'n roll; hij wilde beide vormen aan eer
publiek presenteren. De langspeler 'G.P.
en zijn opvolger 'Grievous Angel' zijn vol
gens hem de eerste platen waarmee hijzei]
helemaal tevreden was. Zeker 'Grievous
Angel' is een prachtig album. Op 19 sep
tember 1973 overleed Gram Parsons ter
wijl hij repeteerde in de woestijnen buiten
Los Angeles. Een week later vond er een
bizarre gebeurtenis plaats: zijn lichaam
werd weggehaald en verbrand op het Jos-
hua Tree Natural Monument, een daad van
loyaliteit van zijn oude vriend en
road-manager Phil Kaufman. Het schijnt
dat Gram vlak voor zijn dood te kennen
heeft gegeven dat zijn lichaam gecremeerd
moest worden op zijn manier (daarom kon
er geen lijkschouwing gepleegd worden en
dus kon er geen definitieve doodsoorzaak
worden vastgesteld). Na zijn dood sloeg
Emmylou Harris zijn mantel om en ver
kondigde aan ieder die het maar horen wil
de dat zij het liefje van Gram Parsons was
en dat zij zo ontzettend geschokt was van
zijn heengaan. Nu nog is negentig procent
van haar repertoire de legende van Gram
Parsons. Hoewel hij (Gram) zelf weinig op
de plaat heeft gezet, kan de belangrijkheid
van deze persoon nooit voldoende onder
streept worden. Zonder zijn pionierswerk
zou het wel eens kunnen zijn dat een groot
aantal populaire groepen de zeventiger
jaren (the Eagles bijvoorbeeld) nooit hun
tegenwoordige status zouden hebben kun
nen bereiken. In 1974 namen the Eagles
een nummer op dat 'My Man' heette en dat
was geschreven door Bernie Leadon. Het
werd een aandoenlijke hulde aan Gram
Parsons.
Eric Hulsbosch
Berline (viool), Roger Bush (bas), en Ken-
ny Wertz (gitaar). Zij maakten nog een
laatste (studio)lp: 'Last of the Red Hot
Burrito's. Omdat er een Europese tournee
gepland was kwamen zij overeen dat er een
andere, er op lijkende naam, gehanteerd
zou worden: The Hot Burrito Revue with
Country Gazette. Het was geen verrassing
dat de groep ophield te bestaan, echter na
de Europese tournee en nadat er nog ver
schillende live albums in Europa gemaakt
zijn.
De Flying Burrito Brothers werden op het
eind van 1968 gevormd door Sneeky Pete
Kleinow (pedal steel), Gram Parsons (voca
len en gitaar), Chris Hillman (vocalen en
gitaar), Chris Ethridge (bas). Gram Par
sons en Chris Hillman hadden hun sporen
reeds verdiend bij the Byrds, terwijl zowel
Sneeky Pete als Chris Ethridge zeer beken
de sessie-muzikanten waren. De muzikale
richting van de band, zoals Gram Parsons
die zag, was country-muziek vermengd
met rock muziek. De muziek van the Fly
ing Burrito Brothers moest zodanig worden
dat het een voortzetting en verbetering was
van wat hij bedoeld had met the Internatio
nal Submarine Band welke groep met de lp
'Safe at Home' de eerste country-rock-lp
maakte (1967). Met behulp van verscheide
ne sessie-drummers maakten the Flying
Burrito Brothers in maart 1969 'The Gil-
ded Palace of Sin', een reeds klassieke plaat
in de populaire muziek. Toen de plaat uit
gebracht was kreeg de groep een vaste
drummer: de Byrds-telg Michel Clarke.
Later dat jaar verliet Chris Ethridge de
band omdat hij weer terug wilde naar zijn
sessie-werk. Chris Hillman ging bas spelen
en Bernie Leadon (ex-Hearts And Flowers,
Dillard Clark) kwam de groep verster
ken met gitaar en zijn zingen. Deze combi
natie maakte 'Burrito Deluxe', welke plaat
in mei 1970 uitkwam, vlak voordat Gram
Parsons de groep verliet hoewel het niet
duidelijk is of hij er zelf uitstapte of dat hij
eruit gezet is. Hoe dan ook, the Flying Bur
rito Brothers bleven zijn nummers spelen.
Zijn vervanger was Rick Roberts. Deze
samenstelling duurde een heel jaar totdat
Sneeky Pete opstapte. Deze werd weer ver
vangen door Al Perkins en drie maanden
daarna ging Bernie Leadon de Eagles ver
gezellen (hallo, bent u daar nog?). Gedu
rende die tijd werd er een derde Flying
Burrito Bros-album gemaakt wat nog de
bijdragen bevatte van de beide verdwenen
leden. Al de wisselingen gingen niet in de
kouwe kleren zitten en dat bleek ook duide
lijk uit het geluid, maar de band ging kreu
pel verder tot oktober 1971 met toevoeging
van drie leden van Country Gazette: Byron
Na zo'n problematische geschiedenis zou
het verstandig zij het hierbij te laten maar
op het eind van 1974 besloten twee origine
le leden van de band: Kleinow en Ethridge
om het opnieuw te proberen. Samen met
Floyd 'Gib' Guilbeau, een wijd en zijd
bekend staande en ervaren cajun muzikant,
Joel Scott Hill en Gene Parsons, de Byrds
drummer die het langst bij the Byrds
gedrumd heeft, maakten ze 'Flying Again'
in 1975. De critici waren er niet blij mee.
Ondanks alles gaat deze farce door; weer
precies dezelfde weg op. Ethridge verliet de
band begin 1976 en een andere ex-Byrd
vervangt hem: Skip Battin. Hoe verging het
Gram Parsons verder? Slecht.
Toen hij in april 1970 the Flying Burrito
Bros. verliet, vlak voordat het tweede
album uitkwam, ging hij een tijdje naar
Europa en hing wat bij Keith Richard
rond. Toen hij weer terug was in Amerika
kreeg hij verschillende aanbiedingen om
een lp te maken maar deed dat niet tot eind
1972. Hij ontmoette Emmylou Harris en
samen met haar maakte hij 'G.P.'. Tijdens
de voorgaande zeven jaar trachtte hij de
country-muziek te versmelten met de rock
Gram Parsons
The Flying Burrito's nu
