'Een kleinigheidje
waarvoor je later
heel veel terugkrijgt'
Wim Eekman (1951) spaart relatie
geschenken van de Rabobank.
Hij maakt er in 1998 een tentoon
stelling van, want dan bestaat de
Rabobank 100 jaar.
Als chauffeur en huismeester van het
Regiokantoor Noord Nederland
krijgt hij heel wat leuke presentjes voor de
klant in handen. Maar zijn ijzeren spaarpot
is wel het meest betekenisvolle relatiege
schenk van de Rabobank.
'Deze drie gekleurde spaarpotten zijn
de oudste relatiegeschenken van mijn
verzameling. Ze bestaan al vanaf het
begin van de coöperatieve banken in
1898. De Boerenleenbank had ze. De
Raiffeisen ook. Na de fusie in 1972 werden
dit spaarblikjes van de Rabobank. De ban
ken gaven ze cadeau aan kinderen van
klanten. Zakgeld, heitjes voor karweitjes en
alle kleinigheidjes die grootouders hen
toestopten konden ze erin bewaren. Ik
denk dat er maximaal vijftig gulden in past.
Alleen de bank had de sleutel. Dus de ou
ders konden ook niet bij het geld van hun
kroost. Als het potje vol was, gingen de kin
deren met hun spaarpot naar de bank.
'De baliemedewerker pakte dan het
sleuteltje en opende het blik. Die gooide
alle muntjes bij elkaar op een hoop en be
rekende het totaal. Dat bedrag schreef hij
bij op het spaarbankboekje van de kinde
ren. Met een verse stempel en een groter
vermogen op het bankboekje gingen ze
dan weer naar huis. Om het geleegde potje
weer te vullen. Zo werd hen al heel vroeg
de calvinistische spaarzin van het toenma
lige Nederland bijgebracht.Veel kinderen
uit mijn jeugd hadden zo'n potje. Je kreeg
wat van je opa of oma en dat ging ook in
dat potje. Ik heb zelf ook zo'n potje gehad.
'Na mijn tiende verjaardag zei mijn
moeder:'Nu moetje gaan sparen voor een
fiets.' Die had ik nodig om naar het voort
gezet onderwijs te gaan. Het openbaar
vervoer was er wel, maar dat was te duur.
Wij woonden op de Heyplaat in Rotterdam.
Dat was met de bus trouwens heel om
slachtig te bereiken. Door weer en wind
fietste ik dan naar school. Met krantenwij
ken en kleine klusjes heb ik in twee jaar
zo'n tweehonderd gulden bij elkaar ge
spaard. Dat ging niet zo vlug als het nu zou
gaan. Mijn moeder legde honderd gulden
bij. Driehonderd gulden was precies ge
noeg om een fiets te kopen. Dat was een
heel bedrag in 1960.
'Toen ik het huis uit ging stopte ik met
sparen. Ik spaarde vooral omdat mijn ou
ders dat hadden gestimuleerd. Mijn eigen
spaarpotje heb ik nu niet meer. Want als je
niet meer spaarde, moest je het blik terug
geven aan de Rabobank. Zo konden an
dere kinderen het opnieuw gebruiken.
Toen hadden we nog niet zo'n weg
werpmaatschappij. Die ijzeren spaar
potjes voor kinderen zijn nu uit de om
loop. Alleen misschien nog bij een paar
kleine bankjes in Friesland worden ze nog
wel gebruikt.Tien jaar geleden hebben de
meeste Rabobanken ze afgeschaft omdat
er toen spaarrekeningen kwamen, leder
een krijgt nu al zijn bankafschriften thuis
gestuurd. Dus met een spaarpot naar de
bank gaan is niet meer nodig.
'Kinderen krijgen nu veel meer. Van alles
dat 'made in Hong Kong' is. In de jaren ze
ventig waren dat bijvoorbeeld donkergroe
ne pennen met een koordje aan de dop die
je om de hals kon hangen. Pluche knijp-
beestjes waren in de tachtiger jaren een
rage. Nu kunnen ze, afhankelijk van hun
leeftijd, bij de opening van een Rabo Jon-
gerenRekening kiezen uiteen knuffelhond,
een videofilm van de Lion King, een cd, een
fietscomputer, een radio of zelfs een foto
camera. Die relatiegeschenkjes zijn heel
belangrijk. Kinderen zijn de toekomst. Als
je mensen jong bindt, heb je ze misschien
later nog steeds als klant. Wat het is maakt
eigenlijk niet zo bar veel uit. Vaak zijn het
maar luttele dingetjes die de Rabobank
weg geeft. Daar krijg je later iets heel
groots voor terug. De klant onthoudt zo'n
aardigheidje.'
Wim Eekman ontvangt graag oude rela
tiegeschenken van de Rabobank in bruik
leen voor zijn tentoonstelling in 1998.
Adres: Regiokantoor Noord-Nederland. In
terne code:0314.
Telefoon: 050-5208914
