schrijf
maar op
Voetballen
Naar aanleiding van het artikel over de
'voetbaldagen' in Utrecht en in Valkens-
waard in Raboband nr. 3 wil ik gaarne
een kleine correctie zien. Het gaat over
de reglementaire 5-0 nederlaag welke de
mannen van de FC Wanhoop (Meppel-
Koekange) volgens u opliepen, daar ze te
laat verschenen. Dit is volstrekt onjuist.
Wel kwamen de spelers van de FC Wan
hoop op het allerlaatste moment en
kwamen de meesten buiten adem op het
veld, maar nog wél op tijd. De wedstrijd
tegen Eemsmond werd met 2-1 verloren.
Ondanks dit slechte begin werd de FC
Wanhoop toch poolwinnaar door bij de
andere wedstrijden beter aan de start te
komen. In de achtste finale werden wij
uitgeschakeld door IJmuiden e.o.; wat
als plezierig geaccepteerd werd, want nu
konden wij eindelijk onze dorstige kelen
eens smeren.
R. Steenbergen,
leider en coach FC Wanhoop.
Leve de Javaanse jongens
In het vorige nummer van Raboband
probeert de heer Visser ons het roken af
te leren. Een nobel streven, maar heeft
hij de gevolgen daarvan ook overwogen?
De vent, die in 50 jaar 35 mille uitgaf,
heeft hiermee tevens 50 jaar een bijdra
ge geleverd aan de instandhouding en
het levensonderhoud van de sigarenboer
op de hoek. Hij heeft in die tijd
f 23 333,33 tabaksaccijns betaald
aan de Nederlandse regering, die daar
mee een heleboel nuttige en nog meer
onnuttige dingen doet als bijvoorbeeld
steun geven aan Cuba, zodat Fidel Castro
nog grotere sigaren kan roken en kan
zorgen dat wij geen koffie meer krijgen
uit Angola. Hij heeft een belangrijke bij
drage geleverd aan de wereldvrede,
want: een tevreden roker, is geen onrust
stoker.
Hij was minder prikkelbaar, minder ner
veus, gezelliger in de omgang met huis
genoten, collega's en andere medemen
sen. Was hij inderdaad gestopt met ro
ken, wat dan???
Dan beg°nnen z'n handjes misschjen
wwe' te b'"bjberen fan de de senuwe
En daarom koop ik elke week 2 pakjes
Javaanse jongens, met vloei, en voel me
meestal happy. Trouwens, heeft Visser
ook wel eens gedacht aan de arme ta-
baksboeren die toch ook moeten leven,
en op al die beste grond toch geen spi
nazie kunnen gaan verbouwen. Het hon-
gerprobleem in de wereld is m.i. veel
meer een kwestie van onvoldoende
know how in betreffende gebieden, en
(maar dat mag je natuurlijk eigenlijk niet
zeggen) in vele gevallen fatalisme. Wan
neer de ontwikkelingshelpers van het
eerste uur, te weten de missionarissen
en zendelingen bij hun pionieren dezelf
de financiële steun genoten hadden die
hier thans voor wordt uitgetrokken, dan
had het wereldbeeld er waarschijnlijk ge
heel anders uitgezien.
Maar goed, er wordt aan gewerkt, en
wat me goed doet, onder meer door de
gerichte projecten van de Rabobank.
Het artikeltje over die geldverslindende
cliënt verderop in hetzelfde blad is wel
een goed bewijs hoe je je vol vertrouwen
tot de Rabobank kan wenden. Het zou
weieens interessant zijn, wanneer in uw
blad eens beschreven werd, wat alle
maal onder 'goede raad' valt. Van de
NMB-collega's hier is bekend, dat hun
meedenken zelfs bestaat uit het voeden
van je parkeermeter. Maar welke goede
raad hebben wij allemaal in voorraad?
Wij wachten af.
G. H.J. Verkerk,
Koelmansstraat 19,
Hoonhorst.
Hoe is het gesteld met de positie van
de vrouw in het plaatselijke bankge-
beuren? Dringt zij door tot de directie
kamers of blijven leidinggevende posi
ties in het bankwezen louter aan man
nen voorbehouden? In dit verhaal de
uitkomsten van een bescheiden onder
zoek. Voornaamste conclusie: de ge
meenschappen waar een vrouw zich
geplaatst ziet aan het hoofd van een
Rabobank blijken uiterst dun gezaaid.
Vlijtig speurwerk leverde welgeteld
vier directrices op met als tekenende
bijzonderheid dat een van hen op dit
moment al behoort tot de categorie
der oudgedienden. Genietend van een
welverdiend pensioen, maakt zij dat
het als uitganspunt gedachte klaver
tje-vier nog slechts drie blaadjes telt.
Zolang het duurt tenminste, want in
diverse gesprekken dook het woord
pensioen veelvuldig op. Hoe verging
het deze vrouwen in hun contacten
met cliënten? Welke kansen geven ze
seksegenoten op een carrière? Was
hun eigen loopbaan in het bankbedrijf
eep kwestie van welbewust kiezen of
een door de omstandigheden bepaald
besluit? Hoe reageerden mannelijke
personeelsleden op het feit dat hun
chef een vrouw was en bovenalom
welke persoonlijkheden en karakters
ging het? Op deze pagina's een bloem
lezing uit openhartige antwoorden die
de betrokkenen gaven op talrijke vra
gen.
'Ze moeten me niks zeggen ten nadele
van de gehuwde werkende vrouw. Ik heb
er genoeg meegemaakt in mijn loop
baan, en heus, er zaten hele flinkerds
tussen. Alleen, je weet niet hoe het leven
gaat. Door het uitblijven van kinderen
verkeerde ik mijn leven lang eigenlijk in
de positie dingen te doen waarin ik me
kon uitleven. Maar een kind vergt aan
dacht. Met een werkkring daarnaast krijg
je vast schuldgevoelens dat zo'n kind te
kort wordt gedaan. Een leidinggevende
