"DINY GAAT
IN UNIFORM
OPPAD!
-
Op de linkerbladzij ontbreekt een
kerstwens in de eigenlijke zin van het
woord. In plaats daarvan publiceren
we ter overpeinzing wat regels van
een onbekende dichter. Een persoon
lijk woord aan ieder van de meer dan
16 000 lezers is helaas uitgesloten. We
hopen, dat men zal willen aannemen,
dat we het graag hadden willen doen
Ik voel, dat ik dit mag zeggen, omdat
ons blad in de drie jaar van zijn be
staan - we begonnen in september
1975- een heel eind gevorderd is met
het waarmaken van zijn naam. Als je
een personeelsblad wilt maken, de
mensen in het persoonlijke vlak nader
tot elkaar wilt brengen, moet je over
de mensen zelf schrijven. Je moet ze
uit een andere hoek benaderen dan
vanuit hun zakelijke functie en trach
ten te laten zien hoe collega's leven en
denken, niet alleen in hun werk maar
ook in hun vrije tijd.
Dat was en is nog een ambitieuze op
zet voor een blad als het onze, dat al
die 'mensen' nooit op één plaats bij el
kaar ziet en dat nooit ieder afzonderlijk
voor het voetlicht kan halen. Maar we
werken er aan. Wie de nummers uit de
driejaren doorleest, zal heel wat ken
nissen hebben opgedaan en hebben
herkend. De kans is zelfs niet zo klein,
dat hij iets van zichzelf heeft herkend!
Dat is het punt waarop we mikken en
ik geloof, dat we het toch wat dichter
bij gebracht hebben, al realiseer ik me
heus wel, dat het ideaal 'ons kent ons'
in volle omvang nooit te bereiken is.
Erg dankbaar zijn we als redactieraad
voor de grote stimulans, die we tel
kens - en ik mag zeggen in steeds toe
nemende mate - ondervinden door de
respons van de lezers. Dat blijkt
meestal uit kleine dingen: je ontvangt
een tip hiervoor, een telefoontje daar
voor of merkt dat iets uit ons blad in
wijde kring opgevallen is. Kortom er is
een'band'aan het ontstaan. Want we
mogen veilig aannemen, dat al die
spontane contacten maar een topje
van de ijsberg van het werkelijke con
tact laten zien. Je moet immers vaak
een drempel overschrijden om iets van
je te laten horen, al is het alleen maar
die van eigen traagheid. Die drempel
is gelukkig in die drie jaren door ons
allen dan toch maar bereikt! De onder- I
linge verbondenheid in onze organisa
tie krijgt door ons blad een eigen ge
stalte.
Denk niet, dat we zelfvoldaan zijn.
Maar na een aanloop van drie jaar zijn
we beslist op de goede weg. Met uw
belangstelling, kritiek (altijd welkom)
en medewerking (denk aan de kleine
dingen) hopen we volgend jaar welge
moed aan hetzelfde aambeeld te wer
ken. Wie weet, komen we ooit nog
eens zover, dat niemand er iets
u
we elkaar toewensen:
Een gelukkig Kerstfeest en een voor
spoedig Nieuwjaar!
Mr. Jan R. Haverkam
Uit de garderobe treedt een geheel in
Rabobank-blauw gestoken jongedame
tevoorschijn. Een kokette pet biedt on
derdak aan een hoofd vol blonde krullen.
Hoofddeksel en mantelpak dragen de
aanduiding Rabobank. Witte hand
schoenen, een schoudertas in blauw en
bijpassende schoentjes completeren het
beeld. Het onderdrukte fluitje dat een
plaaggeest in de bankhal lanceert wordt
al sinds eeuwen overal ter wereld door
mannen gebezigd ter signalering van
vrouwelijk schoon. De stille bewonde
raar heeft zich verdekt opgesteld. Diny
Rosbach (22) speurt tevergeefs. Haar
blozende gezicht krijgt even een extra
blos. Je ziet haar denken: 'Laat ik maar
net doen alsof het me ontgaat'.
Buiten doet een lacherig stel opgescho
ten knapen het nog eens branieachtig
over. Ditmaal wordt de luidruchtige blijk
van volkse bewondering afgedaan met
een verontschuldigend schouderopha
len. Dan ontbloot een gulle lach haar
witte tanden. De weerbarstige blonde
haren beginnen een wilde rondedans.
Een paar ogen stralen. 'Vervelend? Niks
hoor. Gisteren ben ik in mijn uniform nog
naar een receptie geweest voor de bank.
Een klant die zijn 25-jarig jubileum in het
onderwijs vierde. Dan kom je zo'n hele
zaal vol mensen binnen en plotseling
wordt het doodstil. Alle gesprekken ver
stommen. Machtig mooi vind ik dat, nou
en of.'
Vanuit het Oosterbeekse hoofdkantoor
van de Rabobank Renkum treedt Diny
Rosbach sinds kort vlot en zich met
groot gemak bewegend op als hostess.
Naast haar betrokkenheid bij de reizen-
verkoop, reikt zij nu namens de bank een
bloemetje aan wanneer het te nas knmt
bij allerlei publieksevenementen. Zij
stapt verder ter begroeting met een boe
ket bloemen en een stadsplattegrond
naar nieuwe inwoners van de gemeente
toe, en ook is het de bedoeling dat haar
geüniformeerde verschijning voortaan
gaat figureren bij feestelijkheden die in
tern op de bank hun beslag krijgen. Over
de verdere mogelijkheden tot inzetbaar
heid van de Rabobank-hostess zijn de
gedachten nog niet geheel en al vastom
lijnd. Maarstimulerend was wel het en
thousiasme waarmee het initiatiefje bij
de start werd begroet. Algemeen gelooft
men bij de bank dat het idee ook door de
bevolking erg wordt gewaardeerd.
In korte tijd is Diny Rosbach als Rabo
bank-hostess een bekende verschijning
geworden in het gehele werkgebied van
de bank. Mensen herkennen op de bank
in haar 'het meisje van de felicitatie-
dienst' en betuigen haar uitvoerig hun
dank. Diny Rosbach: 'Stel je voor, ze ko
men me aan de balie feliciteren met mijn
benoeming: of ik krijg weer via anderen
commentaar: 'Leuk hoor, die hostess'
heet het dan. Mensen bij wie je komt,
reageren in het begin soms een beetje
verdwaasd. Wel begrijpelijk hoor. Maar
als ze het eenmaal door hebben, doen ze
heel spontaan en reuze gezellig. Laatst
had ik een gezinnetje waar de mensen
me trots hun hele huis wilden laten zien.
Ik ben daar natuurlijk niet op ingegaan.
Ik moest weer verder snap je wel?'
Telkens wanneer ze uitrukt, wordt de
auto waarin de Rabobank-hostess zich
verplaatst voorzien van magnetische
naamplaten. Aan herkenbaarheid ont
breekt het haar dus allerminst. Alleen,
zodra je harder dan honderd rijdt, loop je
de kans die dingen te verliezen
Aannphnren inwialitpit an cnnntanitait
