Week het publiek sterk af van de
notoire concertgangers?
Voorbeelden
Hoe voltrekt zich, algemeen
gesproken, de keuze van haar
repertoire?
Zij geniet zichtbaar van applaus.
Waarom zo weinigplatenwerk?
vermurwen. Dat lukte uitsluitend een
laaiende menigte in de Bossche Bra
banthallen. Weerde die Conny Stuart
zich trouwens ook niet fantastisch? Een
showvrouw met allure. Een uur voor het
begin van de voorstelling stond ze alles
al in ogenschouw te nemen en te con
troleren. Eloe iemand van haar leeftijd
het opbrengt
Zo beleefde ieder van de vijftigduizend
bezoekenden een geheel eigen Prom.
Kon het mooier? En de deelnemende ar
tiesten, wat vonden zij? De vraag werd
voorgelegd aan twee representanten.
Thérèse Steinmetz en - hoe kan het an
ders - Louis van Dijk. Sinds het prille
Brabantse begin van 1971 is hij als solist
al betrokken bij het fenomeen.
De in sierlijke lijnen gevatte Thérèse
Steinmetz staat meteen in vuur en
vlam, haar ogen een en al oprechte ver
ontwaardiging. Zij een snoepje bij de le
vertraan? Elet gaat haar echt te ver. De
doorgaans zo zorgvuldig onder controle
gehouden altstem schiet even uit. 'Na
tuurlijk zullen bepaalde bezoekers van
zo'n Promconcert meer gespitst zijn ge
weest op de solisten. Hier of daar heeft
dat vast en zeker meegespeeld. Je had
nu eens de kans een paar van die men
sen in werkelijkheid te ontmoeten, hen
echt te zien optreden. Maar het staat
voor mij vast, dat de Prom-gangers ge
lijktijdig ook zo'n symfonie-orkest eens
in bedrijf wilden zien. Tijdens geen enkel
optreden met klein ensemble wordt er
zo gretig naar de spullen op het podium
gekeken.'
Thérèse: 'In doorsnee ontmoet je in de
concertzaal andere toehoorders ja. De
mensen die ermee zijn opgevoed of er
zich echt prettig bij voelen, het blijft een
elitegroep. Dit was duidelijk niet hetzelf
de. Deze mensen waren veel spontaner
in hun uitingen, in het beleven van alles.
Doorgewinterde concertbezoekers zijn
over het algemeen wat meer gereser
veerd. Maar je zou toch versteld staan
van de verschillen die zich van avond tot
avond voordeden. Zoiets geks is dat, on
begrijpelijk gewoon. Terwijl er zuiver
technisch geen greintje verschil is in de
uitvoering. Sommige avonden staan on
der een bijzonder gunstig gesternte,
daar hou ik het maar op.'
Thérèse: 'Je kunt dat eigenlijk onmoge
lijk uitleggen. Er worden je teksten aan
geboden en opeens zeg je: Hee, dat past
bij me. Altijd al heb ik een sterke affini
teit gevoeld met het folkloristische gen
re, voornamelijk dat uit de Balkan.
Streek en volk spreken me aan. Mijn
allereerste optreden, herinner ik me,
speelde zich af op een verjaardagsfeest
je in het gebouw van de Hongaarse am
bassade. Van de zomer zijn we nog in
Roemenië geweest. Een optreden in het
Paleis voor Cultuur en Sport. De televisie
maakte opnamen, een filmploeg, radio
uitzendingen. Alles tegelijk. Ik had daar
zo'n zesduizend mensen in de zaal. Ik
zing er alle talen van de regenboog.
Spaans, Portugees, Argentijns, He
breeuws, Arabisch, Russisch en ook
Roemeens natuurlijk. Die 'moeite' wordt
erg gewaardeerd. Mensen ginds luiste
ren met een aandacht die je hier niet
gauw zult aantreffen. Misschien heb ik
er daarom wel een zwak voor. Als het je
uitgangspunt is te proberen iedereen
een genoegen te doen, valt het samen
stellen van een programma niet mee.
Dat kost tijd en ervaring; een kwestie
van sleutelen en groeien, van mode hier
en daar. Door schade en schande wijs
worden ook wel. Kom, ik ga nu eens een
programma maken? Vergeet het maar,
dat is er niet bij. Teksten waar je aan
vankelijk van denkt 'Dit is het' leg je na
derhand weer weg. Wie weet, om er
veel later nog eens aan te gaan prutsen.
Telkens als je iets nieuws opneemt, heb
je dat avontuurlijke: O jee, als dat maar
aanslaat; dat zal het publiek wel niet
hoeven. Het blijft dikwijls een gok, maar
je doet 'm telkens weer. Ademloos, ze
nuwachtig.'
Thérèse: 'We hebben sinds kort een
Turks lied op het repertoire. Veel aan
dacht aan besteed. Toepasselijke instru
menten voor gekocht, ik naar Turkse les.
Heel spannend allemaal. Je stond
doodsangsten uit in het begin. Telkens
als ik op zo'n podium de jongens dan
aankeek en 'de Turk?' vroeg, zag je ook
in de ogen van het begeleidingstrio die
onzekerheidsflits. Best mogelijk dat zo'n
zaal denkt: wat verkopen ze me daar
nou?. Dan ga je met al je goede bedoe
lingen. Maar wat dacht je? ledereeen
begon te juichen. Het ging erin als klok
spijs. Weer wat geleerd dus van 'de
Turk'.'
Thérèse: 'Is het dan niet heerlijk om ap
plaus te krijgen, al zing je er ook niet
om? Ik beklaag veel van de echte hitzan
gers en -zangeressen. Sommigen zijn
twee jaar interessant, daarna is het vaak
voorgoed afgelopen. Voor mijn gevoel is
het mooier lang mee te lopen, tijdloze
dingen te doen voor je eigen publiek in
het theater. Sinds ik het songfestival
deed verstreken er tien jaar. Daar lag
mijn start. De laatste hit dateert van drie
jaar terug, het lied 'Geef ze een kans' dat
in de liefdadigheidsactie 'Geven voor le
ven' naam maakte.'
Thérèse: 'Van succes op de plaat ben ik
niet afkerig maar er gaat toch niets bo
ven het werken met publiek. Toevallig
verschijnt er overigens net iets nieuws
op de platenmarkt. Het lied van de Ge
vallen Gravin, in een Nederlandse en een
Duitstalige versie opgenomen. Een we
reldhit in langvervlogen tijden. Van Hon
gaarse afkomst. Vrij gauw is die Gravin
in de vergetelheid geraakt. Ik herinnerde
mij de tekst nog uit mijn kleuterjaren, en
toen vatten we het idee op: 'Kom, laat
ons dat nu eens gaan doen'. Zo ontstaat
dan dit plaatje. Ik heb platen gemaakt
