The Beatles hadden vet haar, droegen leren
jassen, ze scholden, waren betrokken bij
vechtpartijen en werden in verschillende
kroegen niet toegelaten. De muziek die ze
speelden was opgefokte rock, erg beïnvloed
door Eddie Cochran en Buddy Holly, niet
erg origineel en ze waren geen sensatie. In
1960 maakten ze eens een tournee door
Schotland met Johnny Gentle maar ze ble
ven meestal in en rond Liverpool en speel
den seizoenen in de Star Club in Hamburg,
waar ze moordende uren maakten en bijna
stierven van de honger.
Stuart Sutcliffe verliet toen de groep om
zich te concentreren op het schilderen. Hij
was eenentwintig, toen hij kort daarna
stierf aan een hersentumor. Ondertussen
waren The Beatles wat beter geworden -
ze hadden wat slechte platen in Duitsland
gemaakt, en kregen een vaste schare aan
hangers. En muzikaal werden ze steeds be
ter; er kwam een eigen sound: een menge
ling van klassieke rock en commerciële
rhythm and blues; ze waren ruw, oorver
dovend, brutaal maar ook opwindend. Ze
aapten niet Amerika na zoals alle andere
Britse groepen maar klonken zoals ze wa
ren: arbeidersklasse, Liverpool, ongekun
steld; dat gaf hun kracht en daarom wilde
Brian Epstein hen managen.
Epstein was de oudste zoon van een suc
cesvolle joodse zakenfamilie en hij had in
Liverpool een platenzaak. Toen hij voor
aan in de twintig was wilde hij acteur wor
den maar nu hij de dertig naderde, legde
hij zich er maar bij neer om zakenman te
zijn. Intelligent, neurotisch en loyaal, pijn
lijk gevoelig en beschaafd, uit principe eer
lijk en hij had geld. Dus hij vroeg aan The
Beatles om hun manager te worden en zij
stemden toe.
Spoedig daarna werd Pete Best, hun drum
mer, eruit gegooid en hij werd vervangen
Wat valt er eigenlijk nog te schrijven over
de Beatles? Er is al zo vaak aan gerefe
reerd, er is al zo veel over geschreven, er
zijn talloze biografieën, er zijn al zo vaak
bomen opgezet over de invloed die ze (zou
den) hebben op de jeugd in de zestiger ja
ren. Eigenlijk is dit verhaal onnodig, maar
toch wil ik wat vertellen over de beginperi
ode.
In het begin heetten de Beatles The Quar-
rymen en daarna The Silver Beatles en ze
waren met zijn vijven: John Lennon,
Stuart Sutcliffe, Paul McCartney, George
Harrison en Pete Best. Allen waren ze af
komstig uit arbeidersgezinnen en dat was
de laagste klasse in Liverpool. De enige die
wat meer pretenties had was Paul McCart
ney die dan wat meer dan de rest geleerd
had en Stuart Sutcliffe, die schilderde.
De rauwsten in die tijd waren Sutcliffe en
John Lennon, die samen naar de kunstaca
demie gingen.
Lennon was een woesteling. Zijn vader,
een zeeman, had het huis al verlaten toen
John nog een kind was; z'n moeder was ge
storven en hij werd opgevoed door zijn
tante Mimi. Tegen de tijd dat hij op de
kunstacademie zat was hij een stug ie
mand, hij had een grote mond en een slech
te reputatie. Hij woedde door Liverpool als
een gewonde buffel, alles kapot slaand wat
op zijn weg kwam.
door Ringo Starr. Best had een harde lom
pe manier van slaan, toch wel doeltreffend
maar hij was minder scherp, minder slim,
minder flexibel dan de andere Beatles en
toen verveelde hij hen en ze wilden hem er
uit.
De echte naam van Ringo Starr was Ri-
chard Starkey en hij had gespeeld bij Rory
Storme and the Hurricanes, de topgroep
van Liverpool in die tijd. Hij was eigenlijk
geen goede drummer en hij had het in het
begin erg moeilijk tegen de op wraak belus
te fans van Pete Best. Hij kreeg een onstui
mige doop. Maar hij had een eigen verdedi
ging: een nonchalante slag, elastisch op
drums en een dosis humor.
Intussen gedroeg Epstein zich hls een ma
nager. Op het persoonlijke vlak had hij
nogal wat remmingen te overwinnen want
hij moest druk uitoefenen. Zo liet hij de
monstratiebandjes maken en nam deze
mee naar platenmaatschappijen. Hij
smeekte en hield heftige redes. En nadat hij
eerst door Dick Rowe van Decca afgewe
zen werd, de belangrijkste producer op het
gebied van popmuziek, kreeg hij eindelijk
een contract bij EMI.
Maar hoeveel tegenstand ondervonden ze:
ze waren vies, ze hadden lange haren, hun
muziek was alleen maar rauw, het stelde
niets voor. De teenagers vonden het echter
prachtig, het was muziek om jezelf in uit te
leven, waarbij je eens lekker kon zweten
ondanks alle waarschuwingen en afkeurin
gen van ouders. Velen hielden van nog rau
were muziek en kozen the Rolling Stones
als idolen, want toen zij bekend werden
zeiden hun ouders, dat dit de smerigste
mensen ter wereld waren.
Daarna kwamen the Pretty Things en dat
was nog een graadje erger, maar het hoor
de erbij en je kon je mede-teenagers ten
minste herkennen. Het duurde voor de
jeugd veel te lang voordat ze bij de volwas
senen mocht horen. Er werd niet om je me
ning gevraagd, laat staan dat er rekening
mee gehouden werd. Jongeren bouwden
daarom hun eigen wereld. Als deze dan
misschien niet beter kon zijn in de ogen
van anderen, maakten ze hem maar slech
ter. Het werd één grote politieke partij die
verder ging dan de landsgrenzen en zij
werd sterk omdat zij herkenningstekenen
had: een eigen haardracht, een eigen ma
nier van kleden en praten, het ageren tegen
taboes, het schoppen tegen de gevestigde
orde. Zij hadden hun eigen wereld.
De teenagers van toen zijn nu twens of
dertigers geworden, de muziek is meege
groeid. Vele artiesten van vroeger zijn nu
belangrijke namen geworden die, wat mu
ziek betreft, het voor het zeggen hebben in
de platenmaatschappijen. De muziek is
moeilijker geworden: symfonische rock.
jazz-rock en country-rock. Ook wordt er
steeds meer teruggegrepen naar de muziek
van vroeger. Er is een leeemte ontstaan
voor de teenagers van nu. Wat is er voor
nieuwe muziek om je te kunnen uitleven?
De Smurfjes? Carolientje? De gescheiden
Beatles of de niet meer zo produktieve Rol
ling Stones, die trouwens veel te oud zijn?
De moeilijke Queen of de schatjes van
Smokie? Nee, net zoals vroeger: iets, wat
de ouderen tegen de borst stuit: PUNK!!!
