meer in staat zijnde Brian Wilson en een in
de herfst verkerende Byrds-stamboom is er
eigenlijk niet zoveel méér om verwach
tingsvol naar uit te zien.
De punck-rock? Maar n et over praten.
Dan nog liever Hilversum 3, maar dan wel
als buiten het gras weer eens moet worden
gemaaid.
Nee, we mogen blij zijn dat er nog zoiets
bestaat als de heren Eagles.
Het uit 1973 stammende werkstuk Despe
rado, geprojecteerd op hel Oude of zo je
wilt Wilde Westen, is het beste te vergelij
ken met Hotel California, geprojecteerd op
het Nieuwe of zo je wilt Vergane Westen.
Een modernere versie, compleet met J.
Carter, op wie heel Amerika (en daarbui
ten) de ogen richt. De produktie is duidelijk
meer op de realiteit gericht. Bovendien
schijnt de komst van Joe Walsh nogal wat
bijgedragen te hebben aan de creativiteit en
spontaniteit van het bestaande viertal. For
maties zouden eens meer van samenstelling
moeten veranderen. Naar mijn (overigens
bescheiden) mening zou dat de kwaliteit al
leen maar ten goede komen. Op een be
paald moment zit je aan de top en om daar
te kunnen blijven, zonder het publiek met
afdankertjes af te schepen en alleen maar
op naam en faam te teren, moet je wel van
heel goeie huize komen. The Eagles kunnen
dat, het is gebleken.
Het is eigenlijk jammer dat het regent. Ho
tel California is eigenlijk iets voor de lente
of zomer. Maar je moet maar denken dat
de muziek niet overwaait.
'In the name of destiny
in the name of God
You call some place paradise
kissing it goodbye.'
Discografie the Eagles
Eagles (1972) Asylum Records IC 062-93
563
Desperado (1973) Asylum Records 5C
062-94 386
On the Border (1974) Asylum Records AS
43005
One of these Nights (1975) Asylum
Records AS 53014
Hotel California (1976/77) Asylum
Records K 53051
Ed. Hulsbosch
Het regent pijpestelen. Geen mens die zich
nu op straat waagt.
Een uitstekende gelegenheid om je over te
geven aan de neerslachtigheid die zich bij
dergelijk weer aan je opdringt en onderuit
gezakt in de meest gemakkelijk stoel sluit
je je even volledig van de buitenwereld af
met bijvoorbeeld Hector Berlioz' met
droombeelden gevulde Symphonie Fantas-
tique of met Mike Oldfield's Tubular Bells.
Desnoods met de Vijfde van Beethoven -
het aan de deur kloppende noodlot - of met
mopperkont Randy Newman, rijmer Leo-
nard Cohen en de Zangeres Zonder Naam.
Ik noem maar wat.
Verkeer je bij regen, wind, hagel en storm
nou niet zozeer in die eerder genoemde ge
moedstoestand, dan is misschien de laatste
nieuwe van the Eagles een kolfje naar je
hand, want je kunt er eigenlijk alleen maar
blij om zijn. Eerlijk gezegd vraag ik mij af
of Hotel California dit jaar nog wel over
troffen kan worden in kwaliteit. Want zeg
nou zelf: dergelijke produkties zijn de laat
ste jaren bijna op één hand te tellen.
Met het uiteenvallen van the Beatles, het
langzaam wegkwijnen van Stones, de door
opgehoopte frustraties tot schijnbaar niets
