MELLOTRON
gouden greep
van
MOODIES
fif
The Moody Blues werden in 1963 in
Birmingham geformeerd door Denny
Laine, Mike Pinder, Ray Thomas, Clint
Warwick en Graeme Edge. Allen had
den daarvóór in diverse lokale groepen
gespeeld.
In 1964 konden The Moodies de plaats
innemen van Manfred Mann, die elke
maandagavond in The Marquee Club
speelde. Ze kregen al snel een platen
contract en in september werd hun
eerste single uitgebracht: 'Lose Your
Money', welke redelijk aansloeg.
De tweede single was 'Go Now', een uit
stekende plaat, een zogenaamde klassie
ker in de popmuziek, melancholisch ge
zongen en gespeeld en exact passend bij
Denny's gevoelige stem. Het werd een
nummer één hit in Engeland in 1965. Ik
kan me nog zeer goed het promotie
filmpje voor de televisie herinneren:
sombere gezichten en zwarte pakken.
Later dat jaar tourde de groep met The
Beatles door de Verenigde Staten. In de
daaropvolgende twee jaren zocht men
naarstig naar een opvolger, maar te
vergeefs. Er kwamen nog wel wat goede
singles uit zoals 'From The Bottom Of
My Heart' en 'Boulevard De La Made-
leine' maar deze werden geen hits. De
gage voor een avond spelen daalde van
£250,- naar £40,-.
The Moodies moeten ontzettend ont
moedigd zijn geweest.
In 1966 verlieten Denny Laine en Clint
Warwick wegens een meningsverschil
de groep. Denny Laine vormde zijn
Electric String Band en heeft enkele on
succesvolle soloplaten uitgebracht. Hij
is nog lid geweest van de groep Balls
en later kwam hij bij Paul McCartney's
Wings.
Denny en Clint werden vervangen door
John Lodge en Justin Hayward; Justin
is de enige die niet uit Birmingham
komt.
De zaken gingen steeds slechter voor de
groep en in 1967 besloten ze dat de tijd
was gekomen om uit elkaar te gaan of
een geheel nieuwe stijl en benadering
van de muziek te ontwikkelen. Ze be
sloten bij elkaar te blijven, kochten een
mellotron*) en begonnen hun eigen ma
teriaal te schrijven. Het resultaat was
een originele vorm van orkestrale pop
muziek, nu en dan zwaarwichtig van
concept en erg poëtisch. De mellotron
beheerste sterk hun klankenspectrum.
De eerste plaat van de 'nieuwe' Moodies
was een elpee waarop ze met het Lon-
don Symphony Orchestra speelden:
'Days Of Future Passed' en een single
ervan: 'Nights In White Satin'. De single
haalde de top-twintig in februari 1968,
maar het album verkocht nog beter.
ntar-A O"" rr^nrlor. nlnot ir. r.al
en in the States en wederom waren The
Moody Blues supersterren.
De crisis waren ze te boven gekomen
door de aanschaf van de mellotron en
een totale verandering in hun muzikale
richting. Van dit prototype zijn ze niet
meer afgeweken, want het was een suc
cesformule. De volgende elpee was even
succesvol als de vorige, zo ook de single
'Voices In The Sky'. The Moody Blues
stichtten hun eigen platenmaatschappij
(Threshold) en bouwden hun eigen stu
dio. Op de hoezen kwam te staan: 'AU
instruments played by The Moody
Blues' om de wereld kennis te laten ne
men van hun kunnen. Hun professiona
lisme in de muziek en kennis van opna
metechnieken leverden de prachtigste
produkten op.
Nu eens lieflijk, dan weer bombastisch.
Taferelen, toekomstvisies en gewone
liefdesliedjes wisselden elkaar af. Tafe
relen zoals het uitbeelden van de ge
schiedenis van de muziek vanaf het pri
mitieve slaan op boomstammen via de
menuetten tot de roek-song van heden
ten dage. Toekomstvisies zoals een we
reld die geregeerd wordt door compu
ters. Liefdesliedjes zoals de vele mooie
songs van Justin Hayward. Heel vaak
speelt het melancholische een grote rol.
Mike Pinder, die de mellotron bespeelde
liet zijn instrument vaak domineren om
het gevoelige extra kracht bij te zetten.
De fluit van Ray Thomas paste mooi
tussen de mellotron en de akoestische
gitaar van Justin Hayward. John Lodge
is vingervlug op zijn basgitaar en zijn
songs zijn ietwat rauwer dan die van de
overige leden. Graeme Edge weet wan
neer hij zijn drums aan de kant moet
laten staan om alleen maar een tambou-
rijn ter hand te nemen. Allen zijn voor
zien van uitstekende stemmen en de
harmonieën bezorgen je kippevel.
Om inspiratie op te doen deden ze een
wereldwijde tournee, waarvan een der
laatste concerten in Rotterdam plaats
vond. Het leek me onvoorstelbaar, The
Moody Blues in zo'n grote hal als
Ahoy, maar hard kan toch ook wel mooi
zijn. Ze speelden nummers van hun el
pees en iets nieuws zat er niet tussen.
Het volle geluid van hun platen kon-
Moe van de tournee, gemakkelijk spe
lend maar niet vlak of ongeïnteresseerd,
legden ze een professionalisme bloot
dat klonk als een klok. Maar welke rich
ting moesten ze nu op? Waren ze moe
deloos geworden?
Ja en nee. Justin en John togen weer de
studio's in en maakten samen een plaat:
'Blue Jays', die echter niet als een ver
volg op 'Seventh Sojourn' gezien mag
worden. Men miste toch de stemmen
van de overige leden. Het speciale geluid
van de mellotron was vervangen door
een echt symfonie-orkest. Evenzo was
het met 'From Mighty Oaks' van Ray
Thomas. Graeme Edge maakte een plaat
met Adrian Gurvitz, noemde de band
'Graeme Edge Band' en de elpee heette
'Kick Off Your Muddy Boots'. Maar
hij heeft hierin maar een klein aandeel
gehad. Deze laatste plaat is echter zo
verschillend van de Moody Blues-platen
dat hier niet van een evolutie van Moody
Blues-muziek gesproken kan worden.
Daarvoor heeft Adrian Gurvitz een te
grote rol gespeeld. Van Mike Pinder
hoorden we tot nu toe niets.
De drang naar samen muziek maken is
niet zo groot meer. Individueel nog wel.
En waarom zouden ze nog weer samen
spelen als het resultaat toch voorspel
baar is? Reken er maar niet op!
Eric Hulsbosch
De mellotron is een elektro-mecha-
nisch klavierinstrument, ontworpen om
het geluid van strijkinstrumenten, hou
ten en koperen blaasinstrumenten te re
produceren.
