Juffrouw
Alie houdt
van netjes
-m
Veertig jaar op de bres
voor orde en netheid
Vraag in Landsmeer naar de dochter
van bakker De Boer en ze weten ge
noeg. Het unieke jubileum van 'juf
frouw Alie' ligt de bevolking nog vers
in het geheugen, inclusief de onder
scheiding die er het hoogtepunt van
vormde. Een eremedaille in brons,
verbonden aan de Orde van Oranje
Nassau. Burgemeester Martini, de
kersverse eerste burger van Lands
meer, kwam de versierselen hoogst
persoonlijk aanbieden toen de Rabo
bank Landsmeer een ongedwongen
huldiging op touw zette voor de vrouw
die al veertig jaar een garantie voor
orde en netheid is binnen het bank
gebouw.
De gedecoreerde is er nog een beetje
beduusd van. 'Eigenlijk hou ik niet zo
van plechtigheden, maar het is fan
tastisch geweest. Geen ijlerige toe
spraken, en zo genoeglijk. Schitteren
de cadeaus. Al meteen bij aankomst
kreeg ik een struik bloemen in mijn
armen gedrukt. O en het zat helemaal
vol in dat lokaal toen ik binnenkwam.
Je wacht maar af, hadden ze gezegd.
Nou dat was dan afgesproken. Ik kijk
rond en opeens zie ik zomaar de bur
gemeester zitten. Enorm. Ik voelde me
de koningin, zo geweldig.'
Nakaartend vertelt mejuffrouw De
Boer en passant wat over het begin
van haar langdurig dienstverband:
'Thuis hielden we van oudsher een
den. In 1916 waren het er al 6000. Maar
in de crisis ging alles naar zijn groot
je. Het kon niet meer uit op het laatst.
Het was ook geen doen haast voor
mijn vader, met de bakfiets eieren
venten naar Amsterdam. Hij lag veel
ziek. We zijn-tenslotte een broodzaak
op gaan bouwen. Ik sprong in. Toen
ben ik ook als schoonmaakster bij de
bank begonnen. Aanvankelijk onder
mijn oom als kassier. Dat zal, eens
kijken-, op 23 jaar geweest zijn. Eerst
als invalster voor mijn zieke tante
An-tje. 'Ken ik het dan- blijven doen?'
heb ik na haar dood gevraagd. Dat
mocht. Mijn oom, een-echte rommel
pot met stapels paperassen op zijn
bureau, liet me thuis ook wel eens
helpen een enkele keer.
Het kantoor ziet er best nog netjes uit,
zei hij dan. Bij iedere nieuwe directeur
kreeg ik wel even de beverd. Maar
achteraf viel dat altijd 100 porties mee.
Ik was er erg mee thuis toch wel. Me
neer Pouwels van nu houdt ook van
netjes. En hij ziet je werk. Want het is
een hele toer om zo'n kantoor knap te
houden hoor. De keuken, de toiletten.
Kopjes wassen, asbakken een beurt
geven. En de bureaus niet te vergeten.
Dinsdags heb ik hulp, vrijdags ben ik
er in mijn eentje dan.'
Veertig jaar geleden gestart voor een
salaris van honderd gulden per jaar,
heeft Alie de Boer in de loop der jaren
heel wat loonrondes gekend. 'Mijn
oom zei het eerst dat ik tekort ver
diende. Nu draai ik op de computer en
gaat alles vanzelf.'
Ook het werk onderging in de loop der
jaren de nodige veranderingen. Bij de
bouw van het nieuwe bankgebouw be
gon juffrouw De Boer toch wel even
te twijfelen-. 'Al die ramen erbij, nou
weet ik het niet meerverzuchtte
de vrouw die buiten de Rabobank ook
nog - gedurende 26 jaar alweer -
schoonhoudt en koffiezet bij een
plaatselijk accountantskantoor. En als
of dat niet genoeg is neemt ze op ge
zette tijden verder de kantoorruimte
van de Nederlandsche Middenstands-
bank nog onder handen. Bij de Rabo
bank kregen juffrouw Alie en haar
rechterhand inmiddels assistentie van
een glazenwasser, zodat het tweetal
geen omkijken meer heeft naar 'de
buitenboel'.
De komst van die assistente, zes jaar
geleden, heeft wel wat voeten in de
aarHpnphaH '7npLr Pr maar ppp mpicip
bij,'zei men-op de bank in- Landsmeer.
Juffrouw De Boer: 'Had je gedroomd.
Die doen dit werk niet meer zodat nu
mijn buurvrouw helpt. Het woord
werkster heeft een akelige klank, ja.
Maar uiteindelijk is dat grote onzin.
Werksters zijn er net zo goed nodig.
Vroeger had je dienstbodes. Nu heb
je gezinsverzorgsters en bejaarden
helpsters. Het is heus geen ander werk
wat zij doen. Verkapt zijn er nu net
zo goed nog werksters. Ze bedenken
er alleen allerhande woorden voor.
Maar niettemin, je voelt je wel eens
minderwaardig. Daarom heb ik ook
nooit een andere betrekking willen
aannemen in plaats van de bank. Bij
een particuliere mevrouw word je als
maar gestuurd. Hier kun je zelf de za
ken inkleden. Het lopende werk, alles.
Vooral als je ouder wordt wil je niet
meer gedrild worden. Ik ben geen type
dat erg van veranderen houdt. Zo'n ge
zinsverzorgster? Ik moet er niet aan
denken, iedere maand weer wennen
aan een ander gezin Vandaar
misschien ook dat ik die bank erbij
bleef houden, wat er ook gebeurde.
En wat ook scheelt? Je wordt als mens
gewaardeerd, al heb ik een geringe
functie.'
Alie de Boer wil geen aanmerkingen
maken op de gewijzigde opvattingen
met betrekking tot het huishoudelijk
werk. 'Je moet erover heen leren zien,'
stelt ze nuchter vast. Toch zou zij niet
kunnen aarden- achter 'ramen-waar je
in kunt schrijven.' Zij: 'Die zou ik soms
toch zomaar wel eens lekker willen af-
lapen. Ik hou van opgeruimd, ja dat
wel. Maar niet meer zo overdreven, de
hele dag met een stofdoek in de weer
zijn. Denk niet dat ik een werknummer
ben.'
De dochter van bakker De Boer uit
Landsmeer constateert het met extra
nadruk. Wel wil ze weten dat ze graag
mensen om zich heen heeft voor wie
ze zich nuttig kan maken, voor wie ze
wat kan betekenen. Dat geldt zelfs
gedeeltelijk voor haar vrije-tijdsactivi-
teiten: de gezinsbezoekjes die ze af
legt als ouderling van de gereformeer
de kerk, haar onblusbaar enthousias
me voor het kerkkoor en het weke
lijkse partijtje scrabble met vriendin
nen dat iedere zaterdagavond voor
komt op haar ontspanningspro-
