De gedachte dat hoef ik niet
meer want ik ben er over
drieënhalf jaar toch uit
"Waar je het meest aan moet
wennen is het thuis zijn - je hoeft
niks meer .Je bent niks meer"
kwam nooit bij me op"
Pieter van Hemert
tief is als je zo'n aanbod krijgt. Met
alle vernieuwingen en reorganisaties
in het vooruitzicht en een opvolger op
het vinkentouw. Ander, minder werk
gaan doen, stond me niet aan. Ik heb
toen besloten er gebruik van te
maken. In korte tijd ben ik terugge
gaan van veertig naar nul uur. Als de
mogelijkheid er was geweest om vier
dagen te gaan werken had mij dat wel
aangesproken. Maar dat kan volgens
de CAO pas vanaf 62-jarige leeftijd."
nen is het thuis zijn. Je hoeft niks
meer. Je bent niks meer. De colle
ga's proberen je er nog wel bij te
betrekken, maar je hoort er toch
niet meer bij. Ook mijn vrouw
moest wennen. Die ging toen ik
nog werkte vaak uit. Ze kreeg
aanvankelijk het gevoel dat ze
meer thuis moest zijn. Het heeft
wel even geduurd voor we onze
draai hadden gevonden. Maar zo
langzamerhand vind ik het heer
lijk."
De vulling van de dagen vorm
de al snel geen probleem. Op dit
moment komt Scheffer zelfs wat tijd
te kort. "Je moet uitkijken dat je niet
teveel aanneemt." Hij is secretaris
van de plaatselijke Zonnebloem, zit
in de commissie werelddiakonaat van
de kerk en doet op twee ochtenden
de administratie van een basisschool.
Hij zwemt elke week, fietst graag en
is vaak bezig in de tuin.
als senior iets rustiger aan te kunnen
doen. In de praktijk lukt dit niet al
tijd. In zijn werk richt hij zich met
name op de directeuren van de lokale
banken. Hij is onder meer projectlei
der van en uitvoerend trainer in het
preventieve gezondheidsprogramma
voor deze directeuren 'De Directeur
Persoonlijk II', dat sinds 1995 loopt
en aan het einde van dit jaar zal wor
den afgerond.
Brandsma is een warm voorstander
van een flexibel seniorenbeleid. "Ik
ben persoonlijk niet zo gelukkig met
de vertrekregelingen van de afgelopen
jaren, waarbij mensen vaak op te
jonge leeftijd van de ene dag op de
andere stopten met hun werk. Niet
alleen verdwenen daarmee in een te
hoog tempo veel kennis en ervaring,
maar ook veel nog aanwezige vitali
teit werd zo droog gelegd, waardoor
mensen in een gat vielen en niet wis
ten hoe dat een beetje redelijk op te
vangen. Regelingen zijn instrumentele
Scheffer heeft zelf moeten uitpuzze-
len hoe de regeling in elkaar zat.
"Wellicht omdat ze dachten dat ik het
wel wist. Ik had gehoord dat er cur
sussen waren om je voor te bereiden
op je pensioen. Bij de bank zelf was er
niet veel over bekend. Via het regio
kantoor Oost-Nederland ben ik op
het spoor gezet van de cursus 'Een
nieuwe toekomst, pensioen in zicht'
van het Landelijk Bureau Pensioen in
Zicht in Driebergen. Daar ben ik met
mijn vrouw heen gegaan. Ik trof daar
geen andere Rabobankmensen, wel
veel PTT-ers. Die worden collectief
voor die cursus ingeschreven als ze
met pensioen gaan." Scheffer ont
vangt nu 85 procent van zijn salaris.
"Waar je het meest aan moet wen-
Scheffer vindt het
contact met de bank
belangrijk. "Ik loop
nog vaak een van de
kantoren binnen en
drink een kopje kof
fie. Het is belangrijk
dat je nog terug kunt
naar je stekje." Hij
pleit voor een ac
tief beleid om ge
pensioneerden be
trokken te houden
bij de bank. Via de
personeelsvereni
ging, het perso
neelsblad en inter
ne memoV, zodat
je bij een bezoekje
niet voor verrassin
gen komt te staan.
De Rabobank
Doesburg-Giesbeek
organiseert jaar
lijks een feest
avond voor gepen
sioneerden en laat
een kerstpakket bezorgen. Iets dat
Scheffer als voorzitter van de perso
neelsvereniging al in gang had gezet.
Vaak te jong weg Mebius Brandsma (61)
werkt als psycholoog bij de Rabo
bank Arbodienst. Sinds vorig jaar
formeel vier dagen, met name om het
Gradus Scheffer
benaderingen, ze timmeren zaken ge
makkelijk dicht, regelen af, maar mis
kennen het vitale proces waarin en
waarmee mensen werken en leven."
Dat er in tijden van verandering,
vernieuwing, verjonging en opwin
ding ook minder aandacht en ruimte
is voor de oudere medewerker, vindt
