X
H
46
12
NÉN\
Ik geef je de verzekering dat zijn vertrek
in mei voor ons een enorme klap bete
kende. We zijn niet idool-gek, Marja
evenmin als ik; Euson-freaks zijn we in
zekere zin wel. Ik moet zeggen, een heer
lijke afwijking. Dat hij wegging naar Los
Angeles kwam zonder meer op een fikse
lege plaats in ons bestaan neer. Natuur
lijk gaan we bandenpost doen en hij
drukte me op het hart toch vooral door te
gaan met componeren. Nederland
zelf heeft schuld aan zijn vertrek. Ons
volk is a-muzikaal, in meerderheid al
thans. De feiten bewijzen het. In Amerika
staan de mensen heel anders tegenover
muziek. Voor de carrière van die man is
deze stap ontzettend belangrijk. Vijfen
dertig is hij nu, en als 17-jarige knaap
kwam Julio Bernardo Euson vanaf Aruba
doelbewust naar Nederland om in de
muziek te gaan.
Maar hij had geen toekomst hier. Eerlijk,
hij werd niet genoeg gewaardeerd. Ja,
nadat zijn besluit om te vertrekken een
maal vaststond begon plotseling wel ie
dereen aan hem te trekken. Maar tevo
ren kon het gebeuren dat zijn agenda
vier maanden op rij spierwit was. Geen
enkel optreden. Onbegrijpelijk. Terwijl
zo'n artiest toch ook inkomen en applaus
moet hebben om te kunnen bestaan.
De een of andere troela
Ik belde hem eens om te vragen hoe het
ging met de platenverkoop. Best. Heel
goed, kreeg ik te horen. Blijken er die
week zegge en schrijve 68 singletjes ver
kocht te zijn. Is dat niet ten hemel
schreiend? Dronken Leo ging in diezelfde
periode bij duizendtallen van de hand;
meestampers in de trant van 'Zo slank
zijn als je dochter' draaien dezelfde re
sultaten. Voor de eerste de beste troela
staat men in de rij. Zelfs mensen die van
af een opname misschien heel aanvaard
baar overkomen, gaan afschuwelijk door
de mand als je ze werkelijk aan de gang
ziet. Euson niet. Die man, dat is klasse.
Life voldoet hij net zo goed als op de
plaat; ze kunnen er niet aan tippen, de
meesten althans. Beschamend om met
hen in één programma te staan. Waar hij
ook komt, steeds heeft hij succes. Een
openbaring voor zo'n zaal. Er waren ke
rels die hem bloemen brachten. Maar
het merendeel van de Nederlanders
heeft nog nooit van hem gehoord. Zo
lang hij in Nederland vertoeft is het met
de bekendheid van Euson bergaf gegaan.
En steeds harder. De platendraaiers in
het Hilversumse hebben naar het schijnt
iets tegen zijn werk. Niet alleen ten op
zichte van hem overigens heerst die dis
criminatie. Maar als gevolg hiervan kan
het wel voorkomen dat voor de belang
stellende een plaatje niet eens te koop is
als hij denkt: dat wil ik weieens horen.
Die handelaren, moet je weten, kopen in
op grond van de tipparade en daar kwam
een man als Euson zelden of nooit aan te
pas. Het werd steeds erger. Om bij wei
nig waardering toch tot erkenning te ko
men is wel gezegd: ga eens iets com
mercieels doen. Maar nee, hij is ras-ar-
tiest. Mensen, vindt hij, moeten het ge
woon mooi vinden. Luisterliedjes met
een boodschap. Zijn werk vraagt dat je er
meer naar luistert. Wanneer je er eens
door gegrepen bent, dan raak je er gega
randeerd ook niet meer vanaf. Maar je
hebt er moeite voor te doen. Hoe ver
drietig is het dan toch te moeten vast
stellen dat zijn prestaties niet in voldoen
de mate worden gewaardeerd. Deze Eu
son was volstrekt uniek in Nederland en
dat wilde ik het publiek duidelijk maken.
Want ik vond dat hij het verdiende. Zo
heb ik het voorrecht gehad voor deze ge
weldenaar als eerste een fanclub op te
mogen richten. Voor hem is geen moeite
me te veel. Je merkt ook wel dat ik meer
praat over hem dan over mezelf. Of
schoon ik beslist wel trots ben op het feit
dat de naam Kees van de Klift als tekst
dichter en componist ook voorkomt op
de hoes van Midnight Blue, de achtste
LP die Euson vervaardigde en die vanaf
