internationale organisatie nu dus ook
over een steunpunt in Amsterdam. Het
kantoor aan de Johannes Vermeerstraat
is na Melbourne, New York en Toronto,
de eerste vestiging op het Europese vas
teland. We praten met Hein Kolk, de ge
dreven directeur van de Nederlandse
stichting. Eerst maar een korte rondlei
ding door het gebouw. Alom bedrijvig
heid; voornamelijk jong personeel. De lift
hangt vol artikelen over het werk van de
stichting. Overzichten tot op de dag
nauwkeurig geven aan hoeveel pleeg
ouders er zijn aangemeld. Kolk vertelt:
'We zitten nog volop in de nasleep van
onze tweede wervingscampagne. In drie
weken leidde dat al tot 11 000 aanmel
dingen. Hoeveel er verwerkt worden van
dag tot dag houden we precies bij. Maar
gezien de grote toeloop zijn wachttijden
/m ae sala- I
van 6 tot 8 weken normaal. Dat begrij
pen de mensen ook wel. In anderhalf
jaar een score van 37 500 pleegouders,
ongelooflijk. Volgens de verwachtingen
kunnen we tot juli nog wel doorgroeien
tot circa vijftigduizend. Deskundigen
gaan op het ogenblik na of de sprong
naar België haalbaar is. Vergeet niet,
1979 is internationaal uitgeroepen tot
het jaar van het kind.'
De stem klinkt gretig, enthousiast, vol
vuur. Welk een verschil met het com
mentaar tijdens de rondleiding. Gejaagd,
kortaf, bits bijna; resoluut, ongemakke
lijk en gebiedend als hij op kantoor wat
aan de weet moet komen. Zeer gedeci
deerd, dat vooral. 'Gehuurde bureaus
hier. Veel uitzendkrachten ook op dit
moment. Zolang de drukte duurt; daarna
kun je ze zonder meer kwijt. Het klinkt
zeer Amerikaans, maar dat ligt me wel.
De boekhouding, de verwerking van al
die maandelijkse bijdragen, loopt geheel
via de computer. Daarmee besparen we
tachtig procent op de kosten. Maar om
te kunnen draaien, voor onze organisa-
(ADVERTENTIE)
»T-m9.2.20uw
Gi8tk?X«nlnöntvrikkSs-
tanderUn jVvto's Televizier
-
j0h. Vermeerstraat 22o76167^ mn
Deze publikatie is mogelijk dankzij f>a|)0|ia(lK l»
de medewerkte van de
scMjve
mate h
mie m
gere a
Er ka
verlag»
de do
oenpr
