a; Otten: 'Nee, nee. Een proef - en daar hebben we het hier over - is juist bedoeld om dit soort problemen boven de tafel te krijgen. Dat geldt ook voor collega Vos in Katwijk/Val kenburg. Maar terugkomend op het verhaal van de werkgelegenheid, onze directeur schreef in een notitie dat alles bespreekbaar was, alle roosterva- rianten, mits kostenneutraal uitvoer baar. Dan weet je wel waar de schoen wringt want het betekent: Geen extra krachten aannemen. De verwachting is overigens, en dat ben ik met Vos eens, dat op middellange termijn wel wat extra mensen nodig zijn. Maar hoe het op nog langere termijn zal gaan, daarover heb ik mijn twijfels.' Otten: 'Ik hoorde Vos ook nog iets zeggen over de kansen die de nieuwe cao biedt voor verdergaande flexibili teit van zowel werkgevers als werkne mers. Waar ik bang voor ben, is dat de balans steeds meer richting werk nemer zal doorslaan, dat vooral de werknemer zich flexibel moet gaan opstellen. Je zult, op het totaal van je personeel, steeds meer flexibele krach ten zien komen. We werken nu al met jaarcontracten maar reken erop dat het aantal uitzendkrachten flink gaat toenemen. Op zich ben ik daar geen tegenstander van maar ik vrees dat we naar een vorm van flexibilisering toe gaan die het bedrijf geweld aandoet. Als je juist de vaste kern kwijtraakt die de banken heeft gemaakt tot wat ze nu zijn, dan kun je het nog weieens moeilijk krijgen.' Vos: 'Daar begrijp ik nou helemaal niks van. Wat bedoel je met vaste kern?' Otten: 'Mensen met een contract voor onbepaalde tijd. Wat ik van col lega's uit het bedrijfsleven verneem, is dat men toch probeert medewerkers met zulke contracten eruit te werken - zeker als het teveel inspanning gaat kosten ze om te scholen. In hun plaats komen dan goedkopere krachten, onder het mom van flexibilisering. Als ik vervolgens kijk naar de notitie 'Op weg naar nieuwe arbeidsverhoudin gen', dan denk ik: Nou, de zorgcul- tuur, waarin we ons allemaal lekker voelen, die verdwijnt zo langzamer- hand bij onze organisatie. Dat is op zich nog niet zo erg, want we zijn na tuurlijk verantwoordelijk voor ons eigen leven. Maar de notitie roept bij mij toch ook vragen op. Er staat dat de medewerker zich niet meer fijn voelt in de huidige cultuur, na twee, drie jaar iets anders wil. Prima, prima, maar dat verwacht ik dan ook van het leidinggevend deel van de bank. Als je kijkt naar wie het langst in functie blijft, dan is dat het middenkader. Veertig, vijfenveertig jaar, dat is een vrij star stuk. Die voelen zich zeker.' Vos: 'Ja, mensen in die categorie heb ben een aantal zekerheden en die staan nu een beetje op losse schroe ven. Ik herken het helemaal, het ver haal dat Otten vertelt, dat de ervaren mensen op de tocht staan. Daarom vroeg ik ook: wat bedoel je met de vaste kern. Ik denk dat je even terug moet gaan. Waar zijn we nou binnen de organisatie, binnen de hele maat schappij mee bezig? Kijk eens naar de ontwikkelingen in de marketing, van productgericht, naar marktgericht, naar mensgericht. Kijk eens naar alle interactieve mogelijkheden die op ons afkomen, naar Internet, naar video- conferencing. Als je praat over werk tijden, dan zeg ik: wat zijn straks nog werktijden? Je ziet het nu al gebeuren, dat mensen gewoon thuis werken en het interesseert mij geen biet of één van mijn mensen nou zestig uur bezig is of tien. Ik ga met mijn mensen over eenkomsten aan en dan zeg ik: Dit lever je op, dat ga je kosten en als je extra binnen brengt, krijg je zoveel meer. Waar je het doet en hoe je het doet, je gaat je gang maar, zolang je de positionering, de stijl van de bank maar in de gaten houdt.' Vos zegt: 'Als je meer oplevert, krijg je er iets bij. En als je minder op levert?' Vos: 'Dan moet je daar ook de con sequenties van nemen. Ik denk dat het in dat opzicht... harder wordt, hoewel ik niet weet of je het zo moet om schrijven. Ik heb weieens gezegd: het is veel asocialer om mensen op een plek te laten zitten waar ze niet thuis horen. Nog los van de mensen op die plek, de mensen die wel willen, lopen tegen hen op, worden door hen ge blokkeerd.' Otten: 'Laat ik het even duidelijk zeggen. Ik ben niet tegen de 36 uur als zodanig. Maar of er ook echt uitkomt wat de vakbonden met deze cao be doeld hebben, vraag ik me af. Met de invoering van de oude atv was het ook de bedoeling dat er meer werkgelegen heid zou ontstaan. Die is er niet geko men en iets dergelijks vrees ik ook met de invoering van de 36-urige werk week. Zoals collega Vos terecht zegt, de ontwikkelingen in met name de al ternatieve distributiekanalen zijn gi gantisch en dan moet je je nog maar afvragen of zelfs 36 uur het behoud van de huidige werkgelegenheid kan garanderen. Dat is nog maar de vraag.' Vos: 'Ik denk dat die 36 uur mini maal behoud van werkgelegenheid be tekent, jazeker. Als ik jouw baas (de baas van Otten - red.) hoor zeggen: prima maar het moet kostenneutraal worden ingevoerd, dan denk ik: hoe wil hij dat voor elkaar krijgen. Je hebt een x aantal mensen, die werken samen zoveel uur. Die laat je 10 pro cent korter werken... als het goed ge organiseerd zou zijn, kun je die men sen nooit zomaar tien procent korter laten werken want dan loopt het spaak. Of je moet gewoon zeggen: we hebben het als managers verkeerd ge daan. We hadden blijkbaar nog veel leegloop in de tent. Dus of het kosten neutraal kan, is afhankelijk van eerder gevoerd beleid.'

Rabobank Bronnenarchief

blad 'RaboMagazine' | 1996 | | pagina 23