H;
Johan Claassen (1943) werkt in Gemert.
Hieke Luik
1958) woont en werkt in Amsterdam.
V
Johan Claassen benadert in zijn werkopvat-
ting het meest ons idee van de kunstenaar.
Een idee dat overigens voor het grootste deel pas
inde vorige eeuw is ontstaan. Claassen schrijft in
1994 in een eigen publicatie over zijn werk:"lk
veronderstel dat mijn beelden een ineenstren-
geling zijn van tegenstrijdigheden en omtrekkende
besluipingen van het menselijk bewegen in de we
reld (soms in onmogelijke verschijningen verhuld),
in relatie tot de directe omgeving, de natuur, de
liefde, angst en violentie, kleine en grote geneug
ten, wensen en dromen, geluk en ongeluk." Claas
sen zegt daarmee een directe band na te streven
tussen zijn dagelijks bestaan en de kunst die hij
maakt.
Bij de meeste mensen is hun werk gescheiden
van het huiselijke leven. Bij Claassen ligt dat an
ders, bij hem staan de twee werelden niet los van
elkaar (ze zijn overigens wél gescheiden, want
Claassen woont niet in zijn atelier). Al in zijn vroeg
ste werken maakt hij van 'gevonden materialen'
een soort prehistorische objecten. Naast de ver
strengeling tussen leven en kunst is het toeval de
andere belangrijke pijler. Door toeval worden din
gen opgemerkt, apart gezet en later weer gebruikt.
Associaties zijn belangrijk en intuïtie waardoor hij
het gevoel heeft sneller tot oplossingen te komen.
De twee multiplex wandobjecten voor Rabo-
bank:'Walking the dog'en'Melancholie en senti
ment', bestaan uit een groter achterbord en twee
delen aan de voorkant. De stukken zijn beschilderd
'Melancholie en sentiment'
houten beschilderde multiplex
3 7 bij 31 bij 8 cm
en vervolgens gezeefdrukt. De kleur is roestig bor
deauxrood voor de figuren op warm ivoorwit voor
de borden. De directe inspiratiebron is een serie
kleine tekeningetjes die hij afgelopen zomer in
Griekenland maakte. Koordjes verbinden bijna
klunzig de losse delen. Een schijnbare onbeholpen
heid, want bewust ingezet, wat blijkt uit de door
dachte vorm. Dan is het geen onbeholpenheid,
maar kunst.
'Walking the dog', houten beschilderde
multiplex 34 bij 30 bij 9 cm.
'Bloem', brons 20 bij 7,5 bij 2 cm.
I et beeld moet niet zozeer als
een persoonlijke uiting worden
gezien, maar meer als een uitbeelding van het
leven, als een meer algemeen dan een per
soonsgebonden begrip," zegt de kunstenares
Hieke Luik in een catalogus. Hiermee is de kern
geraakt van haar werk, want dit geldt niet al
leen voor de beelden, maar ook bij de tekenin
gen, of zoals in deze kunstaanbieding de zeef-
druk'Zonder Titel'. Het beeldje 'Bloem' is klein
en van brons gegoten. Het is een typisch Luik-je
omdat het wel lijkt dat de vorm is gegroeid. Er
misschien zelfs al ergens was, voordat het
brons werd.
in de herfst aan het strand kun je zo'n ver-
knobbeld stukje hout vinden. Glad en toch hob
belig, een vorm die wel nog herinnert aan iets,
maar aan wat is onduidelijk. Het kan zoveel
zijn, een stukje uit een geraamte van een ver
dronken beest, een versteend plantendeel.
'Bloem' is ook, prettig om vast te houden, een
herinnering aan het leven en ondanks de wie
belige indruk staat het beeldje stevig.
De laatste jaren maakt Luik vaak grote
beelden. Niet te ontwijken objecten, soms in
een combinatie van twee materialen, albast en
brons, of hardsteen en brons.Vaak worden ze
gecombineerd met grote aquarellen (water
verftekeningen). De tekeningen hebben een ijle
vorm, nog ijler dan de zeefdruk.Ze vullen als
het ware op de muur aan, wat de beelden op de
grond doen. Een beeld van Hieke Luik is een
knooppunt, terwijl de tekeningen een adem-
tochtje zijn. Beide hebben met het leven te
maken - daar heeft ze gelijk in - maar ze
verschillen essentieel. Haar grote beelden die in
woonwijken of parken kunnen staan, lijken
daar volkomen op hun plaats. Luik maakt
buitenkunst, werken die schijnbaar ontspron
gen zijn aan de plek waar ze staan.
'Zonder Titel',
zeefdruk 29 bij 21 cm.
