Geen(?)
gezeur...
l
Er heeft zich eind oktober weer heel wat
afgespeeld aan het plaatselijke bank-
front. De jaarlijkse stormloop die spaar-
week heet kreeg z'n beslag. Tot opluch
ting van alle collega's met schoolgaande
kinderen viel het evenement dit jaar ge
lukkig niet met de herfstvakantie samen.
Maar desondanks blijdschap alom aan
het baliefront nu de jaarlijkse krachttoer
er weer op zit. Hoeveel exemplaren van
het toeristische spaarspel zouden er uit
gereikt zijn? En hoeveel 'lollige kijkdo
zen', bestemd voor de groep heel jeug
dige spaarders? Over de gezinskalender
praten we dan nog niet eens.
In haar eentje dekt de Rabobankorgani-
satie al een flink stuk van de behoeften
op de vaderlandse kalendermarkt. Meer
dan een miljoen exemplaren gingen er in
enkele dagen tijd over de toonbank. Een
wegwijzer voor het komende jaar, geïllu
streerd door kloek plaatwerk. Niemand
had erover te klagen. Zelfs niet de royaal
gebouwde plattelandsvrouw die op de
vraag of ze belangstelling had voor zo'n
kalender aanvankelijk nogal terughou
dend reageerde met een 'Laat eerst
maar eens zien', waarna het premium in
kwestie langdurig aan een kritische be
schouwing werd onderworpen. De fo
to's, daar was niks van te zeggen. 'Heel
mooi. En de zondagen door de hele ka
lender netjes bovenaan. Zoals het hoort.
Eens kijken verder. Ja, de maanstanden.
Dan weet mijn man ten minste wanneer
hij moet poten en zaaien. Alleen nog een
ding: het formaat is toch niet kleiner dan
vorig jaar? Je ziet anders zo'n lelijke gele
plek op het behang en ik heb geen zin
weer opnieuw de gang te behangen
Voorzichtige schattingen gingen ervan
uit dat het vooruitzicht van een spaar-
premie plus attentie zeker dertigduizend
spaarlustigen voor het eerst over een
Rabobankdrempel bracht. Maar veruit
de meeste aanloop kwam toch wel van
de bestaande relaties. De tekenaar die
de geest kreeg en in een driest moment
een bont gezelschap spaarders vastleg
de tijdens hun opmars naar de Rabo
bank, overdreef daarmee nauwelijks. Het
als karikatuur bedoelde weggevertje
voor de aanbrengers van al die spaargel
den benaderde ongewild heel treffend
de werkelijkheid. Op talloze fronten viel
te merken dat er bij de Rabobanken iets
'aan de hand was'.
De Rabobank is middels haar zes
tien kantoren net zo verweven
met de stad Apeldoorn als de
koninklijke stallen, paleis Het Loo,
de Julianatoren en de stoomtrein
naar Dieren. En zoals toeristische
attracties het bij vreemdelingen
goed doen, zo heeft de Rabobank
Apeldoorn speciaal voor de jeug
dige cliëntèle een trekpleister be
dacht. Uitgangspunt daarbij was
dat bankkantoren doorgaans niet
direct zijn ingesteld op de ont
vangst van een jeugdig publiek,
hoewel kinderen - meestal aan
de hand van hun ouders - er toch
menigmaal over de vloer komen.
Al filosoferend besloot men uit
eindelijk bij wijze van proef over
te gaan tot plaatsing van een aan
tal speeltafels, voorzien van een
uitgebreid assortiment Lego
bouwsteentjes. Verreweg de
meeste kantoren zijn er inmiddels
mee uitgerust en het initiatief
bleek een regelrechte voltreffer.
De reacties van het publiek op de
originele vorm van dienstbetoon
zijn zo gunstig dat de Lego-tafels
eenvoudig niet meer zijn weg te
denken uit het bankinterieur.
Slechts op een punt is de aanvan
kelijke opzet een beetje gewijzigd.
De oorspronkelijke tafeluitvoering
bleek hier en daar een wat te gro
te slokop aan ruimte, zodat er een
meer compacte versie moest ko
men. Aan een tafel in haar groot
ste uitvoering kunnen 5 kinderen
een plaats vinden. Het tafelblad is
voorzien van constructieplateaus
en heeft in het midden een grote
bak, gevuld met de bekende
bouwsteentjes. Medewerkers op
de diverse kantoren spreken over
een initiatief dat 'uitstekend be
valt' of 'erg goed aanslaat'. Ze
hebben voortaan geen last meer
van drenzerige kinderen. Terwijl
ouders in alle rust hun geldzaken
afhandelen, zoekt de jeugd intus
sen wat afleiding aan de speelta
fels. In sommige gevallen bevalt
het de jongelui daar zo goed dat
het gedwongen vertrek de nodige
tegenzin ontmoet. Taferelen van
kinderen die tegensputterend en
huilend door hun moeders wor
den afgevoerd, zijn de Apeldoorn-
se baliemedewerkers niet onbe
kend. Evenmin kijkt men vreemd
op wanneer op een schoolvrije
middag zomaar een paar kinderen
de bankhal binnenstappen om
zich met de Lego-blokjes te ver
maken. Zelfs de volwassenen
kunnen soms de aandrang tot een
spelletje Lego niet weerstaan!
Overal op de kantoren waar de
speeltafels hun intrede deden,
slingeren sindsdien de bouwste
nen over de vloer. Maar het merk
waardigste van alles is toch dat er
nergens bouwmaterialen 'zoek ra
ken'. Zelfs is het gebeurd dat een
huismoeder zich kwam veront
schuldigen voor het feit dat haar
zoontje in een onbewaakt ogen
blik toch nog een paar bouwblok-
jes achterover had weten te druk
ken. Alles werd weer keurig te
ruggebracht waar het thuishoor
de. g
