Bijzondere
schilderijen
in première
Mathilde rook geld
De roddelspecialisten in het Amsterdam
se kunstenaarswereldje hebben zich ver
leden jaar even een beetje bezorgd
gemaakt over Mathilde, tot dan echtge
note van de gevierde schilder Carel Wil
link.
Ettelijke keren stond zij model voor de
gelikte doeken van de meester die haar
mild glimlachend liet begaan zolang het
niet te bar werd met de rekeningen van
de kleermaker. Want behalve van hem,
hield behaagzieke Mathilde ook erg veel
van kostbare kleding. Geen creatie ging
haar te ver en bij uiteenlopende gelegen
heden was mevrouw Willink uitgedost in
gewaden welke een ontwerpster van
naam speciaal afstemde op haar exclu
sieve smaak. Ook Carel Willink genoot zo
te zien van de oogverblindende uitmon
steringen waarmee zijn geliefde zich toe
takelde en hem verraste. Maar de maat
was plotseling vol toen grillige Mathilde
eens als een furie te keer ging en in haar
woede enkele meesterwerken onherstel
baar letsel toebracht. De krakende ruzie,
verkondigd en uitgevochten via de rota
tiepersen van vele bladen, betekende
een definitieve breuk in de band die het
Terneuzense meisje Mathilde de Doelder
op 17 februari 1969 met als getuigen
twee gemeente-chauffeurs, maakte tot
de derde mevrouw Willink.
Hoe moest het verder nu? Wie zou voor
taan behulpzaam kunnen zijn bij een op
timale ontplooiing van Mathildes onmis
kenbare talent om op te vallen, nadat het
in Amsterdam zulk een geweldige voe
dingsbodem had gevonden? Het ant
woord op dergelijke bange vragen is nu
geleverd. Gelukkig ook voor Mathilde
kwam er een eind aan de wurgende on
zekerheid. De Haagse schilder Adrian
Stahlecker (40) heeft zich over haar ont
fermd en begrip getoond voor haar
moeilijke probleem. Mathilde poseerde
zelfs al spontaan voor doeken waarop
Adrian haar beeltenis ongeveer op ware
grootte vereeuwigde. Toen juist deze
schilderijen, opvallend door de stoere
wijze van schilderen, ook nog een plek
waardig werden gekeurd tijdens een
feestelijke tentoonstelling die binnen de
muren van de Rabobank Den Haag-
Loosduinen haar beslag moest krijgen,
lag de komst van het schilderachtige
model helemaal in de lijn van de ver
wachtingen. Mathilde stelde de organi
satoren van het lustrumfeest bij de zes
tigjarige bank niet teleur. In haar schitte
rende oosterse creatie groeide zij ogen
blikkelijk na aankomst al uit tot het stra
lende middelpunt van de bijeenkomst.
Op bepaalde momenten leek het wel als
of de bezoekers meer belangstelling
toonden voor haar dan voor de geëxpo
seerde schilderijen. Het 'wandelende
schilderij' genoot met volle teugen, maar
in de grond van haar hart vond ze alle
aandacht eigenlijk wel terecht. 'Ik
besteed per dag gemiddeld een uur of
zes aan de accentuering van mijn uiter
lijk,' verklapte ze. Op de Rabobank voelde
Mathilde zich meteen al helemaal thuis:
'De lucht van stapels geld vind ik zo pret
tig. Daar hou ik van,' verduidelijkte ze. En
wijzend op de twee doeken van groot
formaat, geheel aan haar gewijd: 'Adrian
heeft ze speciaal gemaakt om te bewij
zen dat er nog kunstenaars van naam in
mij geïnteresseerd zijn nu mijn ex-man
niets meer van me weten wil.' Beide
creaties gingen op de tentoonstelling te
Loosduinen in première tussen de al eer
der getoonde portretten van andere
bekende persoonlijkheden. In totaal om
vatte de presentatie in het hoofdkantoor
van de bank 25 doeken. Adrian Stahl
ecker, die eerder al werk inzond naar
schildersalons in Parijs en London terwijl
hij jarenlang werkte en exposeerde in
Spanje, toonde zich erg in zijn nopjes
met het tentoonstellingsinitiatief van
de bank. 'Kunst en geld,' meende hij,
'zijn zaken die bij elkaar horen en door de
kunst binnen de bank te brengen krijgt
ze een diepere functie dan die van gela-
depot zonder meer.'
Bankdirecteur Van Zijl en een vrouwelijk personeelslid hebben tijdens de vernissage
in Loosduinen een onderonsje met de vrouw die model stond voor enkele van de doeken die
Adrian Stahlecker exposeerde.
