Bob Dylan
'Street Legal', Bob Dylan's laatste elpee en
de twintigste in een tijdsspanne van 16 jaar
- waarbij we meetellen de verzamelelpee
'More Bob Dylan Greatest Hits' (vanwege
enkele niet eerder verschenen songs) plus
de filmsoundtrack 'Pat Garrett Billy The
Kid', en waarbij we niet meetellen vele
tientallen 'witte platen', die in de loop der
jaren zijn uitgebracht - is zijn beste pro-
duktie sedert 'Highway 61 Revisited',
'Blonde On Blonde' en 'John Wesley Har
ding'. Dit beweer ik niet alleen omdat
'Street Legal' in grote mate verwijst naar
deze elpees, maar vooral vanwege de zeer
uitgebalanceerde backinggroep, die Dylan
op dit album terzijde heeft gestaan. Hoewel
de oorspronkelijke Dylan - folkzanger met
een politiek engagement, soms oprecht,
vaak in zijn teksten verscholen, maar nim
mer opportunistisch - herkenbaar blijft,
geeft de acht-mansformatie, inclusief vio
list David Mansfield en ritmeguitarist Ste-
ve Soles uit The Rolling Thunder Revue,
een bont gezelschap van muzikanten, zan
gers, dichters, kinderen, enzovoort, die on
der aanvoering van Dylan de laatste jaren
in de Verenigde Staten heeft getoerd, hem
een moderne, volle en afgeronde sound, die
geen enkel moment verveelt.
Dylan zelf, wiens werkelijke naam Robert
Allen Zimmerman is en die geboren is op
24 mei 1941 in Duluth, Minnesota, heeft
met 'Street Legal' ondubbelzinnig bewezen
teruggekeerd te zijn uit het isolement, dat
begon op 29 juli 1966, toen hij met zijn
motorfiets onderuit ging en de hele wereld
dacht dat hij óf dood was, óf krankzinnig!
De mythevorming werd sindsdien opge
voerd, de mantel van de profeet kwam
strakker rond de schouders te hangen en
Dylan voedde een en ander met een perio-
de van stilzwijgen, waarin hij zich wijdde
aan zijn gezin, zelfbezinning en introspec
tie. Het proces werd gekenmerkt door een
ingrijpende wijziging van muziek met 'Self-
portrait' als dieptepunt en 'Blood On The
Tracks' als hoogtepunt. De Amerikaanse
tournee met The Band in 1974 is de eerste
sedert acht jaar, gevolgd door de 'Revue'
en kortgeleden de geweldige Europese
tournee: 'How many roads must a man
walk down before you can call him a man'.
'Street Legal' is weer eens echt boeiend,
met Dylan als verteller van zijn inmiddels
bekende mystieke verhalen, vooral als
daarin op een verscholen wijze autobiogra
fische momenten worden prijsgegeven.
Dylan lijkt relaxed, verjongd, fel en verbe
ten, indrukwekkend. Het openingsnummer
'Changing Of The Guards' spreekt wat dat
betreft boekdelen: 'The palace of mirrors
where dark soldiers are reflected', 'False
idols fall' en 'Sixteen years, sixteen banners
united over the world' zijn frasen, die we
ook in het vroegere werk van Dylan tegen
kwamen. 'True Love Tends To Forget' en
'We Better Talk This Over' zijn opgewekt
en warmde afwezigheid van de verbolgen
heid ten opzichte van de vrouw (ook weer
opmerkelijk) doet vermoeden dat hij zich
volledig heeft gedistancieerd van zijn
huwelijksproblemen, die op 'Blood On The
Tracks' zo nadrukkelijk naar boven kwa
men. 'New Pony' is wat dat betreft ken
merkend. De relatie tussen man en vrouw
wordt op humoristische wijze gekenschetst
en onwillekeurig komt daarbij 'Blonde On
Blonde' naar boven. 'Senor' (Tales Of
Yankee Power), 'No Time To Think' en
'Where Are You Tonight' zijn wederom
cynisch, politiek geëngageerd, Dylan op
zijn best.
Een opmerkelijke plaat: de vrijmoedigheid
is aanstekelijk.
Bob Dylan (ritmeguitaar en vocalen), Ian
Wallace (drums), Jerry Scheff (bas), Billy
Cross (leadguitaar), Alan Pasqua (key
boards), Bobbye Hall (percussion), Steve
Douglas (tenor en sopraansax), Steven So
les (ritmeguitaar en achtergrondvocalen),
Davis Mansfield (viool en mandoline), Ca-
rollyn Dennis, Jo Ann Harris en Helena
Springs (achtergrondvocalen).
Ed Hulsbosch