George vecht
voor een
uniek brok
natuur
Door een onafzienbare zee van taai
golvend groen naderen we opnieuw
zo'n weidse zandplaat. Nog even en
onze martelgang door de heuphoge
begroeiing zit erop. Op het laatste
moment echter weer zo'n verrader
lijke moddergeul, nagenoeg onzicht
baar onder een woekerende laag
biesgras. Met veel misbaar plof ik in
de bruine blubberverrassing. Ook dat
nog. Een knuppel in het hoenderhok
had geen grotere uitwerking kunnen
hebben. Met oorverdovend gekrijs
komt de meeuwenkolonie los van de
plaat. Even is de lucht vol panieke
rige waarschuwingskreten. We kijken
elkaar wat beteuterd aan. Een enkele
zilvermeeuw slechts is achtergeble
ven in het natte zand.
'Een ziek exemplaar, wedden? Het
dier zou anders vast en zeker ook
allang zijn opgevlogen.' Terwijl onze
ongeoefende ogen moeite genoeg
hebben om het bruinwitte verenstip
je in de verte als een jonge zilver
meeuw te identificeren, bestaat er
voor onze gids niet de geringste twij
fel. Hij krijgt gelij-k. Bij onze nadering
tracht de vogel zich met onbeholpen
gefladder nog in veiligheid te stellen.
Meer dan een bezopen gewaggel
brengt hij niet meer op. Vooral de
majestueuze vleugels met hun span
wijdte van 1,30 meter lijken een
voortdurend struikelblok. Hooguit
een paar maanden oud is de onfor
tuinlijke hinkepoot. Na nog zo'n ver
twijfelde poging een ondiepe water
plas te bereiken waar hij zich instinc
tief het meeste beschermd weet
tegen zijn menselijke belagers, geeft
het zieke dier zich definitief gewon
nen. Schuw en ineengedoken wacht
hij de komst van zijn achtervolgers
af. De vleugels blijven gespreid in
een laatste verdedigingspoging. Er
volgt een ongecontroleerde hap van
de prachtige snavel in het luchtledige.
Dan is het gebeurd. De kraaloogjes
breken; de poten worden tegen de
buik getrokken en het lichaam valt
slap opzij. Langs de ogen trekt een
waas. Een briesje ritselt door het
verenpak,
De stervende meeuw vormt wel een
climax tijdens de barre tocht die ons
eerder al confronteerde met een ge
havende bergeend en nog een ten
dode opgeschreven zilvermeeuw.
Diezelfde mysterieuze verlammings
verschijnselen. 'Een kwestie van da
gen', meent onze gids Gerard dan ook
beslist. Vandaag of morgen krijgt hij
een pik en gedaan is het met zijn
lijden
Natuurwetten zijn meedogenloos, en
toch krijgt zo'n merkwaardig sterf
geval een diepere betekenis naar
mate je langer denkt over de dode
lijke dreiging die hangt boven heel
dit gebied.
Wat precies is er aan de hand? Die
ochtend ontmoetten we aan de voet
van de dijk de HTS'er Gerard, schoen-
makerszoon uit het naburige dorp.
Samen met George Lernout, sinds
een handvol jaren werkzaam bij de
Rabobank Terneuzen, zal hij hier in
deze uithoek van Oostelijk Zeeuws-
Vlaanderen de kennismaking verzor
gen met een volstrekt uniek brok
natuur. Voor de 27-jarige George
Lernout een gebied dat hem meer
dan wat ook ter harte gaat.
Bedoeld wordt het Verdronken land
van Saeftinghe, het uitgestrekte
schorrenland dat door zijn mysterieu
ze klank via de aardrijkskundeles een
vaste plaats in het geheugen ver
wierf. Streekbewoners spreken een
voudig over De Saeftinghe. Zoals ze
ook consequent reppen over 't Schel
de. Tot meerdere eer en glorie van
het Antwerpse industriegebied is er
ter plaatse een Baalhoekkanaal ge
projecteerd in de zilte onherberg
zaamheid'van dit land waar slechts
een paar kudden schapen van een
bijzonder ras zich min of meer weten
te handhaven. Het kanaal zou een ein
de moeten maken aan de hachelijke
toestanden in de Scheldemond en
•a V.;";*";-
