Waaruit bleken hem tijdens de
Proms de verschillen met een
geroutineerd concertpubliek
De spanningen van zijn beroep. Hoe
houdt hij ze onder de duim
Is er de angst artistiek in te slapen
Voor mensen met zwemvliezen
tussen de vingers maakt het
gekriebel van zijn handen die
dwalen over het klavier een
ontspannen indruk.
Aspiraties op klassiek gebied?
In hoeverre vormen zijn
grammofoonplaten er een
afspiegeling van
ment. Komt er in de pauze iemand naar
me toe die over het voetballen wil pra
ten. Dan sta ik perplex. 'Man, ben je er
de eerste helft niet bijgeweest' is dan
mijn vraag. Je had die Rus moeten mee
maken. Zoals hij met zijn schuddende
buikje, zijn cello en dat walgelijk lelijke
brilletje omlaag kwam zetten. Voor mij
hoeft zo iemand dan niet eens meer te
gaan spelen. Iedere grimas hoort erbij.
Je ziet dat hij het niet doet om leuk te
zijn. Hij demonstreert alleen hoe ver hij
boven de muziek staat. Die spelende
hand, net een boos spinnetje dat af en
aan kruipt over de snaren. Zo'n loei-
zwaar concert speelt hij alsof hij het zit
te improviseren. Hij kan klassieke mu
ziek vertolken alsof hij het ter plekke zelf
heeft bedacht ja. Dan krijgt klassiek ge
woon iets gezelligs. Daar leer ik nog zo
veel van, hè. Hoe vaak horen anderen
weer dingen die jezelf nog niet had ont
dekt. Wat leuk, denk je dan, dat hij er jou
mee helpt. Muziek is geen kwestie van
gevoel alleen. Er komt ook intelligentie
bij te pas.'
Louis: 'Iedere avond was anders natuur
lijk. Ik neem nu maar de fragmenten uit
dat pianoconcert van Mozart als uit
gangspunt.
Er zijn echt wel avonden geweest dat ik
het voor mijn doen heel redelijk voor
mekaar had. En wat dacht je? Een keu
rig, beleefd applaus. Terwijl ze een half
uur later bijna op hun stoelen klimmen
wanneer we voor de zoveelste keer ge
routineerd een grijsgespeeld succes
nummer met het trio ten beste geven.
Dat is dan jammer natuurlijk voor Mo
zart (en voor mij). Je weet dan, dat je te
maken hebt met mensen die niet besef
fen wat het is een pianoconcert uit je
hoofd te spelen. Inderdaad een afwij
kend publiek dus. Een bijna tegenover
gesteld soort mensen, als je naar de nor
male concertbevolking kijkt. Die Mo-
zart-fragmenten vormden voor mij echt
de grootste belasting, leder Prom-con-
cert opnieuw bood me de mogelijkheid
die spanning te trainen. Volgend jaar
doe ik dat concert in zijn geheel.'
Heerlijk. Zalig. Zo kom je beter tot rust
dan met een handje pillen. Maar een vak
met krankzinnige spanningen, dat blijft
het.'
Louis: 'Wel of geen koorts, het moet.
Ook als de wereld voor je heen en weer
zwaait of wanneer je moet bekennen: ik
heb vandaag niks weg te geven, ben
even geblokkeerd. Er zijn wel tijden ge
weest dat ik met het lijf vol valium thuis
vogeltjes zat te kijken. Het werd me te
veel. Drank. Niets hielp. Dat is geweest.
Nu niet meer. Ik heb de perfecte manier
van alcohol innemen gevonden. Wijn.
Louis: 'Dat gevaar zie ik te zeer om er
bang voor te zijn. Spelen wat in de hand
bestorven ligt. Eigen clichés uit de
trucen-la toveren. Zoiets hoort bij geeste
lijke moeheid. Je doet het automatisch,
niet bewust. Daarom heb ik op zijn tijd
zo'n pianoconcert nodig. Het houdt je
wakker. Een maand tevoren blijft mijn
agenda maagdelijk blank om geconcen
treerd te kunnen studeren.'
thuis echt uit ga pakken is dat heel an
dere koek. Daar bedrijf ik artistieke re
search. Dat gaat niet op de plaat, zoveel
heb ik in mijn loopbaan al wel geleerd.
Dan doe je aan zelfbevrediging volgens
mij. Op zo'n plaat staan gladgestreken
emoties. Afgaande op brieven die ik krijg
heeft mijn muziek iets wat ellende nivel
leert of gladstrijkt.
Louis: 'Als ik niet geloofde in de aanwe
zigheid van een zeker talent, zat ik al
lang en breed in de Valeriuskliniek. Maar
ik besef dat het mijne niet meer is dan
een grasspriet terwijl anderen kunnen
grijpen naar een boom vol talent. Ik kan
in de verste verte niet tippen aan het
verbijsterende pianistische vermogen
van sommige collega's. Wanneer die
twee uur studeren, presteren ze drie
keer meer dan wanneer ik me zes uur
lang zou uitsloven. Nee, het moet leuk
blijven om te doen. Ik hoef geen rode
vlekken van de zenuwen in mijn nek.
Er bestaat niets fijners dan zomaar wat
voor je weg te spelen.
Louis: 'Dat is niet vergelijkbaar. Als ik
Louis: 'Dat wil ik graag houden ook.
Daar is mijn levensindeling zoveel mo
gelijk op afgestemd. Jammer dat ik zo'n
dure smaak heb, anders kon ik met min
der moeite volstaan. De violist David
Oistrackh kwam op een hotelkamer aan
zijn eind. Zoiets doet me wel wat. Wat
heeft zo'n man nou gehad? Je moet wel
uitzonderlijk begaafd zijn om je werk bo
ven leven en welzijn te laten gaan. Ik
probeer die twee met mijn ambities in
balans te houden. Zopas nog heb ik een
pensioenverzekering afgesloten die me
vanaf mijn vijfenvijftigste de armslag en
de vrijheid verschaft om uitsluitend din
gen te doen waar ik nu geen tijd voor
vind. Niet om de wereld te verrijken,
maar om mezelf met iets belangrijks te
verrijken. Ik reed eens mee met een be
faamd concertpianist. De gierende ze
nuwen zijn een voortdurende partner op
zijn levenspad. Voor zijn ontspanning
draaide die man mijn improvisaties in de
auto. Of ik daar nog aan toe kwam? Ja
zeker, nou en of. En achteromkijkend
naar zijn vriendje op de achterbank:
'Isn't he a lucky man?'
