Afscheid in
de polder
Populair
Het aantal circulaires en andere schrif
turen, dat vermeldt, wat er nu weer
veranderd is of zal veranderen, is op
mijn bureau aangegroeid tot een
angstaanjagende papierberg. Moedig
neem ik dagelijks zoveel mogelijk re-
AG"TB-1WAART OM 9 00 UUR
iffr^Ow, ik heb gelezen,
lijnheer, ik heb gezien,
>G EENS TERDEGE GAAT DOORLEZEN, DAN ZAL JE ZIEN DAT
lROM KUNNEN WE EENVOUDIGWEG ALS RABOBANK,
gels en derzelver inhoud tot mij,
maar de berg verzet zich met succes
tegen verkleining en ik heb het ang
stige voorgevoel, dat de tijd nabij is,
dat de schrijvers het van de lezers
zullen hebben gewonnen.
Soms komt er een vrolijk uitziend pa
pier te voorschijn, fleurig opgemaakt
en bedoeld als populaire instructie
voor baliepersoneel. Het populaire zit
hem niet alleen in het zo eenvoudig
mogelijke taalgebruik, maar ook in de
aanspreekvorm: 'jij' of 'je' en 'jouw
bank' e.d. Als ik dat lees kijk ik om
me heen in mijn simpele kantoor en ik
zie niemand, die zich door de blijde
folderschrijver aangesproken kan voe
len. Want ik ben alleen, nader met
rasse schreden de vijftig, ben voor
mijn vrouw en een paar intimi 'je' of
'jij', maar voor het merendeel van de
mij omringenden 'u' en zeker voor
een verre meneer, die beroepsfolder-
tekstjesschrijver is en van de stilzwij
gende veronderstelling lijkt uit te
gaan, dat hij zich uitsluitend richt tot
17-jarigen.
Het kan zijn, dat ik het verkeerd zie en
dat het populaire toontje vooruitloopt
op een algehele gelijkschakeling van
alle Rabo-mensen. In dat geval zal ik
de heer A. J. Verhage, mocht hij zich
ooit aan mij voordoen, bij zijn voor
naam noemen.
D. J. Klompsma, beheerder bijkantoor
'Noordoosthoek Friesland', Schier
monnikoog.
Allemaal directeuren zag je om je heen
op 4 mei in de Flevohof. De congres
zaal van dit mooie plekje in Oost-
Flevoland leek met de meer dan 450
leden en genodigden van de Vereni
ging van Directeuren stampvol.
Het was de allereerste Algemene Ver
gadering van de directeurenvereniging
sinds de fusie. Eerder waren we er
kennelijk nog niet aan toe, zei voor
zitter Dreschler, maar ik heb het ge
voel, dat we dat nu wel zijn. Zijn ge
voel heeft hem zeker niet bedrogen.
Het was een béste bijeenkomst, voor
treffelijk georganiseerd (de heerSe-
gaarl), tal van hoogtepunten en als je
Afscheid van VDR-voorzitter Dreschler
het aantal malen applaus zou tellen,
zou je weten dat de sfeer en de stem
ming uitstekend was.
Onder de hoogtepunten viel zeker de
rede van dr. Verhage. De eerste en
tegelijk de laatste die hij in verband
met zijn naderende pensionering voor
dit gezelschap hield. De heer Dreschler
zei na de speech van dr. Verhage dat
hij gefrappeerd was door de geweldige
kracht die in de eenheid in onze orga
nisatie ligt. Dat moet kunnen met be
houd van eigen zelfstandigheid van
de banken. Dat laatste had de heer
Verhage dan ook heel duidelijk laten
uitkomen.
Ja, en dan hadden we de bekende fi
guren, de heren Dreschler en Selten,
die doordat ze als respectievelijk
voorzitter en secretaris aftraden, volop
aanleiding gaven tot warme woorden
van dank en daarmee tot een feestelijk
tintje van de vergadering. Op zulke
momenten voel je dat de VDR toch
echt naar een innerlijke eenheid is toe
gegroeid; iets wat we ons zo'n vijf jaar
geleden maar moeilijk konden voor
stellen.
Dreschler- pas benoemd tot ridder in
de orde van Oranje Nassau - zei het
al: 'het was een fijne tijd. Afkomst
bleek geen probleem. Utrecht of Eind
hoven was niet belangrijk. Het is een
vriendenclub geworden, waarin je je
verantwoordelijk wist voor elkaar en
samen voor het geheel.'
Dat bleek ook uit de toespraken. De
heerTieleman deelde lachend mee
dat zijn commissie voor een huldi
gingscadeau een uitstekend resultaat
onder de leden had gehad, zodat hij
de beide heren een cheque kon
overhandigen (en natuurlijk een char
mant bloemstuk voor de dames). De
heer Jansen Schoonhoven van de
Centrale Bank zei het zo: fikse dis
cussies, maar toch goede verstand
houding. Hij gewaagde van de inten
sieve contacten met de heer Selten op
het sociale vlak betreffende indivi
duele gevallen.
En de heer Krajenbrink, die veel dank
uitte voor de wijze waarop de VDR, de
ene vereniging, de andere vereniging
als jonge spruit was tegemoet geko
men, zal wel gedacht hebben: als wij
ook maar eens vijf jaar verder zijn.
