Bob Dylan 'Street Legal', Bob Dylan's laatste elpee en de twintigste in een tijdsspanne van 16 jaar - waarbij we meetellen de verzamelelpee 'More Bob Dylan Greatest Hits' (vanwege enkele niet eerder verschenen songs) plus de filmsoundtrack 'Pat Garrett Billy The Kid', en waarbij we niet meetellen vele tientallen 'witte platen', die in de loop der jaren zijn uitgebracht - is zijn beste pro- duktie sedert 'Highway 61 Revisited', 'Blonde On Blonde' en 'John Wesley Har ding'. Dit beweer ik niet alleen omdat 'Street Legal' in grote mate verwijst naar deze elpees, maar vooral vanwege de zeer uitgebalanceerde backinggroep, die Dylan op dit album terzijde heeft gestaan. Hoewel de oorspronkelijke Dylan - folkzanger met een politiek engagement, soms oprecht, vaak in zijn teksten verscholen, maar nim mer opportunistisch - herkenbaar blijft, geeft de acht-mansformatie, inclusief vio list David Mansfield en ritmeguitarist Ste- ve Soles uit The Rolling Thunder Revue, een bont gezelschap van muzikanten, zan gers, dichters, kinderen, enzovoort, die on der aanvoering van Dylan de laatste jaren in de Verenigde Staten heeft getoerd, hem een moderne, volle en afgeronde sound, die geen enkel moment verveelt. Dylan zelf, wiens werkelijke naam Robert Allen Zimmerman is en die geboren is op 24 mei 1941 in Duluth, Minnesota, heeft met 'Street Legal' ondubbelzinnig bewezen teruggekeerd te zijn uit het isolement, dat begon op 29 juli 1966, toen hij met zijn motorfiets onderuit ging en de hele wereld dacht dat hij óf dood was, óf krankzinnig! De mythevorming werd sindsdien opge voerd, de mantel van de profeet kwam strakker rond de schouders te hangen en Dylan voedde een en ander met een perio- de van stilzwijgen, waarin hij zich wijdde aan zijn gezin, zelfbezinning en introspec tie. Het proces werd gekenmerkt door een ingrijpende wijziging van muziek met 'Self- portrait' als dieptepunt en 'Blood On The Tracks' als hoogtepunt. De Amerikaanse tournee met The Band in 1974 is de eerste sedert acht jaar, gevolgd door de 'Revue' en kortgeleden de geweldige Europese tournee: 'How many roads must a man walk down before you can call him a man'. 'Street Legal' is weer eens echt boeiend, met Dylan als verteller van zijn inmiddels bekende mystieke verhalen, vooral als daarin op een verscholen wijze autobiogra fische momenten worden prijsgegeven. Dylan lijkt relaxed, verjongd, fel en verbe ten, indrukwekkend. Het openingsnummer 'Changing Of The Guards' spreekt wat dat betreft boekdelen: 'The palace of mirrors where dark soldiers are reflected', 'False idols fall' en 'Sixteen years, sixteen banners united over the world' zijn frasen, die we ook in het vroegere werk van Dylan tegen kwamen. 'True Love Tends To Forget' en 'We Better Talk This Over' zijn opgewekt en warmde afwezigheid van de verbolgen heid ten opzichte van de vrouw (ook weer opmerkelijk) doet vermoeden dat hij zich volledig heeft gedistancieerd van zijn huwelijksproblemen, die op 'Blood On The Tracks' zo nadrukkelijk naar boven kwa men. 'New Pony' is wat dat betreft ken merkend. De relatie tussen man en vrouw wordt op humoristische wijze gekenschetst en onwillekeurig komt daarbij 'Blonde On Blonde' naar boven. 'Senor' (Tales Of Yankee Power), 'No Time To Think' en 'Where Are You Tonight' zijn wederom cynisch, politiek geëngageerd, Dylan op zijn best. Een opmerkelijke plaat: de vrijmoedigheid is aanstekelijk. Bob Dylan (ritmeguitaar en vocalen), Ian Wallace (drums), Jerry Scheff (bas), Billy Cross (leadguitaar), Alan Pasqua (key boards), Bobbye Hall (percussion), Steve Douglas (tenor en sopraansax), Steven So les (ritmeguitaar en achtergrondvocalen), Davis Mansfield (viool en mandoline), Ca- rollyn Dennis, Jo Ann Harris en Helena Springs (achtergrondvocalen). Ed Hulsbosch

Rabobank Bronnenarchief

blad 'Raboband' | 1978 | | pagina 17