marlies
meldt
Mijn proeftijd van twee maanden
zat er bijna op, de stortingen en
opnames kon ik met een zekere
routine foutloos verrichten en voor de
rest voelde ik me gesterkt door de kunde
van collega's die altijd óf links óf rechts
van me aan de balie stonden. Toch ge
beuren er dingen die niet te voorzien
zijn.
Het kleine gezette boertje dat met z'n
'direct opvraagbaar' spaarboekje kwam,
was er zo een. Z'n sigaar en z'n bril met
de dikke glazen, een beetje naar voren
gezakt, maakten hem tot een echt 'ty
petje.' Ik vroeg waar ik hem mee van
dienst kon zijn. Hij schoof het boekje
over de balie naar me toe en zei zonder
z'n sigaar uit z'n mond te nemen:
"k Moes negeduuzend gulle hebbe
'Dat kan,antwoordde ik en bladerde in
het boekje om z'n laatste saldo te zoe
ken. 'Mer 't moes op de lopende reke
ning 'Moeten die negenduizend gul
den van het boekje naar de lopende re
kening?' vroeg ik, ter verduidelijking, en
tastte naar een bankgiro-opdracht.
'Jao, mèr 'k moes ze wel hèbbe zei
die met nadruk. Ik begon me onzeker te
voelen en keek eens links en rechts van
me. Twee collega's schenen niets te
merken Ik probeerde nog eens.
'Wilt u die negenduizend gulden zo mee
nemen
'Nieë, ze moete op de lopende rekening!'
Hij werd ongeduldig door mijn onbegrip.
'Kijk,poogde ik hem uit te leggen, aan
de hand van de bankgiro-opdracht, 'dan
schrijf ik ze zo van het boekje op de lo
pende rekening
Hij schudde z'n hoofd: wat ik verteld had
scheen niet door te dringen, ik moet nè-
geduizend gulle hebbe veur op de lopen
de rèkening!'
Z'n nu echt boze priemoogjes achter de
brilleglazen boorden zich in de mijne.
Weer keek ik links en rechts van mij,
maar Bart keek niet terug: hij scheen te
glimlachen; en Jeanne draaide zich om
de een of andere onverklaarbare reden
opeens van me af. Ik keerde me weer
naar mijn klant. Hij trommelde ongedul
dig met z'n vereelte vingers op de balie.
'Dus u wilde negenduizend gulden heb
ben?' begon ik weer. Hij knikte kort.
'Nou,dacht ik, 'dan maar zó; dadelijk
zien we wel verder.Ik schreef een opna
mekwitantie en schreef het bedrag van
z'n boekje af.
'Hoe wou u die negenduizend hebben?'
vroeg ik hem. Deze vraag begreep hij
onmiddellijk.
'Doe mèr nege van duuzend, ze zién
toch mèr um wèr weg te géve.
Verwonderd trek ik m'n wenkbrauwen
op, maar schreef toch gehoorzaam ne
gen keer 1000 op. De kwitantie werd ge
tekend met veel zorg van iemand die
weinig schrijft en ik sloeg hem in de kwi-
teringsmachine. Via de buizenpost kreeg
ik even later negenduizend gulden terug.
Ik haalde ze uit de koker en keerde me
weer naar hem toe.
Hij pakte ze aan met een glans in z'n
ogen van 'hè eindelijk.'Zorgvuldig werd
het stapeltje nageteld. Ik keek hem aan,
en terwijl hij telde zag ik even het puntje
van z'n tong uit de vrije mondhoek ko
men. Hij hield z'n dierbare biljetten even
vast en legde ze toen met een bons voor
me neer.
'Zoë, en zet die nou mèr op de lopende
rèkening
Z'n blik was bepaald triomfantelijk en ik
moest moeite doen m'n mond niet open
te laten vallen. Snel schreef ik een stor
tingskwitantie en onderwijl zag ik het
komische van de situatie in. Zo kwam
het dat ik hem met een stralende glim
lach de kopie van het stortingsbiljet gaf.
Toen ik de negenduizend gulden weer
naar de cassière stuurde, zag ik mijn
twee collega's voluit lachen. Ze schenen
hem te kennen
Tja, als je aan de balie staat
Er was iets loos in Heeze. We
voelden het al toen de week be
gon. Ergens was er iemand of iets,
die een reisje naar Duitsland organiseer
de. Een korte reis, want de bedragen die
aan de balie gevraagd werden, varieer
den van 5 DM tot ongeveer20 DM.
Na enige informatie bij de échte dorps
mensen Idie weten immers altijd wat er
loos is!) bleek dat het vakantiecomité
een reisje naar een pretpark in Duitsland
organiseerde. Alleen lagere-schoolkin-
deren kwamen in aanmerking voor de
dagtrip. Bij hordes kwamen er moeders
met kinderen Duits geld vragen. We He
ten het allemaal maar gelaten over ons
heengaan. Ook als er vergissingen ge
maakt werden, die betrekking hadden op
de termen: voor 15 gulden Duits geld, of
15 Duitse marken. Het werd een bij- en
af boekerij van jewelste. We glimlachten
stoïcijns en deden wat er van ons ver
langd werd. Het aantal deviezennota's
dat we die week draaiden liep tegen de
vijfhonderd: een record.
Een geval van deviezenvergissing liep de
spuigaten uit, in die zin, dat het ons toch
ondanks de drukte van de dag, een lach
bui bezorgde. Een klein meisje met de
kolossale naam Marie-Christine wilde 5
DM hebben. Ik knikte en vroeg voor de
zekerheid nog eens: 'Je wilde toch 5
Duitse marken hebben hè?'Ze knikte
ijverig.
Het bedrag dat ze aan Hollands geld
moest betalen was iets hoger dan 6 gul
den. Ik vertelde haar dat en zag haar een
kleur krijgen. Ze legde een briefje van 5
op de balie.
'Meer heb ik nietzei ze angstig.
'Nou dat geeft niet hoor,stelde ik haar
gerust, 'dan maken we gewoon het aan
tal marken wat kleiner
'Hoeveel krijg ik er dan? vroeg ze. Ik re
kende even en kwam op drie uit.
'Da's wet weinig hè?'
Ze liet me toch een nieuwe nota maken.
Toen ik daarmee bij haar kwam was ze
blijkbaar toch van gedachten veranderd,
ik denk dat ik maar even naar huis ga
om geld te halen; geef me toch maar die
5 marken.
Ik knikte geduldig en zuchtte in gedach
ten wanhopig. Hoe moest dat nu met al
die terugboekingen?? Terwijl het kind de
bank uitholde, riep ik de hulp in van een
van mijn meer ervaren collega's. Tijdens
de afwezigheid van Marie-Christine
werd een gloednieuwe nota voor haar
klaargemaakt.
Toen ik haar weer zag verschijnen pakte
ik de spulletjes voor haar bij elkaar.
Hijgend keek ze me over de balie aan
'Het hoeft niet meer; ons mam heeft nog
wat gevonden en nou is het niet meer
nodig
Ik dacht alleen maar een onvriendelijk
woord en zwaaide haar na.
Laat in de avond, zo tegen 7 uur, stond
ze er weer. Onze hilariteit werd pas echt
groot toen ze zei: 'Het waren Belgische
marken, en dat zijn de verkeerde. Mag ik
nou toch 5 Duitse marken
Marlies Geurts, Rabobank Heeze
