Hoewel de sfeer van de gesprekken niet gekenmerkt wordt
door het adagium 'vroeger was het beter', klinken af en toe
toch waarschuwende woorden.
Als één ding opvallend ontbreekt in de
verhalen over 'vroeger', is het wel de zorg
om de veiligheid.
Wim Kok
"In de nieuwe bank - volgens het
blad Intermediair wordt het één van
de meest milieuvriendelijke gebouwen
van Nederland - komt géén appara-
tenhal. Daar hebben wij bewust van
afgezien. Het zijn dingen die je vanuit
de praktijk aanvoelt. Onze ervarings
wereld verschilt steeds meer van de
informatiestroom die ons bereikt. Al
die apparaten waarvoor Rabobank
Nederland zo pleit, hebben wij vanaf
het begin niet zien zitten." (Ben Bart-
HOLOMEUS, DIRECTEUR RABOBANK PEY-POS-
"De plaatselijke zelfstandigheid, de
sterke gebondenheid aan de gemeen
schap, dat is de kracht van de Rabo
bank. Tegen die achtergrond betreur
ik de vele fusies wel een beetje. Zo
wordt de afstand tussen de bank en
zijn leden wel erg groot." (Wil Verhoe
ven, OUD-DIRECTEUR OiSTERWIJK)
"De huidige structuur van de coö
peratie is niet meer van deze tijd. De
oude ideologie is verdwenen zonder
dat er een nieuwe voor in de plaats is
gekomen. Hervormingen in het beheer
zijn beslist noodzakelijk, anders zie ik
voor de coöperatie als organisatie
vorm geen toekomst meer. Maar de
bereidheid tot het doorvoeren van
hervormingen is nogal eens onvol
doende. De VDR (Vereniging van Di
recteuren van Rabobanken - red.) is
voorstander van het 'commissarissen
model' waarbij bestuur en Raad van
Toezicht opgaan in een Raad van
Commissarissen. Die moderne denk
wijze kost echter heel veel moeite. Be
stuurders hangen toch erg aan het feit
dat er een duidelijk voordeel moet
zijn voor de leden van de coöperatie.
De vraag is echter: wie is belangrijker
voor je? De klant die lid is en weinig
zaken doet met de bank? Of de klant
die geen lid is maar die veel zaken
doet?" (Wim Kok, oud-directeur Rabo
bank Berkelland, met VUT)
"Ik werd op mijn eenentwintigste
directeur van de Boerenleenbank. Dat
vond ik toen een hele mentale belas
ting. De verantwoordelijkheid en het
feit dat je erop aangesproken kunt
worden Mijn zoon studeert bank
en verzekeringswezen en is vijfentwin
tig jaar, een flinke vent, daar niet van
maar als je dan bedenkt dat ik op die
leeftijd al vier jaar directeur was. Ik
kan het niemand aanraden er zo jong
aan te beginnen. Je moet eigenlijk vol
wassen zijn terwijl je het nog niet
bent. Het heeft tot mijn dertigste ge
duurd voordat ik het er makkelijker
mee kreeg." (Arnold van Lieshout,
VANAF I AUGUSTUS OUD-ALGEMEEN DIREC
TEUR van Uden-Volkel-Zeeland.)
"Het eerste faillisse
ment dat ik meemaakte,
daar hield ik meteen een
maagzweer aan over.
Het ging om een agra
riër wiens bedrijf ge
dwongen verkocht
moest worden. Dat was
nog niet eerder voorge
komen en dat deed pijn,
ook al omdat dat het
imago van de bank
schaadde. Andere diep
tepunten waren het
overlijden van mijn
vader - toch de man die
mij de bankwereld had
ingeleid - en van een
aantal bestuursleden. Ge
moet begrijpen, met die
mensen had ge een
hechte band ook in de
particuliere sfeer. Het
waren dus echte verlie
zen." (Wil Verhoeven,
OUD-DIRECTEUR VAN DE
Rabobank Oisterwijk).
"Tot 1966, 1967 werd het salaris nog in
enveloppen afgepast. Die werden vervolgens
persoonlijk overhandigd. Dat deed ik samen
met een paar collega's. Liep je met een ton
onder je arm, in een open kistje zonder dek
sel, van het ene gebouw naar het andere.
Soms kreeg je een telefoontje: 'je komt toch
wel vóór de middag'. Want dan wilden ze in
de pauze naar C&A nog gauw even wat kle
ren gaan kopen, 's Middags was het dan
show, in de grote hal van het gebouw aan de
Sint-Jacobsstraat. Hingen wij over de balus
trade naar beneden te kijken." (Joop Jongeri-
US, HOOFD VAN DE VROEGERE SALARIS- EN PERSO
NEELSADMINISTRATIE van Rabobank Nederland,
nu met de VUT.)
"Elke week hield ik tweemaal zitting in
het dorp, op dinsdag- en op vrijdagochtend.
Dat deed ik met de fiets, steeds langs dezelf
de route. Achterop zat een dubbele tas met
aan de ene kant het dagboek en het groot
boek, aan de andere kant de spaarbankkaar-
ten en een portefeuille met geld. Het was
vijftien minuten fietsen maar het is nog niet
bij me opgekomen dat er iets kon gebeuren.
Veiligheid, dat speelde toen helemaal niet."
(Wil Verhoeven, oud-directeur van de Rabo
bank Oisterwijk, nu met de VUT)
"Dat veiligheidsaspect zorgde in de twee
de helft van de jaren zestig voor een omme
keer. Nu komt de geldauto zo ongeveer de
bank binnenrijden. Je weet nooit precies
wanneer en de chauffeurs zijn bewapend.
Maar ik herinner me nog dat de postbode
kwam aanrijden met een pak van tweehon
derdduizend gulden onder de snelbinders. Je
zag zo de lakzegels." (Gerard Halverhout,
oud-directeur van de Rabobank Midden-West-
LAND, MET PENSIOEN.)
"Toen ik acht was, in 1972/1973, gingen
we verhuizen. De bank groeide uit zijn jasje.
De beveiliging kwam, het werd voor ons kin
deren minder leuk. Eerst was er een trilalarm
op de grote kluisdeur. Later dacht ik dat de
knop in de kasbox voor de verwarming was.
Bleek het een overvalalarm te zijn. Nu komt
de politie in stilte kijken maar toen arriveer
de ze met loeiende sirenes. Ik huilen, huilen.
Pa was nooit boos behalve die keer." (Wim
Halverhout, hoofd financiële advisering Ra
bobank Midden-Westland, zoon van Gerard
Halverhout)