Vakantie mijmering
M
>5
r mm
m
Rafaele, een naam die men niet zegt
maar zingt en die voor ons gezin - we
waren juli 1975 met vakantie aan het
Gardameer- onverbrekelijk verbonden is
met een ravenzwart, tenger, berooid en
horizonloos pizzabakkertje, dat van dag
tot dag door het leven fladderde, grap
pend, lachend, vrijend en soms zelfs, als
de baas van het campingrestaurant met
een ontslagbriefje begon te zwaaien aan
het werk ging bij z'n oven: pizza met
funghi (paddestoelen), met pesce (vis) of
riso (rijst) maar in elk geval bereid en ge
bakken met z'n daverende lach, z'n gek
ke fratsen, z'n romantische liedjes die al
tijd barstensvol liefde en zon en eindelo
ze zorgeloosheid zaten.
Rafaele, dat brok Italië, werd daar met
gejuich in de steeds groeiende vrienden
kring binnengehaald. Men lachte zich
een kramp om z'n verhalen en imitaties,
z'n steenkool-engels dat hij gebruikte om
al te hoge taalbarrières te nemen. Hij
sproeide een ongekunstelde uitbundig
heid rond die niemand onberoerd liet en
Rafaele vond het allemaal prachtig. Hij
vegeteerde op een slok vriendelijkheid
en wijn, even mateloos in z'n levenslust
als de zon boven Peschiera die alle we
ken door evenmin van ophouden wist
Maanden nadien kwam er een ansich-
kaart uitRome: saluti di Rafaele. En
met tussenpozen volgden de kaarten el
kaar op: Venezia, Nürnberg, Lugano
vlinderend door Europa.
In een november-weekend waarin regen
en storm het beste humeur naar het le
ven stonden meldde hij zich 's avonds
laat aan ons adres, een brede grijns in
een kletsnatte tronie, een verontschul
digende zwaai van z'n armen. M'n doch
ters trokken hem uitzinnig van verrassing
en blijdschap naar binnen en ik bracht
z'n haveloze plunjezak in veiligheid: een
bundeltje textiel, zoals later bleek, 'n
paar afgetrapte sandalen, scheergerei, 'n
portefeuille vol onduidelijke paperassen,
'n foto van z'n moeder in Bari én een fles
wijn, die hij trots m'n echtgenote aan
bood.
Het kon niet missen: in een mum van
tijd wisselden wij binnenshuis van sei
zoen en was het lachen geblazen, o mia
bella Napoli, o sole mio! De volgende
dag kreeg Rafaele op zijn verzoek ruim
baan in de keuken waar hij met onna
volgbare handigheid een verrukkelijke
spaghetti a la Bolognese in de pan
goochelde.
En toen, ja toen werd het toch wel tijd
naar de reden van zijn onverwachte be
zoek te vissen, wat ook weer niet zo
moeilijk was want zelfs Rafaele kan niet
zonder lires of andere valuta het hoofd in
de zon houden.
'Zou er in Amsterdam iets voor mij te
verdienen zijn of in Kopenhagen?'
De vraag werd zo argeloos gesteld dat
wij vergaten te lachen, maar ik wist toch
het nogal wilde idee uit zijn hoofd te pra
ten: 'Ons Mokum', antwoordde ik, 'is
ruim vergeven van pizzabakkers en de
Kopenhaagse horeca zit bij m'n beste
weten niet om een pizzeria te springen.'
We probeerden in de loop van zaterdag
de sollicitatie bij diverse Italiaanse bars
in Tilburg uit, maar tevergeefs.
Derhalve stelden wij 's zondagsmiddags
Rafaele langs een van de zuidelijke uit
valswegen op, alle duimen omhoog, na
dat wij gezamenlijk (vals schuldgevoel
van 'n 'capitalista'?) heimelijk een beetje
geld in z'n portefeuille gefrommeld had
den. Rafaele had geluk: een passerende
Duitser gaf hem een lift en toen klonk
het mille grazie en arriverderci en werd
er gezwaaid tot de Mercedes in de verte
verdween.
Wij hoopten allen dat hij met zijn pogin
gen in Eindhoven en Maastricht meer
geluk zou hebben, maar twee maanden
later ontvingen wij een kaart uitBrin-
disi, onderaan de 'hak' van Italië! En nu
mag sinds vele maanden Joost weten
waar de zwerver uithangt. Het ga hem
goedVroeg of laat springt hij opeens
weer uit het niet te voorschijn even zeker
als een Italiaans voorjaar vol bloeiende
mimosa, oleanders en camelia's
Wat doet de Italiaanse economie nu met
zo n dwaas uitroepteken, zo'n bijna zielig
anachronisme als Rafaele? Niet zo bar
veel natuurijk maar wij vakantiegangers
1977 mogen toch niet schouderophalend
aan het verschijnsel voorbijgaan. We
kunnen immers minstens proberen een
maal per jaar uit onze dikhuidigheid te
kruipen, een beetje hoogte te nemen om
als een speelse en luchthartige vlinder
onszelf, medemensen en wereld eens
vanuit een geheel andere invalshoek te
bezien, tot heil van onze geest, hart en
bloedvaten.
Vakantiehouden kan men zoals Godfried
Bomans het eens prozaïsch neerzette:
met een pijp en een boek in het struikge
was van je tuin kruipen en daar alle ge
daas en geraas langs je kouwe kleren la
ten afglijden terwijl een ander zich liever
in het zweet sjouwt in de bloedhete rim
boe van Brazilië.
Tussen die uitersten ligt een veld van
mogelijkheden waarboven de zon van
Rafaele in elk geval onafgebroken staat
te blinken. Het is maar een kwestie van
willen zien en ervaren.
Daarom u allemaal een buono viaggio en
een goede vakantie toegewenst!
P. Verschoof
