'Er is eenheidsworst
ontstaan in de
sociale verzekering'
Robin Linschoten
Overheidsuitgaven aan sociale uitkeringen rijzen de pan uit.
Hergroepering Sinds de koge] door de
kerk is veranderen de partijen en de
producten op de markt voor sociale
zekerheid om de haverklap. Diverse
sociale verzekeringen verdwenen al
uit de staatsportefeuille zoals de Ziek
tewet, in plaats waarvan bedrijven nu
een verzekering kunnen afsluiten bij
een verzekeringsmaatschappij. Maar
ook de instellingen die zorgdragen
voor de uitbetaling van de uitkerin
gen moeten mee. De uitvoerende in
stellingen waren voorheen overheids
apparaten zoals het GAK die in 1996
geprivatiseerd zijn met het oog op de
concurrentie die in de komende an
derhalf jaar zal gaan losbarsten. "Een
precieze datum is niet te noemen. De
markt is zich nog aan het hergroepe
ren. De bedrijfsverenigingen worden
bijvoorbeeld in maart dit jaar afge
schaft. Dat betekent dat de bedrijven
zichzelf opnieuw zullen gaan organi
seren in sectoren, die vervolgens com
missies zullen samenstellen om te on
derhandelen over de contracten met
uitvoerende instellingen die op 1 ja
nuari 2000 zullen expireren."
2300
2100
1900
1700
1500
1300
1100
900
700
500
300
100
1985
1990
1995
1996
Arbeidsongeschikheid (AAW/WAO)
Werkloosheidswet (WWW)
Rijksgroepsreg. Werkl. Werknemers (RWW)
Alg. Ouderdomswet (AOW), 31 dec
Alg. Weduwen- en Wezenwet (AWW), 31 dec
Alg. Bijstandswet (ABW), per. alg exd. RWW, 31 dec.
De overheid gaf in de naoorlogse decennia steeds meer geld uit
aan sociale zekerheid terwijl de kwaliteit ervan eerder slechter
dan beter werd. De lasten werden zo zwaar dat elk kabinet wat
van de uitkeringen afschaafde en van echte zekerheid ook steeds
minder sprake is. Volgens economen is de oorzaak van de teloor
gang van de kwaliteit en houdbaarheid van het sociale beleid dat
het aan concurrentie lange tijd heeft ontbroken. Bij de overheid
bleek geen prikkel om er echt iets goeds van te maken. Vrije
marktwerking in een geprivatiseerde sector voor sociale zeker
heid zal leiden tot verbeteringen op zówet financieel niveau voor
de overheid als kwalitatief niveau voor de werknemers in
Nederland. Dat is nu de veronderstelling van zowel de private
als de collectieve sector. Op dit moment trachten banken en ver
zekeraars hun slag op deze nog onontgonnen markt te slaan.
Afgezien van het gegeven dat het
Nederlands bedrijfsleven zich zal
moeten hergroeperen, moet iedereen
ook voor zichzelf uitmaken wat-ie
wil. "Sectoren zullen intern moeten
beslissen of ze een collectief arrange
ment willen afsluiten of een individu
eel pakket dat op maat gesneden is."
Vooral deze laatstgenoemde optie is
een voordeel dat bedrijven in de afge
lopen decennia moesten ontberen.
Linschoten voorziet dat bedrijven
tegen 1998 naar banken en verzeke
raars zullen stappen met de vraag of
ze samen kunnen zoeken naar oplos
singen voor de problemen die zich
voordoen bij de verzekering van
werknemers. Bedrijven gaan dat niet
zelf doen, maar besteden dat uit aan
financiële dienstverleners. "En dan
komt Interpolis in beeld want die is
daar goed in. Het zal niet zo zijn dat
we bij Interpolis een stuk of tien pro
ducten op de plank zullen hebben en
tegen de werkgever zeggen: 'kiest u er
maar eentje uit'. Interpolis zal gaan
zorgdragen voor arrangementen op
maat waarmee de werkgever al zijn
wensen kan combineren. Ik denk dan
aan een combinatie van pensioenrege
lingen, arbozorg, reïntegratie van
werknemers na ziekte in het arbeids
proces. Een totaalpakket waarvoor d
werknemer terecht kan bij één loket:
Het Rabobankloket bijvoorbeeld."
Partners Omdat Interpolis niet al die
kennis in eigen huis heeft is, worden
er partners gezocht die zijn gespeciali
seerd in bijvoorbeeld pensioenbeheer
maar ook bijvoorbeeld het uitzendwe
zen vormt een belangrijke partij voor
Interpolis. Linschoten: "Bedrijven
zouden via uitvoerende organisaties
contracten kunnen sluiten met uit-
zendbureau's voor de reïntegratie van
personeel dat door ziekte bijvoor
beeld langere tijd uit de running is ge
weest."Op korte termijn voorziet hij
daarover gesprekken. De Rabobank
