Muziek
^jnet kracht
Éfcvan
*^^eikehout
Een periode zonder nieuw materiaal breekt
aan. 'Rock Of Ages' is een live-elpee met
eerder uitgebracht materiaal. 'Moondog
Matinee' bevat vertolkingen van rockklas-
siekers. Pas eind 1975 verschijnt 'Nothern
Lights-Southern Cross' met nieuw materi
aal. Hoewel deze produktie aantoonde dat
The Band op muzikaal gebied bepaald niet
op de terugweg was, bleek de elpee een te
leurstelling op creatief niveau.
The Band, en met name Robbie Robert-
son, heeft uit de niet oplosbare impasse
haar conclusie getrokken. Na een periode
van 16 jaar zijn de leden uit elkaar gegaan,
teneinde ieder voor zich naar andere muzi
kale wegen te zoeken. In Winterland, San
Francisco, waar The Band onder die naam
haar eerste optreden verzorgde, vond eind
1976 ook het laatste plaats. 'The Last
Waltz', met behulp van Ronnie Hawkins,
Bob Dylan, Dr. John Muddy Waters, Neil
Young, Eric Clapton, Van Morrison, Joni
Mitchell, Neil Diamond, Paul Butterfield
en enkele andere grootheden, een gebeuren
dat vastgelegd is op film en op de plaat, die
beide op dit moment in roulatie zijn.
'The Last Waltz' laat nog eenmaal horen
en zien wat The Band is en betekent voor
de popmuziek. Een ontroerend genot, mu
ziek van vlees en bloed zonder pretenties,
muziek als een blok eikehout. Alles is ge
meend en dat weet je. The Last Waltz
het is jammer dat het voorbij is.
'The road was our school. Eight years in
dance halls, in dives and bars, eight years
of concerts, arenas and stadiums. It's a
goddam impossible way of life When
The Band starts playing
Helaas betekent The Band ook voor onder
getekende het laatste optreden in deze mu
ziekrubriek. Ik mag alleen maar hopen dat
je het al die keren in ieder geval gelezen
hebt. Veel luisterplezier en wie weettot
ziens
Ed Hulsbosch
■MRMHCMHI
The Band, bestaande uit Rick Danko (bas,
viool en vocalen), Levon Helm (drums,
mandoline en vocalen), Garth Hudson (or
gel, accordeon, saxofoon en synthesizers),
Richard Manuel (piano, keybords, drums
en vocalen) en Robbie Robertson (gitaren,
piano en vocalen) wordt nog altijd het
meest geassocieerd met Bob Dylan, waar
mee de groep samenwerkte van begin 1966
tot begin 1968 en in 1974. Een Ameri
kaanse toernee met Dylan resulteerde toen
in diens elpees 'Before The Flood' en 'Pla-
net Waves', met The Band als backings-
groep.
Een hechte samenwerking met Dylan, op
basis van gelijkwaardigheid, heeft echter
nooit bestaan. De periode 1966-1968 was
zowel voor The Band als voor Dylan zeer
welkom. Gezamenlijke optredens begin
1966, bestaande uit twee sets, een akoesti
sche met de toen vertrouwde Dylan en een
elektrische met Dylan en The Band, wer
den niet geaccepteerd en de hele samen
werking dreigde voortijdig te eindigen in
een grote frustratie. Na het legendarische
motorongeluk van Dylan in juni 1966 trek
ken zowel hij als The Band zich tot 1968
terug in Big Pink, Robbie Robertson's huis
even buiten New York, waar niet alleen de
befaamde 'Basement Tapes' ontstaan,
maar waaruit Dylan te voorschijn komt
met 'John Wesley Harding' en The Band
met 'Music from Big Pink' op een overdon
derende manier debuteert. Beiden hebben
gedurende die periode schijnbaar een be
hoorlijke mentale opkikker gekregen, ge
tuige de kwaliteit van beider produkties.
Voor The Band bleek de samenwerking
met Dylan in die periode ook een publici
taire push. Vanaf 1960, toen The Band als
the Hawks door de Verenigde Staten en
Canada toerde met Ronnie Hawkins, ook
wel bekend als Mr. Dynamo of The Hawk,
leermeester van vele vooraanstaande pop
muzikanten, leerde de groep alles wat er
maar te leren was. Dat gold zeker hun rela
ties tot allerlei soorten mensen. 'Het waren
nog jongens toen ze begonnen, maar man
nen toen ze bij me weggingen,' aldus The
Hawk.
Vier jaar lang toeren ze onafgebroken
rond, elke dag spelend in rokerige zaaltjes,
dancings, in de meest ruige plaatsjes, waar
mensen niet kwamen om te luisteren maar
om herrie te maken. Tot 1966 zet de groep
als Levon and The Hawks dit niet te on
derschatten leven voort, maar grote be
kendheid levert dat niet op. Tot overmaat
van ramp floppen ook nog twee singles er
barmelijk. De legende, die daarna rond
Dylan wordt opgebouwd heeft automa
tisch invloed op The Band, de associatie is
een feit.
'Music from Big Pink' brengt unieke mu
ziek, gemaakt door muzikanten die alles
achter de rug hebben zonder ooit op de
voorgrond te zijn getreden; ze zijn relatief
oud, talentvol en intelligent. Het is conser
vatieve muziek, volwassen en stabiel, sober
en triest, klagend en boordevol opgedane
ervaringen. Geen technische trucjes, geen
poespas, geen kunstgrepen, zelfs niet opge
nomen in een studio, maar in huize Big
Pink zelf. De muziek roept een sfeer op
van het oude Amerika vol tradities, loyali
teit, onderdanigheid, van Lucky Luke en
de geur van brandend hout, van het zwer
ven door de bergen en heimwee naar het
kampvuur. Hoge en klagende stemmen,
eigenaardig ronkende en dreunende ritmes,
een ongebruikelijke instrumentatie en on
voorspelbare zangpartijen, op het eerste
gehoor vreemd maar o zo geruststellend.
Uniek en briljant! Het tweede album van
de groep, 'The Bank' komt eveneens tot
stand buiten een studio. Een getransfor
meerde schuur in Hollywood Hills vormt
de entourage voor deze produktie, die een
voortzetting te zien geeft op de eenmaal in
geslagen weg en The Band algemeen er
kenning brengt. In tegenstelling tot andere
grootheden uit het popwereldje blijft The
Band echter op de achtergrond, wars van
alle uiterlijke schijn die het superstardom
met zich meebrengt. De groep leeft terug
getrokken, treedt zelden op. 'Stagefright'
wordt in een bioscoopzaaltje op één avond
gemaakt; 'Cahoots' is meer doordacht en is
tevens de eerste elpee die wordt opgeno
men in een studio. Het verleden, tot uiting
komend in tekst en muziek van voorgaan
de elpees, ontbreekt. Robbie Robertson, op
wiens ideeën de muziek van The Band
dreef, is in een muzikale impasse geraakt.
