aangevend dat ze nnKsar sioeg.
Mocht ze door de politie zijn aange
houden dan zal men er bij Fiat zeker
niet om getreurd hebben dat ze Opel
reed.
Wim Schut
Rabobank Papendrecht
Aandeel in effecten
Na vele dagen ploeteren en zwoegen
was het eindelijk zover. Het resultaat
stond te pronken op een gedegen
ondersteunde vloer en een letterlijk
ijzersterke onderbouw.
Moeder de vrouw was naar de
kapperen het'kleine grut' naar
school.
Het moment om de 'sloot' op water
dichtheid te beproeven was er. Een
brok natuur in de huiskamer, ja, ga er
maar aan staan. Zevenhonderd vijftig
liter water achter een ruitje van 10
mm en het geheel in elkaar gelijmd
met een pasta waar de fabrikant
geheel achter staat volgens het op
schrift.
Het moest er toch een keer van
komen, één keer moet de eerste zijn.
Per slot van rekening was ik op alles
voorbereid. De rubberboot van de
kinderen lag afgemeerd in een hoek
van de huiskamer en de hond had zijn
zwemkunst van de zomer (wat een
beste) in Zandvoort reeds bewezen.
Slang aan de kraan en spuiten maar.
Na het vierde sigaretje (met roken
stop ik morgen) begon het water
niveau in de bak al aardig te stijgen,
maar hij moest direct ook goed be
proefd worden.
Plotseling een kletterend geluid. In
een vertwijfelde poging probeerden
mijn handen de voorruit tegen te
houden, de kraan moest dicht. Maar
hoe. Gelukkig hield de voorruit het en
bleek het achteraf de dekruit te zijn
van 'mijn aquarium'.
In een tijd waarin iedereen de mond
vol heeft over milieuverontreiniging
en natuurbehoud zou het wel eens
nuttig zijn om daar zelf meer bewust
aan mee te werken. Bovendien geeft
het een stuk ontspanning van de
bovenste plank. De huidige techniek
stelt ons in staat om ver Doven net
niveau van het goudvissenkommetje
van vroeger te stijgen. Het bevat
momenteel facetten dat een recht
geaarde 'doe-het-zelver' volledig aan
zijn trekken komt.
Is men eenmaal zover gevorderd dat
een gedegen kennis van planten en
vissen is verkregen, dan zal men
verrast zijn over de effecten die men
met kleuren bladvorm en vissen kan
krijgen.
Daarbij geeft het een grote vol
doening als het effect ook een aan
deel van u bevat. Misschien vindt u
het dan niet eens meer gek klinken
als u 's morgens van achter het loket
hoort: 'Mag ik twee diamant
Goerami's van u?' En als het moet
kunt u ze dan nog halen ook.
Over service gesproken.
R. Lootens
beheerder kantoor Rijsenhout
Rabobank Haarlemmermeer
De komploeter
'Onder personeelsleden van banken,
verzekeringsmaatschappijen en ad
ministratieve bedrijven bestaat nog
steeds veel aversie tegen de computer.
Bij het invoeren van automatisering
hebben de bedrijven te weinig aan
dacht besteed aan het acceptabel ma
ken van deze verandering bij het per
soneel, vooral bij het middenkader.'
Dit is een conclusie - ik citeer nu de
Volkskrant - uit een rapport dat dr. B.
Scheepmaker, medewerker van het
Gemeenschappelijk Instituut voor
Toegepaste Psychologie in Nijmegen,
heeft opgesteld voor de BVA, de ver
eniging van werknemers bij banken
en verzekeringsmaatschappijen.
Volgens de teneur van het dagblad
artikel zou het personeel zich verdron
gen, bedreigd en aangetast voelen in
het besef van eigenwaarde. Een meer
gehoord geluid dat ook al eens over
waaide uit Engeland, waar vakbonden
en werknemers nogal eens moeilijk
doen als men hen van conservatieve
opvattingen en methoden in industrie
en transportwezen poogt los te wrik
ken.
Een bankcollega gaf mij onlangs zijn
visie:
'De computer is niet meer weg te den
ken, ze neemt ons ontzettend veel tijd
rovend, man-uren vretend routinewerk
uit handen, verzorgt de centrale op
slag en distributie van alle bancaire
informatie in de hoogste graad van
perfectie, maar anderzijds ontwaardt
zij onze persoonlijke manifestatie. Nog
even en de computer regelt zelfstandig
de relatie met de cliënt. Dat wordt dan
een kwestie van een ponskaart in
schuiven, waarop cliënts personalia en
bijzonderheden up to date zijn bijge
werkt, een knop indrukken en dan zal
de computer de heer X wel voorrate-
len of zijn inboedelverzekering niet of
wel is aangepast, welke hypotheek hij
moet nemen op een nieuw te bouwen
pand en of hij al dan niet op vakantie
reis kan, hoe en waarheen. En wij zit-
ten er dan lijdzaam Pij als een vis-
noch-vlees suppoost, die een kopje
koffie mag aanreiken en mijnheer X's
kinderen vriendelijk maar gedecideerd
van de dure apparatuur moet weren.'
Zoals zo vaak ligt de waarheid in het
midden.
Volgens voornoemde, pessimistische
ontboezeming maakt men zich schul
dig aan overschatting van het tech
nisch fenomeen respectievelijk aan
onderschatting van de menselijke
geest, van ons vermogen tot zelfstan
dig denken, handelen, scheppen en
aanpassen.
Natuurlijk klemt juist in deze tijd de
angst voor een versnelde verminde
ring van werkgelegenheid, maar het is
een moedgevende ervaring dat elke
technische vooruitgang de mens niet
remde in zijn geldingsdrang en maat
schappelijk bezigzijn, maar hem veel
eer dwong en hielp nieuwe mogelijk
heden en bestemmingen te vinden.
Wie zou zich nu nog verzetten tegen
de aanwezigheid van strijkbout, stof
zuiger, telefoon, auto, trein en vlieg
tuig? Het is een dolle greep in de
reeks van verworvenheden en hulp
middelen, die ons niet verarmd maar
verrijkt hebben. De computer behoeft
evenmin een bedreiging te zijn mits
wij erop uit zijn er een doordacht ge
bruik van te maken.
Zonder ons dirigisme is de computer
een zielloos ding van metaal en kunst
stof, een komploeter, uit zichzelf niet
eens in staat het woord maanreis stot
terend uit te spreken. Is er een geleer
de in de zaal die in staat is één cel van
onze hersenschors te construeren en
bedrijfsklaar in te passen bij een pa
tiënt met hersenletsel?
De zaal zwijgt.
Anno 1976 weet men nauwkeurig de
functie van onze hersenen, men onder
kent de zouten, zuren en eiwitten
waaruit de cellen zijn opgebouwd,
men kan vrij exact het operatiegebied
van elke sectie lokaliseren. Maar op
dat punt eindigt dan ook de weten
schap, want het meest onstoffelijke in
ons wezen is en blijft verder een on
grijpbaar wonder. De mens kan uit
zichzelf ervaringen van buiten tot de
zijne maken en als leerstof onbeperkt
in zijn memorie verwerken en archi
veren.
Daarom juist zijn de wegen van de
mens onbegrensd, ook de wegen van
alle gedeprimeerde en verontruste
werknemers die het door de automati
sering niet meer zien zitten. Zij mogen
bedenken dat wij allen de computer
gebaard hebben, maar dat wij erg
slordig en overhaast waren met het
geven van tegengestelde doopnamen
zoals monster en heilige koe.
Als wij ons samen als ouders verstan
dig opstellen zullen wij er geen kind
aan hebben.
P. Verschoof
Rabobank Tilburg
