m Loos alarm in Gouda Indrukken van een muzikale happening 12 Harry van der Sluis (23) zorgt samen met twee collega's voor een vlekkeloze gang van zaken op het Rabobankkantoor Oos terwei te Gouda. Daar komt van alles bij kijken, maar dat het bijstaan van een vrouw in barensnood ook tot de voorko mende werkzaamheden zou kunnen be horen had de joviale bijkantoorhouder tot voor kort toch niet verwacht. Het was op een betrekkelijk rustige dinsdag middag toen Harry een praatje aan knoopte met een volop in verwachting verkerende mevrouw De Vries. Het per soneel heeft die zwangerschap van de vaste baliekiant steeds duidelijker vorm zien krijgen en erg lang kan de blijde ge beurtenis niet meer op zich laten wach ten. Terwijl de aanstaande moeder zo even een vriendelijk babbeltje maakt ziet Harry van der Sluis hoe haar gezicht plotseling wit wegtrekt, terwijl de vrouw tevens begint te beven als een rietje. On dersteund door de geschrokken kantoor houder bereikt zij de dichtstbijzijnde zit gelegenheid. Koortsachtig beraad. Zal hij een dokter waarschuwen en zeggen dat er hier een mevrouw onwel is gewor den? De vraag wordt gesteld, tot drie maal toe. Geen antwoord. 'Bel liever meteen de verloskundige," steunt de pa tiënte ten langen leste. Harry van der Sluis snelt naar een naburig telefoontoe stel. Bestond er nou toch maar een cur sus eerste hulp bij barensweeën, flitst het doorhem heen. De gealarmeerde vroedvrouw laat het afweten. Geen dienst. Een tweede telefoonnum mer gedraaid, opnieuw het hele verhaal verteld, en jawel hoor. Stel mevrouw maar op transport naar huis. Een kind ter wereld brengen in een bankgebouw is tamelijk onpraktisch. Net als de kraamvrouw met vereende krachten in de taxi is neergevlijd herin nert zij zich nog dat het oudste dochter tje tevergeefs zal wachten tot ze van de crèche wordt afgehaald. 'Kunt u daar voor zorgen, meneer Van der Sluis? En kan de kleine meid dan op de bank blij- ven tot mijn man haar haalt?' Een Onbe kende Rabobankbezoekerdie alle con sternatie heeft bijgewoond biedt bedrij vige Harry een lift aan. Aangekomen bij de crèche wacht de leidster hem al op in gezelschap van de niet afgehaalde peu ter. 'Aha, u bent meneer De Vries. Is de kleine er al?' Snel helpt Harry haar uit de droom, maar dan De 3-jarige Patricia de Vries weigert pertinent mee te gaan met die vreemde meneer. Onverrichter- zake gaat de behulpzame namaak-papa dus maar weer aan de arbeid, want een toch al onderbezet kantoor is voor de duur van zijn afwezigheid gedegradeerd tot een eenpersoonspost. De eenken nige jongedame zal (desnoods met ge weld) zolang bij de crècheleiding vertoe ven. Twee uren zijn zonder verdere inci denten verstreken als opnieuw een taxi halt houdt voor het Goudse bankge bouw. Mevrouw De Vries stapt helemaal opgefleurd binnen om haar verloren dochter op te halen. Loos alarm, heeft men geconstateerd in het ziekenhuis waar de taxichauffeur bij nader inzien maar liever met een nood gang heen was geraced. Na een uurtje bedrust waren de barensweeën zover gezakt dat mevrouw De Vries weer ge rust huiswaarts kon. En hier is ze dan met de belofte van een heerlijke doos gebak voor alle moeite. De bevolking van het kantoor Oosterwei laat zich de zoetigheid goed smaken. Op de gezondheid van de nieuwe wereld burger maar vast. Ook moeder, vader en kind maken het uitstekend, zo kan in middels geconstateerd worden. De ge zinsuitbreiding in huize De Vries is een feit, ruim 9 weken na dat spannende uurtje in het bankgebouw. En dan zit je daar op zo'n zaterdagoch tend voor het eerst nog wat onwennig achter de muziekiessenaars. Het praatje vooraf van de voorzitter. De sympathie en de bijval voor het muzikale initiatief hebben hem goed gedaan. Er waren reeds aanzoeken gekomen om op te treden. De prijs mochten wij zelf vaststellen. Wat wil je nog meerGe weldige reacties uit alle hoeken van het land nadat de plaatselijke banken per circulaire is gevraagd het orkest te steu nen door donateur te worden voor mini maal f 100,-. Het geeft ons moed, want het schijnt dat alle banken dit gaarne willen. Door een 100-tal banken zijn al toezeggingen ge daan, hoewel de circulaire dan pas een week oud is. Uit deze reacties blijkt overduidelijk dat het orkest iets gaat worden, waar de hele organisatie achter staat; dit kan en mag niet meer misluk ken. Ik dwaal af, want ik wil alleen maar vertolken de gevoelens op deze eerste repetitiedag. Daar had je de dirigent die bij mij overkwam als een zeer handige knaap die respect afdwingt. Wilde na tuurlijk wel weten wat voor spek hij in de kuip had en liet dus eerst eens wat toonladders spelen. Opvallend was di rect al dat de stemming erg meeviel. Het zijn ten slotte allemaal verschillende in strumenten van verschillende verenigin gen. Daarna werd er een eenvoudig stukje uitgedeeld om eens te beluisteren hoe de klankverhoudingen lagen. Toen reeds klonk het zo plechtig dat ik vergat mee te spelen. U zult zeggen, vandaar mis schien een impressie als deze. Maar wie ben ik in een groep van 45 a 50 echte muzikanten? Wat er daarna gebeurde, valt haast met geen pen te beschrijven. Er werd namelijk uitgedeeld een moei lijke mars. De Ra boband zou te klein zijn geweest te vertolken wat ten gehore werd ge bracht. Op het eerste gezicht, in de mu ziekwereld noemen ze dat 'prima vista',

Rabobank Bronnenarchief

blad 'Raboband' | 1978 | | pagina 12