Hoewel de sfeer van de gesprekken niet gekenmerkt wordt door het adagium 'vroeger was het beter', klinken af en toe toch waarschuwende woorden. Als één ding opvallend ontbreekt in de verhalen over 'vroeger', is het wel de zorg om de veiligheid. Wim Kok "In de nieuwe bank - volgens het blad Intermediair wordt het één van de meest milieuvriendelijke gebouwen van Nederland - komt géén appara- tenhal. Daar hebben wij bewust van afgezien. Het zijn dingen die je vanuit de praktijk aanvoelt. Onze ervarings wereld verschilt steeds meer van de informatiestroom die ons bereikt. Al die apparaten waarvoor Rabobank Nederland zo pleit, hebben wij vanaf het begin niet zien zitten." (Ben Bart- HOLOMEUS, DIRECTEUR RABOBANK PEY-POS- "De plaatselijke zelfstandigheid, de sterke gebondenheid aan de gemeen schap, dat is de kracht van de Rabo bank. Tegen die achtergrond betreur ik de vele fusies wel een beetje. Zo wordt de afstand tussen de bank en zijn leden wel erg groot." (Wil Verhoe ven, OUD-DIRECTEUR OiSTERWIJK) "De huidige structuur van de coö peratie is niet meer van deze tijd. De oude ideologie is verdwenen zonder dat er een nieuwe voor in de plaats is gekomen. Hervormingen in het beheer zijn beslist noodzakelijk, anders zie ik voor de coöperatie als organisatie vorm geen toekomst meer. Maar de bereidheid tot het doorvoeren van hervormingen is nogal eens onvol doende. De VDR (Vereniging van Di recteuren van Rabobanken - red.) is voorstander van het 'commissarissen model' waarbij bestuur en Raad van Toezicht opgaan in een Raad van Commissarissen. Die moderne denk wijze kost echter heel veel moeite. Be stuurders hangen toch erg aan het feit dat er een duidelijk voordeel moet zijn voor de leden van de coöperatie. De vraag is echter: wie is belangrijker voor je? De klant die lid is en weinig zaken doet met de bank? Of de klant die geen lid is maar die veel zaken doet?" (Wim Kok, oud-directeur Rabo bank Berkelland, met VUT) "Ik werd op mijn eenentwintigste directeur van de Boerenleenbank. Dat vond ik toen een hele mentale belas ting. De verantwoordelijkheid en het feit dat je erop aangesproken kunt worden Mijn zoon studeert bank en verzekeringswezen en is vijfentwin tig jaar, een flinke vent, daar niet van maar als je dan bedenkt dat ik op die leeftijd al vier jaar directeur was. Ik kan het niemand aanraden er zo jong aan te beginnen. Je moet eigenlijk vol wassen zijn terwijl je het nog niet bent. Het heeft tot mijn dertigste ge duurd voordat ik het er makkelijker mee kreeg." (Arnold van Lieshout, VANAF I AUGUSTUS OUD-ALGEMEEN DIREC TEUR van Uden-Volkel-Zeeland.) "Het eerste faillisse ment dat ik meemaakte, daar hield ik meteen een maagzweer aan over. Het ging om een agra riër wiens bedrijf ge dwongen verkocht moest worden. Dat was nog niet eerder voorge komen en dat deed pijn, ook al omdat dat het imago van de bank schaadde. Andere diep tepunten waren het overlijden van mijn vader - toch de man die mij de bankwereld had ingeleid - en van een aantal bestuursleden. Ge moet begrijpen, met die mensen had ge een hechte band ook in de particuliere sfeer. Het waren dus echte verlie zen." (Wil Verhoeven, OUD-DIRECTEUR VAN DE Rabobank Oisterwijk). "Tot 1966, 1967 werd het salaris nog in enveloppen afgepast. Die werden vervolgens persoonlijk overhandigd. Dat deed ik samen met een paar collega's. Liep je met een ton onder je arm, in een open kistje zonder dek sel, van het ene gebouw naar het andere. Soms kreeg je een telefoontje: 'je komt toch wel vóór de middag'. Want dan wilden ze in de pauze naar C&A nog gauw even wat kle ren gaan kopen, 's Middags was het dan show, in de grote hal van het gebouw aan de Sint-Jacobsstraat. Hingen wij over de balus trade naar beneden te kijken." (Joop Jongeri- US, HOOFD VAN DE VROEGERE SALARIS- EN PERSO NEELSADMINISTRATIE van Rabobank Nederland, nu met de VUT.) "Elke week hield ik tweemaal zitting in het dorp, op dinsdag- en op vrijdagochtend. Dat deed ik met de fiets, steeds langs dezelf de route. Achterop zat een dubbele tas met aan de ene kant het dagboek en het groot boek, aan de andere kant de spaarbankkaar- ten en een portefeuille met geld. Het was vijftien minuten fietsen maar het is nog niet bij me opgekomen dat er iets kon gebeuren. Veiligheid, dat speelde toen helemaal niet." (Wil Verhoeven, oud-directeur van de Rabo bank Oisterwijk, nu met de VUT) "Dat veiligheidsaspect zorgde in de twee de helft van de jaren zestig voor een omme keer. Nu komt de geldauto zo ongeveer de bank binnenrijden. Je weet nooit precies wanneer en de chauffeurs zijn bewapend. Maar ik herinner me nog dat de postbode kwam aanrijden met een pak van tweehon derdduizend gulden onder de snelbinders. Je zag zo de lakzegels." (Gerard Halverhout, oud-directeur van de Rabobank Midden-West- LAND, MET PENSIOEN.) "Toen ik acht was, in 1972/1973, gingen we verhuizen. De bank groeide uit zijn jasje. De beveiliging kwam, het werd voor ons kin deren minder leuk. Eerst was er een trilalarm op de grote kluisdeur. Later dacht ik dat de knop in de kasbox voor de verwarming was. Bleek het een overvalalarm te zijn. Nu komt de politie in stilte kijken maar toen arriveer de ze met loeiende sirenes. Ik huilen, huilen. Pa was nooit boos behalve die keer." (Wim Halverhout, hoofd financiële advisering Ra bobank Midden-Westland, zoon van Gerard Halverhout)

Rabobank Bronnenarchief

blad 'RaboMagazine' | 1997 | | pagina 11