m
Loos alarm in Gouda
Indrukken
van een
muzikale
happening
12
Harry van der Sluis (23) zorgt samen met
twee collega's voor een vlekkeloze gang
van zaken op het Rabobankkantoor Oos
terwei te Gouda. Daar komt van alles bij
kijken, maar dat het bijstaan van een
vrouw in barensnood ook tot de voorko
mende werkzaamheden zou kunnen be
horen had de joviale bijkantoorhouder
tot voor kort toch niet verwacht. Het
was op een betrekkelijk rustige dinsdag
middag toen Harry een praatje aan
knoopte met een volop in verwachting
verkerende mevrouw De Vries. Het per
soneel heeft die zwangerschap van de
vaste baliekiant steeds duidelijker vorm
zien krijgen en erg lang kan de blijde ge
beurtenis niet meer op zich laten wach
ten. Terwijl de aanstaande moeder zo
even een vriendelijk babbeltje maakt ziet
Harry van der Sluis hoe haar gezicht
plotseling wit wegtrekt, terwijl de vrouw
tevens begint te beven als een rietje. On
dersteund door de geschrokken kantoor
houder bereikt zij de dichtstbijzijnde zit
gelegenheid. Koortsachtig beraad. Zal hij
een dokter waarschuwen en zeggen dat
er hier een mevrouw onwel is gewor
den? De vraag wordt gesteld, tot drie
maal toe. Geen antwoord. 'Bel liever
meteen de verloskundige," steunt de pa
tiënte ten langen leste. Harry van der
Sluis snelt naar een naburig telefoontoe
stel. Bestond er nou toch maar een cur
sus eerste hulp bij barensweeën, flitst
het doorhem heen. De gealarmeerde
vroedvrouw laat het afweten.
Geen dienst. Een tweede telefoonnum
mer gedraaid, opnieuw het hele verhaal
verteld, en jawel hoor. Stel mevrouw
maar op transport naar huis. Een kind ter
wereld brengen in een bankgebouw is
tamelijk onpraktisch.
Net als de kraamvrouw met vereende
krachten in de taxi is neergevlijd herin
nert zij zich nog dat het oudste dochter
tje tevergeefs zal wachten tot ze van de
crèche wordt afgehaald. 'Kunt u daar
voor zorgen, meneer Van der Sluis? En
kan de kleine meid dan op de bank blij-
ven tot mijn man haar haalt?' Een Onbe
kende Rabobankbezoekerdie alle con
sternatie heeft bijgewoond biedt bedrij
vige Harry een lift aan. Aangekomen bij
de crèche wacht de leidster hem al op in
gezelschap van de niet afgehaalde peu
ter. 'Aha, u bent meneer De Vries. Is de
kleine er al?' Snel helpt Harry haar uit de
droom, maar dan De 3-jarige Patricia
de Vries weigert pertinent mee te gaan
met die vreemde meneer. Onverrichter-
zake gaat de behulpzame namaak-papa
dus maar weer aan de arbeid, want een
toch al onderbezet kantoor is voor de
duur van zijn afwezigheid gedegradeerd
tot een eenpersoonspost. De eenken
nige jongedame zal (desnoods met ge
weld) zolang bij de crècheleiding vertoe
ven. Twee uren zijn zonder verdere inci
denten verstreken als opnieuw een taxi
halt houdt voor het Goudse bankge
bouw. Mevrouw De Vries stapt helemaal
opgefleurd binnen om haar verloren
dochter op te halen.
Loos alarm, heeft men geconstateerd in
het ziekenhuis waar de taxichauffeur bij
nader inzien maar liever met een nood
gang heen was geraced. Na een uurtje
bedrust waren de barensweeën zover
gezakt dat mevrouw De Vries weer ge
rust huiswaarts kon. En hier is ze dan
met de belofte van een heerlijke doos
gebak voor alle moeite.
De bevolking van het kantoor Oosterwei
laat zich de zoetigheid goed smaken. Op
de gezondheid van de nieuwe wereld
burger maar vast. Ook moeder, vader en
kind maken het uitstekend, zo kan in
middels geconstateerd worden. De ge
zinsuitbreiding in huize De Vries is een
feit, ruim 9 weken na dat spannende
uurtje in het bankgebouw.
En dan zit je daar op zo'n zaterdagoch
tend voor het eerst nog wat onwennig
achter de muziekiessenaars. Het praatje
vooraf van de voorzitter. De sympathie
en de bijval voor het muzikale initiatief
hebben hem goed gedaan.
Er waren reeds aanzoeken gekomen om
op te treden. De prijs mochten wij zelf
vaststellen. Wat wil je nog meerGe
weldige reacties uit alle hoeken van het
land nadat de plaatselijke banken per
circulaire is gevraagd het orkest te steu
nen door donateur te worden voor mini
maal f 100,-.
Het geeft ons moed, want het schijnt dat
alle banken dit gaarne willen. Door een
100-tal banken zijn al toezeggingen ge
daan, hoewel de circulaire dan pas een
week oud is. Uit deze reacties blijkt
overduidelijk dat het orkest iets gaat
worden, waar de hele organisatie achter
staat; dit kan en mag niet meer misluk
ken. Ik dwaal af, want ik wil alleen maar
vertolken de gevoelens op deze eerste
repetitiedag. Daar had je de dirigent die
bij mij overkwam als een zeer handige
knaap die respect afdwingt. Wilde na
tuurlijk wel weten wat voor spek hij in
de kuip had en liet dus eerst eens wat
toonladders spelen. Opvallend was di
rect al dat de stemming erg meeviel. Het
zijn ten slotte allemaal verschillende in
strumenten van verschillende verenigin
gen.
Daarna werd er een eenvoudig stukje
uitgedeeld om eens te beluisteren hoe
de klankverhoudingen lagen. Toen reeds
klonk het zo plechtig dat ik vergat mee
te spelen. U zult zeggen, vandaar mis
schien een impressie als deze. Maar wie
ben ik in een groep van 45 a 50 echte
muzikanten? Wat er daarna gebeurde,
valt haast met geen pen te beschrijven.
Er werd namelijk uitgedeeld een moei
lijke mars.
De Ra boband zou te klein zijn geweest
te vertolken wat ten gehore werd ge
bracht. Op het eerste gezicht, in de mu
ziekwereld noemen ze dat 'prima vista',